• sa
  • Highlands
  • K
  • H
  • MNE
  • F
  • R
  • Roma
  • SA
  • Un
  • a
  • 1
  • Transalpina Pass
  • Transalpina Pass
  • Romania
  • Riding....
  • Moldova....
  • My shadow...
  • Ukraine
  • In Evinos river reservoir, Greece...
  • Curving...
  • Montenegro...
  • Croatia...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • In Graz, Austria...
  • In Montenegro...
  • Ljubljana...
  • Bled lake
  • Bled lake to Bohinj lake
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Bohinj lake, Slovenia
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • Grossglockner, Austria...
  • Grossglockner Pass
  • Grossglockner, Austria...
  • Don't drink and drive...
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Graz
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Nockalmstrasse, Austria
  • A1, Croatia
  • Curving in MotoLeonidio Race...
  • In a Gas Station in Serbia
  • On the road...
  • On the road in Hungary...
  • On the road in Belarus...
  • In Minsk, Belarus...
  • In Russia...
  • Borders Belarus - Russia...
  • On the road in Russia...
  • Riding in Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • On the road in Russia...
  • Crossing a bridge in Latvia...
  • On the road in Latvia...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • In Trakai, Lithuania...
  • On the road in Poland...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Trigrad Gorge, Bulgaria...
  • In Buzludzha Monument, Bulgaria...
  • Tsagkaralona - Greece
  • Morocco...
  • Morocco...
  • Morocco...
  • Morocco...
  • My son Konstantinos
  • Falkirk, Scotland...
  • Biogradsko Jezero, Montenegro...
  • Fez, Morocco...
  • Rabat, Morocco...
  • Transfagarasan Pass, Romania...
  • Careterra Austral, Chile...
  • Unpacking my new baby...
  • Leonidio, Greece....
  • Transalpina Pass, Romania
  • Transalpina Pass, Romania
  • In Romania...
  • Riding...
  • Moldova...
  • In Evinos river reservoir, Greece...
  • Curving...
  • Montenegro...
  • Croatia...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • In Graz, Austria...
  • Keeping notes of the trip, in Montenegro...
  • In Ljubljana, Slovenia...
  • In Bled lake, Slovenia...
  • On the road from Bled lake to Bohinj lake, Slovenia...
  • Crossing Nockalmstrasse, Austria...
  • In Bohinj lake, Slovenia...
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • In Triglav National Park, Slovenia...
  • In Kaiser Franz Josef Hohe, Grossglockner, Austria...
  • Crossing Grossglockner Pass, Austria...
  • In Kaiser Franz Josef Hohe, Grossglockner, Austria...
  • In Benedikt, Slovenia...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Walking in Graz, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Heavy rain while crossing A1 Highway in Croatia...
  • Curving in MotoLeonidio Race...
  • In a Gas station in Serbia...
  • On the road...
  • On the road in Hungary...
  • On the road in Belarus...
  • In Minsk, Belarus...
  • In Russia...
  • Borders Belarus - Russia...
  • On the road in Russia...
  • Riding in Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • On the road in Russia...
  • Crossing a bridge in Latvia...
  • On the road in Latvia...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • In Trakai, Lithuania...
  • On the road in Poland...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Trigrad Gorge, Bulgaria...
  • In Buzludzha Monument, Bulgaria...
  • On the road in Armenia...
  • Military Road - Georgia...
  • Silk Route - Armenia...
  • In Tabriz - Iran...
  • Caucasus Mountain - Georgia...
  • Military Road - Georgia...
  • Flame Towers - Baku (Azerbaijan)...
  • Genocide Memorial - Yerevan (Armenia)...
  • Kandovan Village - Iran...
  • Kazbegi - Georgia...
  • Military Road - Georgia...
  • Tatev Monastery - Armenia...
  • Iran...
  • Tbilisi - Georgia...
  • Yerevan - Armenia...
  • On the road in Azerbaijan...
  • Tsagkaralona - Greece...
Εκτύπωση

Greece to Russia (August 2016)

Γράφτηκε από τον/την Thanasis Vavaroutas. Posted in Ταξίδια

 

Πατήστε εδώ γιά τον χάρτη του ταξιδιού...

 

     Όταν ήμουν μικρός και διάβαζα γοητευμένος τα ατμοσφαιρικά μυθιστορήματα του Ντοστογιέφσκι δεν είχα στον νού μου ότι θα έρθει η στιγμή που θα βρεθώ στά μέρη όπου έδρασαν πολλοί από τους χαρακτήρες του κορυφαίου Ρώσου δημιουργού. Όταν σε μεγαλύτερη ηλικία άρχισα να διαβάζω Σολζενίτσιν τότε η επιθυμία μου να εξερευνήσω λίγο την Ρωσία, γιγαντώθηκε. Η διαφορετική Ρώσικη κουλτούρα από την Ευρωπαϊκή ήταν ένας ακόμη λόγος που με ωθούσε να οργανώσω ένα ταξίδι σε αυτή την αχανή χώρα. Καί η ώρα έφτασε όταν τελείωσε το προηγούμενο ταξίδι μου στις Σλοβένικες και τις Αυστριακές Άλπεις και σκέφτηκα και τώρα γιά πού? Έτσι άρχισα την προετοιμασία λοιπόν...

Προετοιμασία...

     Αφού καταστάλαξα ότι το ταξίδι θα γίνει Αύγουστο μήνα που ο καιρός είναι καλός γιά τις βόρειες χώρες που θα επισκεφτώ, άρχισα να σκέφτομαι τι χρειάζεται να κάνω... Έτσι άρχισα να φτιάχνω το πλάνο του ταξιδιού, και να βγάζω την διαδρομή. Αποφάσισα τα χιλιόμετρα που θα κάνω, και που θα μείνω. Μοίρασα τις ημέρες μου ανάλογα με το τι είχα επιλέξει να κάνω. Δύο ημέρες στο Μίνσκ της Λευκορωσίας, τρείς ημέρες στην Μόσχα και άλλες τρείς στην Αγία Πετρούπολη και τέλος τρεις ημέρες στο Μπρνό της Τσεχίας αφιερωμένες στο motoGP και στον Valentino... Όλες οι άλλες ημέρες θα ήταν απλή διανυκτέρευση. Συνολικά 20 ημέρες ταξίδι, διασχίζοντας 17 χώρες. Από τις χώρες αυτές μόνο γιά την Λευκορωσία και γιά την Ρωσία θα έπρεπε να βγάλω βίζες για εμένα και την φίλη μου την Έφη. Ο φίλος μου ο Άντριαν από την Ρουμανία, που θα συνταξιδεύαμε γιά ένα κομμάτι του ταξιδιού θα φρόντιζε γιά τις βίζες του μόνος του.

 Έκλεισα τα ξενοδοχεία μέσω booking, και ζήτησα από τα ξενοδοχεία σε Μόσχα και Μίνσκ να μου στείλουν invitation letter για να τα χρησιμοποιήσω προκειμένου να βγάλω τις βίζες, αφού απλά η κράτηση του booking δεν αρκεί. Το ξενοδοχείο που είχα κλείσει στο Μίνσκ δεν ανταποκρίθηκε στο αίτημα μου και αναγκάστηκα να ακυρώσω την κράτηση και να κάνω νέα κράτηση σε άλλο ξενοδοχείο το οποίο και μου έστειλε το invitation letter.

     Ένα μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι η Λευκορωσία δεν έχει πρεσβεία ή προξενείο στην Ελλάδα και οι πιο κοντινές πρεσβείες είναι στην Σόφια και στο Βελιγράδι. Έτσι, επέλεξα να εκδώσω τις βίζες στο Βελιγράδι. Ή θα περνούσα από την πρεσβεία στο Βελιγράδι (που ήταν στην διαδρομή μου) για να κάνω την διαδικασία που θα μού έπαιρνε 1-3 ημέρες ή θα γινόταν η συνεννόηση τηλεφωνικά και θα έστελνα τα δικαιολογητικά με κούριερ για να μου τις εκδώσουν. Επίσης να προσθέσω ότι μετά από επικοινωνία μου με την Ελληνική πρεσβεία στο Μίνσκ έμαθα ότι δεν υπάρχει τρόπος να βγάλει κάποιος βίζα στα σύνορα της χώρας κι έτσι απλά να εισέλθει... Υπάρχουν δύο ειδών βίζας για την Λευκορωσία που ενδιέφεραν στην περίπτωσή μου. Η τράνζιτ που πρέπει να μπείς και να βγείς από την χώρα μέσα σε 48 ώρες, δηλαδή μία διανυκτέρευση, η οποία δεν με ενδιέφερε και η τουριστική που είναι για περισσότερες ημέρες. Έτσι λοιπόν έπρεπε να βγάλω τουριστική. Μίλησα τηλεφωνικά με την πρεσβεία της Λευκορωσίας στο Βελιγράδι και αφού τους είπα ότι με ενδιαφέρει να βγάλω βίζα για τις συγκεκριμένες ημερομηνίες που θα ήμουν στην χώρα τους, και ότι θα ταξιδεύω με την μοτοσυκλέτα μου, μου είπαν ότι πρέπει να τους στείλω τα διαβατήριά μας, το invitation letter από το ξενοδοχείο, αιτήσεις γιά τις βίζες που τις κατέβασα από την ιστοσελίδα της πρεσβείας, από μία φωτογραφία τύπου διαβατηρίου, το έμβασμα των 60€ για το κόστος κάθε βίζας καθώς και  ταξιδιωτική ασφαλιστική κάλυψη γιά τις ημέρες που θα βρισκόμασταν στην χώρα. Γιά να βγάλω την ασφαλιστική κάλυψη επικοινώνησα με δύο εταιρείς αρχικά και αφού τους εξήγησα ότι χρειάζομαι κάλυψη γιά τις 3 ημέρες που θα ήμασταν στην Λευκορωσία, εκείνες ήθελαν υποχρεωτικά να μου καλύψουν ολόκληρο το ταξίδι... Έτσι κατέληξα στην AIG η οποία μας ασφάλισε. Το κόστος γιά τις τρείς ημέρες ήταν 16,50€. Αφού λοιπόν συγκέντρωσα όλα τα δικαιολογητικά, τα πακετάρισα και τα έστειλα στην πρεσβεία της Λευκορωσίας στο Βελιγράδι με DHL η οποία με χρέωσε 49€... Μετά από μία εβδομάδα επικοινώνησα τηλεφωνικά με την πρεσβεία και μου είπαν ότι είναι έτοιμες οι βίζες κι έτσι έδωσα εντολή στην DHL να τα παραλάβει από την πρεσβεία και να μου τα φέρει. Κόστος? 72€...!!!

Ολόκληρη περιπέτεια η έκδοση βίζας γιά την Λευκορωσία λοιπόν... Τέλος καλό όμως, όλα καλά!

            Όσον αφορά τις βίζες γιά την Ρωσία τα πράγματα είναι πιό εύκολα, αφού υπάρχουν ταξιδιωτικά πρακτορεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη  που αναλαμβάνουν την διεκπεραίωση... Δεν ήταν η πρώτη φορά που χρειαζόταν να βγάλω βίζα για την Ρωσία και ήξερα τι θα χρειαστώ. Επικοινώνησα τηλεφωνικά με πρακτορείο στην Αθήνα και του έστειλα με κούριερ, τα διαβατήριά μας, από μία φωτογραφία, τις αιτήσεις που κατέβασα και συμπλήρωσα από την ιστοσελίδα της Ρώσικης πρεσβείας και το invitation letter από το ξενοδοχείο. Την ασφαλιστική κάλυψη γιά τις ημέρες που θα ήμασταν στην Ρωσία θα τις έβγαζε το πρακτορείο από την ασφαλιστική που συνεργάζεται. Μέσα σε μία εβδομάδα ήταν έτοιμες οι βίζες. Το κόστος ήταν 95€ για κάθε βίζα συν 13€ για την κάθε ασφαλιστική κάλυψη... Κατέθεσα τα χρήματα στον λογαριασμό του πρακτορείου και μου έστειλαν με κούριερ διαβατήρια και άλλα έγγραφα.

      Αφού τελείωσα με τις βίζες, ένα άλλο θέμα που με απασχόλησε ήταν άν ισχύει η Ευρωπαϊκή άδεια οδήγησης στη Λευκορωσία και Ρωσία... Διάβασα σε κάμποσες ιστοσελίδες ότι άλλοι μοτο-ταξιδιώτες ταξίδεψαν με το Ευρωπαϊκό τους δίπλωμα κι ότι δεν είχαν κάποιο πρόβλημα. Το γεγονός όμως είναι ότι η Ρωσία είναι εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης με οδήγησε στην ΕΛΠΑ όπου έβγαλα Διεθνές δίπλωμα το οποίο περιλαμβάνει την Ρωσία αλλά και την Λευκορωσία. Κατόπιν παρότρυνσης του φίλου μου του Ζήση ο οποίος είχε ζήσει γιά ένα διάστημα στην Μόσχα πήγα και μετέφρασα το δίπλωμα και την άδεια κυκλοφορίας της μοτοσυκλέτας. Έβγαλα πράσινη κάρτα από την ασφαλιστική μου εταιρεία και τελείωσα με όλα τα γραφειοκρατικά... Έκανα συνάλλαγμα σε ένα exchange μερικά ευρώ σε ρούβλια να έχουμε γιά τις πρώτες μας ανάγκες όταν θα μπούμε στην Ρωσία, κι αργότερα θα κάναμε εκεί...

     Φόρτωσα τους χάρτες της Ρωσίας στο GPS μου (BMW Navigator V), έβαλα κάποιες διαδρομές γιά να βεβαιωθώ ότι όλα λειτουργούν και... έτοιμο κι αυτό! Τις ημερήσιες διαδρομές μου τις ετοίμασα στον υπολογιστή μου, άλλες με την βοήθεια του BaseCamp της Garmin και άλλες με το  GoogleMaps. Τις εκτύπωσα και τις πλαστικοποίησα, γιατί μέσα στην διάφανη θήκη του tankbag δεν είναι αδιάβροχες και το χαρτί με τους χάρτες σε λίγα λεπτά βροχής θα γίνουν πατσαβούρια είτε με το νερό που θα περάσει μέσα είτε με την υγρασία που θα έχει μετά το πάνω μέρος του tankbag. Μέσα στο tankbag έβαλα και τον οδικό χάρτη της Ρωσίας, γιατί χωρίς χάρτη δεν πάμε πουθενά... Πρέπει πάντα να έχουμε άποψη που βρισκόμαστε. Το GPS είναι άριστο εργαλείο,  βοηθάει στην διαδρομή και περισσότερο βοηθάει στην πλοήγηση μέσα στις πόλεις αλλά ο χάρτης είναι απαραίτητος, γιατί στο τέλος-τέλος άν χαλάσει το GPS μετά τί?

     Την μοτοσυκλέτα μου την περιποιήθηκε η ΒMW Ανδριόπουλος, και ήταν έτοιμη από θέμα service και λοιπών ελέγχων για το ταξίδι. Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσω άλλαξα λάστιχα στην μοτό και φόρεσε γιά πρώτη φορά τα DUNLOP Trailsmart τα οποία μου τα σύστησε ανεπιφύλακτα ο φίλος μου ο Σάκης Δημόπουλος με το Κατάστημα Ελαστικών All Terain Tyres. Άν και είμαι φανατικός χρήστης της Michelin, λόγω έλλειψης των Anakee έβαλα τελικά τα Trailsmart και τα ‘‘πάτησα’’ λίγο πριν φύγω για να έχω την αίσθηση της οδήγησης με αυτά στην μοτό μου...

     Όλα έτοιμα λοιπόν και το απόγευμα της 4ης Αυγούστου άρχισα να φορτώνω την μοτό... Αφού την φόρτωσα με προσοχή στο να καταμερίσω το βάρος σωστά, την φίλησα και την άφησα να ξεκουραστεί γιατί σε λίγες ώρες θα ξεκινούσαμε για νέους προορισμούς...!!!

 

Ημερολόγιο ταξιδιού...

 

1η ημέρα                    Πάτρα – Zrenjanin  1.150 km

           

             Πάντα πρίν από το ταξίδι υπάρχει αυτή η ευχάριστη προσμονή της ώρας που θα ξεκινήσω... Ο ύπνος λιγόωρος και ελαφρύς! Ξύπνημα στις τρείς παρά και ραντεβού με την Έφη στις 03:30 για αναχώρηση. Το πρωϊνό εσπρεσσάκι στο σπίτι με ξυπνάει ακόμα περισσότερο! Η μοτό έτοιμη φορτωμένη περιμένει την πρώτη μιζιά γιά να ξεκινήσει άλλο ένα ταξίδι! Στο καντράν των οργάνων της μοτοσυκλέτας έγραφε 5 Αυγούστου. Φορούσαμε τις στολές μας χωρίς επενδύσεις, αφού η θερμοκρασία εκείνη την ώρα ήταν πάνω από 20ο C. Οι επενδύσεις της BMW Rallye στολής μου ήταν μέσα στις βαλίτσες έτοιμες να χρησιμοποιηθούν σε βορειότερα γεωγραφικά πλάτη...

            Ρύθμισα ανάλογα την ηλεκτρονική ανάρτηση της μοτό αφού συνεπιβάτης και βαλίτσες πρόσθεταν βάρος και ξεκινήσαμε γιά τη χώρα των Καλών Τεχνών και της Ορθοδοξίας, του απίστευτου φυσικού πλούτου και της ανεπανάληπτης φυσικής ομορφιάς, τη μεγαλύτερη χώρα του κόσμου που εξαπλώνεται σε δύο ηπείρους. Διασχίσαμε την γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης (Ρίου-Αντιρρίου) και συνεχίσαμε στην Ιονία οδό που βρίσκεται υπό κατασκευή και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή ειδικά κατά την βραδινή οδήγηση. Ελπίζω όταν θα τελειώσει το έργο ο σημαντικός αυτός οδικός άξονας να είναι ασφαλής για τους χρήστες του! Πρώτη στάση πριν τον κόμβο της Ιονίας με την Εγνατία οδό γιά ένα ακόμη εσπρεσσάκι και λίγη ξεκούραση και συνέχεια στην Εγνατία οδό με στάση στον σταθμό του Πλάτανου (λίγα χιλιόμετρα μετά την Βέροια) γιά ανεφοδιασμό.

            Βγήκαμε και πάλι στο δρόμο και μετά από λίγα χιλιόμετρα βρεθήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Αθηνών-Θεσσαλονίκης με κατεύθυνση την Θεσσαλονίκη και λίγα λεπτά αργότερα βγήκαμε γιά να ακολουθήσουμε τον Ε75 γιά το συνοριακό σταθμό των Ευζώνων, 60 χιλιόμετρα απόσταση... Λίγο μετά τις οχτώ είχαμε περάσει τα σύνορα και βρισκόμασταν στον Σκοπιανό αυτοκινητόδρομο Ε75 που μας  οδηγούσε στα σύνορα με την Σερβία. Είχα ανεφοδιαστεί με καύσιμα πριν μπω στα Σκόπια, γιατί παλιότερο πάθημά μου με νοθευμένη βενζίνη που έβαλα στο Κουμάνοβο, λίγο πριν μπω στην Σερβία, δημιούργησε σοβαρό πρόβλημα στον κινητήρα της προηγούμενης μοτοσικλέτας μου, κι έτσι προσέχουμε για να έχουμε...

            Το πέρασμα μέσα από τα Σκόπια είναι 180 χιλιόμετρα περίπου και το μεγαλύτερο μέρος του είναι σε αυτοκινητόδρομο. Στα Σκοπιανά διόδια μπορεί κάποιος να πληρώσει με Σκοπιανά δηνάρια ή με ευρώ. Βέβαια η συναλλαγή με ευρώ κοστίζει κάτι παραπάνω απ’ ότι άν πλήρωνε κάποιος με ντόπιο νόμισμα. Οι αστυνομικοί δεν μου δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα αλλά πάντα ήμουν επιφυλακτικός και οδηγούσα με λίγα χιλιόμετρα παραπάνω από το όριο με τα μάτια μου να σαρώνουν μπροστά δεξιά τον δρόμο για κάποιο μπλόκο...

            Κοντά στις έντεκα η ώρα είχα φτάσει στον συνοριακό σταθμό Tabanovtse για να βγώ από Σκόπια. Μεγάλη ουρά από αυτοκίνητα περίμεναν υπομονετικά να περάσουν πρός Σερβία και άλλα τόσα και περισσότερα βρήκαμε στον Σέρβικο συνοριακό σταθμό. Μπαίνοντας Σερβία γέμισα το ρεζερβουάρ και συνεχίσαμε βόρεια... Λίγα χιλιόμετρα αργότερα κι ενώ βρισκόμασταν στο κομμάτι που δεν έχει κατασκευαστεί αυτοκινητόδρομος, βρεθήκαμε μπροστά σε απίστευτο μποτιλιάρισμα και αφού προσπέρασα με προσοχή τα μποτιλιαρισμένα αυτοκίνητα βρέθηκα μπροστά σε ένα GS 1150 που είχε τρακάρει μετωπικά με ένα αυτοκίνητο στο αντίθετο ρεύμα. Άν και δεν υπήρχε στο σημείο κάποιος από τους εμπλεκόμενους, το θέαμα ήταν σοκαριστικό...

            Γύρω στις τρείς το μεσημέρι προσπερνούσαμε το Βελιγράδι, αφήσαμε τον Α1 (ή Ε75) και κατευθυνθήκαμε μέσω του 13 πρός το Ζρένιανιν (Zrenjanin) όπου μένει ο καλός μου φίλος Έρνεστ. Διανύσαμε μία όμορφη επίπεδη έκταση 80 χιλιομέτρων μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας, μία διαδρομή που έχω κάνει κάμποσες φορές στο παρελθόν. Το Ζρένιανιν είναι η έκτη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας, ανήκει στην περιφέρεια της Βοϊβοντίνα και έχει 75.000 περίπου κατοίκους. Είχα βάλει στο GPS μου σαν προορισμό το σπίτι του Έρνεστ, όπου μας περίμενε με την σύζυγό Έλενα. Αφού τακτοποιηθήκαμε στον χώρο που μας είχαν διαθέσει στο σπίτι τους τα παιδιά, εξορμήσαμε στο κέντρο της πόλης όπου ο κεντρικός πεζόδρομος μετά τα έργα που έγιναν, είχε αναβαθμιστεί και έκανε το κέντρο πιό όμορφο απ’ ότι το είχα αφήσει την τελευταία φορά που ήμουν εκεί. Η καλή παρέα, η συζήτηση, το καφεδάκι και πιό μετά οι μπύρες έκαναν τον χρόνο να κυλήσει όμορφα και επιστρέψαμε σπίτι γιά να ξεκουραστούμε, γιατί την επόμενη μέρα είχαμε πρωϊνό ξύπνημα και αρκετά χιλιόμετρα να διανύσουμε...

 

2η ημέρα        Zrenjanin (Σερβία) – Ουγγαρία – Σλοβακία – Lublin (Πολωνία)  950 km

 

            Πρωϊνό ξύπνημα, καφεδάκι με τον Έρνεστ, φόρτωμα στην μοτό και στον δρόμο πρός Novi Sad και μετά ακολουθώντας τον Α1 πρός τον συνοριακό σταθμό Horgos (κοντά στο Szeged) γιά να μπούμε Ουγγαρία. Το ξημέρωμα μας βρήκε στον Σέρβικο αυτοκινητόδρομο, και λίγα λεπτά αργότερα οι πρώτες ψιχάλες έκαναν γνωστή την παρουσία τους στην ζελατίνα του κράνους. Δεν πέρασε λίγη ώρα και άρχισε να χοντραίνει το πράγμα... Ξέσπασε μπόρα (μία από αυτές που ομόρφυναν το ταξίδι μας...) και αναζητήσαμε τον πλησιέστερο βενζινάδικο, γιατί ο ασφαλτοτάπητας κρατούσε αρκετό νερό και ήταν επικίνδυνος γιά υδρολίσθηση και γιατί δεν είχα προλάβει να βάλω το αδιάβροχο πάνω από το παντελόνι της στολής... Περιμέναμε τρία τέταρτα περίπου μέχρι να κοπάσει η μπόρα και συνεχίσαμε τον δρόμο μας γιά το Szeged. Φτάσαμε στα σύνορα Σερβίας – Ουγγαρίας στις επτάμισι το πρωί και μόλις μπήκαμε Ουγγαρία σταμάτησα σε ένα κιόσκι που πούλαγε βινιέτες και αγόρασα μία εβδομαδιαία δίνοντας κοντά στα 5€ (1,470 HUF)...

            Συνεχίσαμε στον Ουγγρικό αυτοκινητόδρομο Μ5 και μετά από 150 χιλιόμετρα περίπου παρακάμπταμε την Βουδαπέστη και συνεχίζαμε ΒΑ ακολουθώντας τον Μ3 και στην συνέχεια τον Ε79 μέχρι το Miscolc μετά τον 3 γιά να μας βγάλει στα σύνορα με την Σλοβακία. Στο μεγαλύτερο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μας στην Ουγγαρία, είχαμε συντροφιά μας τεράστιες σε έκταση καλλιέργειες από καλαμπόκια και ηλιοτρόπια. Επίπεδη επιφάνεια και όσο έφτανε το μάτι βλέπαμε το κίτρινο χρώμα από τα ηλιοτρόπια να χρυσαφίζει στον ήλιο.

Είχε φτάσει δώδεκα η ώρα όταν περνώντας το Miscolc σταματήσαμε γιά ένα σνάκ στο Szikszo, όπου ξεκουραστήκαμε και γευτήκαμε μιά υπέροχη σουπίτσα συνοδεία μιάς ντόπιας μπίρας... Πήραμε τις ανάσες μας, ξανακαβαλήσαμε την μοτό και λίγο μετά τις μία περνούσαμε τα σύνορα πρός Σλοβακία ακολουθώντας τον Ε71 αρχικά πρός Kosice και μετά τον Ε50 πρός Presov. Όλη αυτή την διαδρομή μέχρι σε αυτό το σημείο την είχα ξανακάνει κάμποσες φορές στο παρελθόν και από εκεί και πάνω ήταν “άγνωστα νερά” γιά μένα και αυτό με εξιτάριζε ακόμα περισσότερο! Το Σλοβάκικο τοπίο δεν είχε μεγάλες διαφορές με αυτό της Ουγγαρίας. Επίπεδο κι αυτό με τις ίδιες καλλιέργειες με αυτές της γείτονος χώρας... Η διάσχιση της Σλοβακίας ήταν συνολικά 130 χιλιόμετρα περίπου, και μετά το Miscolc της Ουγγαρίας ο αυτοκινητόδρομος είχε δώσει την θέση του σε έναν καλό επαρχιακό δρόμο, οπότε τα χιλιόμετρα άρχισαν να βγαίνουν πιό δύσκολα λόγω της μειωμένης ταχύτητας...

Μπαίνοντας στην Πολωνία το σκηνικό άλλαξε και οι μεγάλες επίπεδες εκτάσεις άρχισαν να δίνουν την θέση τους σε δασώδεις εκτάσεις και ο επαρχιακός δρόμος ήταν ανάμεσα σε δάση που διακόπτονταν όταν μπαίναμε σε κάποιο χωριό και πάλι το ίδιο... Τα τελευταία 250 χιλιόμετρα ήταν κάπως έτσι. Τα σύννεφα είχαν πυκνώσει και ένα ψιλόβροχο μας συνόδεψε μέχρι να φτάσουμε στο Lublin. Φτάσαμε στο Campanille, το ξενοδοχείο που είχα κλείσει μέσω booking στις 7 το απόγευμα... Η θερμοκρασία κοντά στους 15ο C, μας έκανε να ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα που αφήσαμε πίσω, αρχές Αυγούστου έσκαγε ο τζίτζικας... Φρεσκαριστήκαμε φορέσαμε τα μπουφανάκια μας και ξεχυθήκαμε πρός την παλιά πόλη. Η ένατη σε πληθυσμό πόλη της Πολωνίας έχει 350.000 περίπου κατοίκους και την επέλεξα γιατί ήταν κοντά στον συνοριακό σταθμό που θα μπαίναμε στην Λευκορωσία. Η παλιά πόλη φάνηκε λίγο εγκαταλελειμμένη στα μάτια μου, έχοντας εικόνες από την Κρακοβία και την παλιά πόλη της Βαρσοβίας. Το Lublin βέβαια δεν ανήκει στις τουριστικές ατραξιόν της Πολωνίας και μου φάνηκε φυσιολογικό ότι είναι πιό B class από τις προαναφερθείσες... Η έλλειψη συντήρησης των παλιών κτιρίων ήταν εμφανής και πολύ λίγοι γνώριζαν Αγγλικά. Η συνεννόηση ήταν λίγο δύσκολη αλλά πρός το τέλος της βραδιάς καταλήξαμε σε ένα όμορφο εστιατόριο δοκιμάζοντας μερικά πιάτα από την τοπική κουζίνα...

 

3η ημέρα                    Lublin (Πολωνία)  - Minsk (Λευκορωσία) 520 km

 

            Το επόμενο πρωϊνό μας βρήκε στο καφέ του Campanille να κάνουμε ταξιδιωτικές συζητήσεις με ένα ζευγάρι Ισπανών που ταξίδευαν με Camper από την Asturias... Μοιραστήκαμε ταξιδιωτικές εμπειρίες και ετοιμαστήκαμε γιά να ζήσουμε το όνειρό μας. Φορτώσαμε την ακούραστη μοτό και ξεκινήσαμε κατά τις οκτώμισι προς τον συνοριακό σταθμό Terespol που από εκεί θα μπαίναμε στην Λευκορωσία. Η απόσταση που μας χώριζε ήταν μόλις 160 χιλιόμετρα και όλα ήσαν όμορφα. Σε επαρχιακό δρόμο μέσα από δάση, από καλλιέργειες, από μικρά χωριουδάκια, ευδαιμονία.... Ευδαιμονία είναι να ζείς όλα αυτά και να βλέπεις τον κόσμο στην απλή καθημερινότητά του. Να σταματάς σε ένα καφέ στο μικρό χωριουδάκι να πιείς τον καφέ σου και να γεμίζεις το μυαλό σου και την ψυχή σου με αυτή την απλή, απαίδευτη και όμορφη καθημερινότητα των κατοίκων!

Ένας λαμπρός ήλιος είχε στεγνώσει τον δρόμο και δεν δημιουργούσε κανένα θέμα ολισθηρότητας όταν μπαίναμε σε στενούς επαρχιακούς μέσα στα δάση... Η ημέρα ήταν πολύ όμορφη απ’ όλες τις απόψεις! Σε αυτό το σημείο πρέπει να πώ ότι οι Πολωνοί οδηγοί είχαν άριστη συμπεριφορά όταν αντιλαμβάνονταν πώς μιά μοτοσυκλέτα βρισκόταν πίσω από το όχημά τους. Διόρθωναν λίγο δεξιότερα την πορεία τους στον δρόμο προκειμένου να μας αφήσουν να προσπεράσουμε με ασφάλεια... Γύρω στις έντεκα φτάσαμε στο Terespol. Μιάμιση ώρα δρόμος αφού άλλαξε και το time zone και πήγε μία ώρα μπροστά στα ρολόγια μας (ίδια ώρα με την Ελλάδα)!!!

Στον Πολωνικό συνοριακό σταθμό η Πολωνή αστυνομικός ήταν αρκετά αυστηρή και αυταρχική... Οι πρόγονοί της πιθανώς να δούλευαν ως δεσμοφύλακες στο Άουσβιτς... Σε 15 λεπτά είμασταν πάνω στην μοτό με κατεύθυνση τον συνοριακό σταθμό Brest της Λευκορωσίας. Εκεί τα μέτρα ασφαλείας ήταν δεόντως αυστηρά! Αυξημένη στρατιωτική παρουσία και ο έλεγχος απαιτούσε συν τοις άλλοις να συμπληρώσουμε έντυπα τα οποία ήταν στα Ρώσικα για τα οποία όμως μας έδωσαν πρότυπα στην Αγγλική γλώσσα για να μας βοηθήσουν στην συμπλήρωσή τους. Αφού έλεγξαν τις βίζες στα διαβατήριά μας και τα βρήκαν όλα οκ μας έδωσαν τα χαρτιά σφραγισμένα μαζί με τα διαβατήριά μας για να προχωρήσουμε για τον τελωνειακό έλεγχο. Μας είχαν απαγορεύσει την λήψη φωτογραφιών αλλά οι κάμερες μου ήταν ανοιχτές και τραβούσαν το όλο σκηνικό....

Στον τελωνειακό έλεγχο μας ανέλαβε ένα νέο παλικάρι που με τα πολύ λίγα Αγγλικά του, πήρε τα χαρτιά που είχα συμπληρώσει κατά τον αστυνομικό έλεγχο και τα έλεγξε, όπως επίσης έλεγξε και τον αριθμό πλαισίου της μοτοσυκλέτας. Αφού τελείωσε αυτού του είδους ο έλεγχος πλήρωσα 8 ρούβλια περίπου και άνοιξα και τις βαλίτσες της μοτό για να ελέγξει το περιεχόμενό τους και αφού τον διαβεβαίωσα ότι δεν είχα αλκοόλ μαζί μου, τελείωσε ο έλεγχος. Στο μεταξύ, μας είχε πλησιάσει ένας Λευκορώσος, κοντά στα τριάντα, μαζί με τον γιό του, ο οποίος όπως μας είπε σε άπταιστα Αγγλικά έμενε στο Μόναχο και πήγαινε διακοπές στην γενέτειρα πόλη του, το Μίνσκ. Δήλωσε σύντροχος, κάτοχος ενός ΚΤΜ 990 και βοήθησε τον τελωνειακό στην μετάφραση, κι έτσι έμαθα πώς οι μοτοσυκλέτες στους αυτοκινητόδρομους της Λευκορωσίας δεν πληρώνουν διόδια, και εμείς από την πλευρά μας του γνωστοποιήσαμε ότι δεν θα ξαναβγούμε από τα σύνορα της Λευκορωσίας σε άλλη χώρα, αλλά θα μπούμε μετά στην Ρωσία και θα βγούμε από τα σύνορα της Ρωσίας πρός Εσθονία.  Η Λευκορωσία αποτελεί χώρα της Ρώσικης κοινοπολιτείας και δεν υπάρχουν συνοριακοί σταθμοί ανάμεσά τους...

Αφού χαιρετίσαμε από καρδιάς τα δυό παλληκάρια, καβαλήσαμε την μοτό και είδαμε.... την μπάρα να ανοίγει... και η Λευκορωσία ήταν όλη μπροστά μας!!! Τα συναισθήματά ήταν πέραν κάθε περιγραφής!!! Ξεκίναγε το όνειρο!!! Ξεχυθήκαμε στον Λευκορωσικό αυτοκινητόδρομο με πρώτο σταθμό την πλησιέστερη πόλη, την Brest, γιά ένα πρωϊνό καφεδάκι και ανεφοδιασμό με καύσιμα στην εκπληκτική τιμή των 0,51€ το λίτρο.... Εδώ πρέπει να πω, πως για να βάλεις βενζίνη, πρέπει πρώτα να πας να πληρώσεις (τα λίτρα που έχεις στο μυαλό σου να βάλεις) και μετά να πας στην αντλία και να βάλεις τα καύσιμα που πλήρωσες...!!! Έτσι από εκείνη την στιγμή και μετά, υπολόγιζα πόσα λίτρα είχε υπόλοιπο στο ρεζερβουάρ η μοτό και μετά πλήρωνα για αυτά που είχα υπολογίσει ότι ήθελα να συμπληρώσω!!! Καλό, έ??? Όχι και τόσο... Πάντως τα 51 λεπτά ανά λίτρο, με είχαν ξετρελλάνει! Μισό λίτρο νερό στην Ελλάδα κοστίζει τόσο... Imagine...!!!

Ο αυτοκινητόδρομος είχε δύο λωρίδες ανά κατεύθυνση και το διαχωριστικό στο μέσον κατά το μεγαλύτερο διάστημα ήταν γκαζόν πλάτους 4 μέτρων περίπου. Το ταξίδι μας προς το Μίνσκ ήταν απροβλημάτιστο και φτάσαμε κατά τις 5 το απόγευμα. Μιά επίπεδη διαδρομή, χωρίς βουνά και καμιά διαφορετικότητα στο τοπίο. Στον δρόμο μας δεν είδαμε πολύ αστυνομία αλλά κάθε 25-30 χιλιόμετρα είχε κάμερες -φωτογραφικά ραντάρ- που έλεγχαν τις υπερβάσεις στα όρια ταχύτητας. Το ανώτερο επιτρεπτόμενο όριο στον αυτοκινητόδρομο ήταν τα 120 km/h. Αυτό που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, ήταν η καθαριότητα του αυτοκινητόδρομου... Ούτε ένα σκουπιδάκι δεν είδαμε...

Με εγκατεστημένους χάρτες της Ρωσίας στο GPS δεν αργήσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο μας (40 Let Pobedy), που ήταν κέντρο-απόκεντρο, και μείναμε στον 10ο όροφο από τους δώδεκα που είχε το ξενοδοχείο, έχοντας ωραία θέα πρός το κέντρο της πόλης. Το ξενοδοχείο θύμιζε σοβιετικής ένωσης κατασκευή και οι μεγαλοκυρίες στην ρεσεψιόν καλοσυνάτες και πρόθυμες να βοηθήσουν στην κάθε μας ερώτηση. Ο φίλος μου ο Άντριαν που είχε ξεκινήσει το ίδιο πρωϊνό από την Βraila της Ρουμανίας έφτασε στο ξενοδοχείο κατά τις εφτά το απόγευμα, έχοντας διασχίσει τους άθλιους δρόμους της Ουκρανίας...

 

            4η ημέρα                    Minsk (Λευκορωσία)

 

            Ημέρα ξεκούρασης και περιήγησης στο Μίνσκ... Το πρωϊνό του ξενοδοχείου δεν μας τρέλανε και τόσο και βγήκαμε στην πόλη να πιούμε ένα καφεδάκι της προκοπής... Η καθαριότητα ήταν κάτι που μας εντυπωσίασε από τα πρώτα βήματά μας πρός το κέντρο. Στον διάβα μας είδαμε αμέτρητους υπάλληλους του δήμου να ασχολούνται με την καθαριότητα, το πράσινο και άλλες εργασίες που ομόρφαιναν την πόλη! Σε κάποια στιγμή άρχισε να ψιχαλίζει και αυτοί συνέχιζαν απτόητοι την εργασία τους! Στο μυαλό μου έκανα παραλληλισμούς με πιθανές ανάλογες περιπτώσεις στην Ελλάδα...

            Η θερμοκρασία στους 17ο C έκανε την καλοκαιρινή μας βόλτα στο Μίνσκ άνετη... Τα παλιά μεγάλα κομμουνιστικά κτίρια “γέμιζαν” τα τεράστια μπλόκ της πόλης. Η κεντρική λεωφόρος της πόλης, η Nezavisimosti (Λεωφόρος Ανεξαρτησίας), αποτελεί κομμάτι του μεγάλου δρόμου που ξεκινάει από την Brest (στα σύνορα της Λευκορωσίας με την Πολωνία) και φτάνει ως την Μόσχα... Λεωφόρος με 4 λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση παρείχε σχετική άνεση στους οδηγούς αυτοκινήτων που σε καμία στιγμή της ημέρας δεν είδαμε κυκλοφοριακή συμφόρηση.

            Η πόλη μπορεί να ήταν περιποιημένη, καθαρή, με τα λουλούδια της, αλλά σε κανένα σημείο της δεν μας εντυπωσίασε. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω απρόσωπη. Η συνεννόηση στα Αγγλικά ήταν λίγο θέμα, αλλά στην τελική πάντα βρίσκαμε άκρη. Ο κόσμος που περπατούσε στους δρόμους, έδειχνε φτωχικός αλλά αξιοπρεπής. Τα καταστήματα έδειχναν την προσπάθεια που έκαναν να ξεφύγουν από την κομμουνιστική εποχή και να περάσουν στην σύγχρονη εποχή. Όσο κι άν ψάξαμε, όσο κι άν είχα διαβάσει πρίν πάμε, όσο κι άν ρωτήσαμε, δεν βρήκαμε κάποιον κεντρικό πεζόδρομο όπου καφέ, εστιατόρια και καταστήματα να έχουν αναπτυχθεί γύρω του και να προσελκύει ντόπιους και μή. Μόνο κάποια καφέ στην κεντρική λεωφόρο μας τράβηξαν να πιούμε ένα καφεδάκι.

            Επισκεφτήκαμε την παλιά πόλη, η οποία βρισκόταν λίγα μέτρα μακριά από την Nezavisimosti, αλλά δεν εντυπωσιαστήκαμε... Παλιές κατοικίες και καταστήματα είχαν αναπαλαιωθεί, αλλά με τίποτα δεν συγκρινόταν με άλλες παλιές πόλεις της υπόλοιπης Ευρώπης. Δεν είδαμε κόσμο να κυκλοφορεί στα στενά πεζοδρομημένα σοκάκια της. Γιά φαγητό αυτές τις δύο μέρες που μείναμε στο Μίνσκ πήγαμε στο Rakawski Brovar Ресторан «Раковский Бровар» και στο Kamyanitsa (Камяница) τα οποία και τα δύο ήταν άριστα! Το Rakawski, είναι μιά παλιά μπυραρία, με δικό της μικρο-ζυθοποιείο. Στο Kamyanitsa ήπια το πρώτο μου σφηνάκι παγωμένης βότκας με συνοδεία μιά βουτυρωμένη λεπτή φέτα ψωμί, με χαβιάρι και μία φλίδα λεμονιού από πάνω... Αξέχαστο! Τιά κυρίως πιάτο συνίσταται μοσχάρι Στρογγανώφ... Γαστριμαργικός οργασμός!!!

Τα ταξί ήταν πολύ φθηνότερα άν τα καλούσες τηλεφωνικά να έρθουν να σε πάρουν παρά να σταματήσεις κάποιο στον δρόμο... Ανάποδο από την Ελλάδα, έ?

Το Μίνσκ και γενικά η Λευκορωσία δεν είναι ακόμα έτοιμα γιά τουρισμό όπως έχει γίνει στις άλλες πρώην σοβιετικές χώρες και γιά αυτό δεν είναι τουριστικός προορισμός. Ο κόσμος είναι αρκετά επιφυλακτικός με τους ξένους... Είναι λίγο πίσω.  Σε καμμία στιγμή όμως δεν αισθανθήκαμε άβολα από κάποιο συμβάν και κυκλοφορούσαμε άνετα παντού.

 

5η ημέρα                    Minsk (Λευκορωσία) – Moscow (Russia) 735 km

 

            Ξεκινήσαμε γιά Μόσχα κατά τις 7 το πρωί. Ο καιρός δροσερός με λίγα σύννεφα και η θερμοκρασία στους 15ο C... Ο αυτοκινητόδρομος ίδιος όπως ήταν από την Brest μέχρι το Minsk. Τα νοητά σύνορα με Λευκορωσίας-Ρωσίας απείχαν 260 χιλιόμετρα από το Minsk. Τα χιλιόμετρα κύλησαν ήρεμα και όταν φτάσαμε στις πινακίδες που έλεγαν ότι μπαίνουμε Ρωσία σταματήσαμε γιά τις καθιερωμένες φωτογραφίες. Ακριβώς στα σύνορα υπήρχε κι ένα μεγάλο μνημείο που θύμιζε την φιλία και την αλληλεγγύη των δύο χωρών. Μπαίνοντας στην Ρωσία δεν υπήρχε κανένας συνοριακός έλεγχος παρά μόνο ένα κλιμάκιο που έλεγχε τα φορτηγά (βάρος, φορτίο κλπ).

            Στον Ρώσικο αυτοκινητόδρομο πλέον, οι κάμερες (φωτογραφικά ραντάρ) έλεγχαν γιά υπερβάσεις ταχύτητας και άλλες ήταν τοποθετημένες σε στύλους δεξιά του δρόμου ενώ άλλες ήταν στημένες στο διάζωμα. Το ανώτατο όριο ταχύτητας στους Ρώσικους αυτοκινητόδρομους είναι 110 km/h. Το διάζωμα με το γκαζόν που υπήρχε στην Λευκορωσία δεν υπήρχε εδώ. Δεν υπήρχε μπαριέρα να διαχωρίζει τις δύο κατευθύνσεις, αλλά 3 χαμηλές λωρίδες συρματόσχοινα σε παλούκια του ενός μέτρου περίπου... Η οδήγηση απαιτούσε ιδιαίτερη προσοχή καθώς οι Ρώσοι οδηγοί άλλαζαν απότομα λωρίδα και εγκυμονούσε αρρκετούς κινδύνους αυτή τους η συνήθεια. Σε γενικές γραμμές όμως μόλις μας έβλεπαν πίσω τους ήταν αρκετά φιλικοί και προσπαθούσαν να μας διευκολύνουν. Στην Ρωσία πληρώναμε κανονικά διόδια τα οποία δεν ήταν ακριβά. Οι Ρώσοι μοτοσυκλετιστές που συναντούσαμε στον δρόμο κατά 99% χαιρετούσαν και με έκαναν να σκέφτομαι κάποιους μοτοσυκλετιστές στην Ελλάδα που δεν έχουν αυτή την παιδεία και πολλές φορές ενώ τους χαιρετάς δεν ανταποδίδουν τον χαιρετισμό... Μάλλον σοκάρονται...

            Η βενζίνη στα 50 λεπτά το λίτρο... Σκεφτόμουν να συνεχίσω μέχρι το Βλαδιδοστόκ.... αλλά δεν είχα χρόνο...  Κάποια στιγμή σταματήσαμε σε ένα καφέ στην άκρη του δρόμου και λίγα μέτρα πιό δίπλα υπήρχε ένα κιόσκι όπου καθόταν μιά παρέα Ρώσων. Μόλις σταματήσαμε λίγο πιό δίπλα από το κιόσκι νοιώσαμε το εχθρικό τους βλέμμα να μας διαπερνά... Ο Άντριαν με προέτρεψε να φύγουμε και να κάνουμε αλλού την στάση μας γιά να αποφύγουμε προβλήματα... Είπαμε, πρέπει να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές!

            Φτάσαμε στην Μόσχα και ο προορισμός που είχα βάλει στο GPS μου ήταν η Κόκκινη πλατεία κι όχι το ξενοδοχείο. Η ημέρα ήταν φωτεινή, και χωρίς σύννεφα και είχα μιά τεράστια λαχτάρα να αντικρίσω την Κόκκινη Πλατεία και τον ναό του Αγίου Βασιλείου με τους κρεμμυδόσχημους τρούλους του και να βγάλω άπειρες φωτογραφίες την μοτό μου, την Έφη, τον Άντριαν κλπ κλπ... Ο Άντριαν βέβαια είχε selfie-stick και τράβαγε μόνος του φωτογραφίες... Ένας αστυνομικός μας καθοδήγησε πως θα μπορούσαμε να προσεγγίσουμε με τις μοτό μας την πλατεία κι έτσι ακολουθήσαμε τις οδηγίες του και τσούπ να ‘μαστε!!! Στην κεντρική πλατεία της Μόσχας! Η τέρψη που ένοιωθε η καρδιά μου και το σώμα μου εκείνη την ώρα που αντίκριζα την Κόκκινη Πλατεία, το Κρεμλίνο αλλά περισσότερο τον ναό του Αγίου Βασιλείου ήταν ανείπωτη...!!! Μετά τις άπειρες φωτό το GPS μας οδήγησε στο ξενοδοχείο μας (Hanzer Hotel), το οποίο το είχα επιλέξει εκτός από την ποιότητά του ως ξενοδοχείο, γιά την τιμή του και το ιδιωτικό του parking γιά την ασφάλεια των μηχανών, γιά να είμαστε κοντά στο κέντρο και να περιηγηθούμε στην πόλη ποδαράτα ή με το metro.

            Ξεφορτώσαμε τις μοτό, βολευτήκαμε στα δωμάτιά μας, φρεσκαριστήκαμε και εξορμήσαμε πάραυτα!!! Με τον Άντριαν ροβολήσαμε στους δρόμους γιά να ανακαλύψουμε την Μόσχα... Αφού περιδιαβήκαμε τον πεζόδρομο που οδηγεί στο Shopping Mall GUM και την Κόκκινη πλατεία ήρθε ο Μοσχοβίτης φίλος μου ο Konstantin που με το αυτοκίνητό του πήγαμε στο Biker’s Café στην Arbat street. Μείναμε εκεί μέχρι αργά το βράδυ συζητώντας γιά μελλοντικά μοτο-ταξίδια από τα υψίπεδα του Παμίρ μέχρι το Βλαδιδοστόκ και το Μαγκαντάν μέσω Μογγολίας... Αργά το βράδυ μας γύρισε στο ξενοδοχείο μας γιά να ξεκουραστούμε αφού ήμασταν αρκετά κουρασμένοι και το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας ήταν αρκετά φορτωμένο...

 

6η ημέρα                                Moscow (Russia)

 

            Το επόμενο πρωί, αφού πήραμε το πρωϊνό μας, με τις σημειώσεις μου ανά χείρας, περπατήσαμε μέχρι την Κόκκινη πλατεία και πρώτο αξιοθέατο στο πρόγραμμα ήταν το Μαυσωλείο του Λένιν. Περιμέναμε κι εμείς στην ήδη σχηματισμένη μεγάλη ουρά γιά να επισκεφτούμε την σωρό του ηγέτη της Σοβιετικής επανάστασης. Το οικοδόμημα του Μαυσωλείου είναι έργο του διάσημου Ρώσου αρχιτέκτονα Αλεξέι Σούτσεφ και όταν φτάσαμε μπροστά στην είσοδο που την φύλασσαν Ρώσοι στρατιώτες μπήκαμε μέσα και κατεβήκαμε μερικά σκαλοπάτια γιά να βρεθούμε στον χώρο που εκτίθεται η σωρός. Η ψύχρα από την χαμηλή θερμοκρασία ήταν το πρώτο πράγμα που αισθανθήκαμε κατεβαίνοντας πρός την αίθουσα που βρισκόταν η σωρός του Λένιν, η οποία ήταν τοποθετημένη μέσα σε ένα φέρετρο που περικλειόταν από μία γυάλινη κατασκευή γιά να μην έρχεται σε επαφή με την ατμόσφαιρα. Ο κόσμος σιωπηλός και περίεργος έκανε τον γύρο και έβγαινε από μία άλλη πόρτα γιά να τον οδηγήσει στον εξωτερικό χώρο. Έξω από το Μαυσωλείο και πρός την μεριά του τείχους του Κρεμλίνου βρίσκονταν οι τάφοι άλλων επιφανών Ρώσων.

            Πήραμε τον δρόμο πρός τον Καθεδρικό Ναό του Σωτήρος που βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Μόσχοβα. Σταματήσαμε πρώτα γιά ένα καφεδάκι και μία μικρή ανάπαυση στο όμορφο καφέ-εστιατόριο δίπλα στην εκκλησία, στο Academiya, το οποίο ίσως να ήταν ένα από τα καλύτερα καφέ στην πόλη... Τελειώσαμε το καφεδάκι μας και βρεθήκαμε στον περίβολο χώρο του ναού που έχτισε ο τσάρος Αλέξανδρος. Εντυπωσιακότατος εξωτερικά ο ναός, του οποίου και τις 12 εισόδους κοσμούν αγάλματα Αγίων, αλλά το highlight σίγουρα είναι ο εντυπωσιακός τρούλος με τις επιβλητικές πλάκες χρυσού. Ανάψαμε το κεράκι μας και φύγαμε γιά να πάμε να επισκεφτούμε το Κρεμλίνο.

            Περιμέναμε κάμποση ώρα στην ουρά μέχρι να αγοράσουμε τα εισιτήριά μας γιά να μπούμε στο Κρεμλίνο. Το κόστος 500 ρούβλια, περίπου 7€... Ο έλεγχος από τους αστυνομικούς ήταν τύπου αεροδρομίου, εξονυχιστικός! Περάσαμε την πύλη εισόδου με την έξαψη γιά το τι θα δούμε στον εσωτερικό χώρο που περικλείουν αυτά τα κόκκινα τείχη. Η ξενάγηση ήταν στους εξωτερικούς χώρους του Κρεμλίνου και όχι σε κάποιο εσωτερικό κτιρίου. Το σημαντικότερο σημείο μέσα στο Κρεμλίνο είναι η Πλατεία των Καθεδρικών η οποία αποτελεί γεωγραφικά το κέντρο του χώρου του Κρεμλίνου και συνάμα το υψηλότερό του σημείο. Αχανής η έκταση που περιβάλλεται από το κόκκινο τείχος! Εδώ βρίσκονται τα πέντε σωζόμενα μεμονωμένα εκκλησιαστικά κτίρια του Κρεμλίνου: οι καθεδρικοί ναοί της Κοίμησης της Θεοτόκου, του Αρχαγγέλου και του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, ο Ναός της Κατάθεσης της Τιμίας Εσθήτας και το Καμπαναριό του Ιβάν του Μεγάλου. Στο νότιο τμήμα του Κρεμλίνου, αυτό που κοιτάει στον Μόσχοβα, βρίσκεται, χωρίς ιστορικά πλέον μνημεία, ο μεγαλύτερος πράσινος πνεύμονας μέσα στο χώρο του φρουρίου, ο Μυστικός Κήπος. Αφού βολτάραμε πάνω από 2 ώρες στους χώρους του Κρεμλίνου και χαζεύοντας το μεγαλύτερο κανόνι και τη μεγαλύτερη καμπάνα του κόσμου τα οποία όμως δε χρησιμοποιήθηκαν ποτέ λόγω του βάρους και του κόστους (είναι τρελοί αυτοί οι Ρώσοι), βγήκαμε από την έξοδο η οποία συναντά την Κόκκινη Πλατεία με κατεύθυνση τον ναό του Αγίου Βασιλείου, ο οποίος ήταν ο επόμενος στην ατζέντα μας γιά επίσκεψη. Λίγα μέτρα μακριά από την πύλη εξόδου του Κρεμλίνου έστεκε με τους πολύχρωμους τρούλους του απέναντί μας. Διασχίσαμε αυτά τα λίγα μέτρα και προσπαθήσαμε να βρούμε την πόρτα εισόδου γιά να μπούμε στο εσωτερικό του αλλά όπως διαπιστώσαμε ήταν κλειστός ο ναός λόγω εργασιών συντήρησης. Έτσι το μόνο πού είχαμε να κάνουμε ήταν να παρατηρήσουμε το εξωτερικό του και να βγάλουμε αμέτρητες φωτογραφίες...

             

            Είχε φτάσει απόγευμα πλέον και τα χιλιόμετρα που είχαμε γράψει ποδαράτα ήταν αρκετά... Έτσι καθίσαμε να γευματίσουμε σ’ ένα εστιατόριο στον πεζόδρομο του GUM. Η ΄Εφη παρήγγειλε ένα beef Tartar, και απογοητεύτηκε γιατί ήταν ωμό κρέας, κι εγώ παρήγγειλα μοσχάρι Στρογγανώφ το οποίο ήταν υπέροχο και τελικά το μοιραστήκαμε. Είναι πολύ ωραίο να δοκιμάζεις κάτι καινούργιο και ντόπιο (όπως η Έφη το beef Tartar) γιατί αποκτάς άποψη. Δεν σημαίνει πως πάντα θα σου αρέσουν όλα, κάποια θα απορρίψεις, κάποια θα σου αρέσουν και κάποια θα τα λατρέψεις! Έτσι αποκτάς άποψη!

            Στην συνέχεια ξοδέψαμε το υπόλοιπο απόγευμά μας στον πεζόδρομο της Arbat str, όπου πήγαμε χρησιμοποιώντας το μετρό. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας αργά και είμασταν πλέον κατάκοποι...

 

7η ημέρα                                Moscow (Russia)

 

            Επιβλητική, αγέρωχη και αινιγματική, μια αριστοκρατική καλλονή με καλά κρυμμένα μυστικά, η Μόσχα συνδυάζει την πιο ακραία πολυτέλεια ( εμπορικό κέντρο GUM, Bolshoi Teatr, οδός Tverskaya ) με την Ιστορία ( Κρεμλίνο, Κόκκινη Πλατεία ). Εμείς ξεκινήσαμε την ημέρα μας με ένα καφεδάκι στο ιστορικό καφέ Pushkin στην Tverskoy Boulevard. Ένα ατμοσφαιρικό καφέ που η διακόσμησή του θυμίζει ρώσικο μυθιστόρημα. Απολαύσαμε τον καφέ μας αλλά και τους επισκέπτες του. Καθόμασταν σε ένα τραπέζι που ήταν κοντά στην τζαμαρία και βλέπαμε έξω στην Tverskoy να φτάνουν υπερπολυτελή αυτοκίνητα απ’ όπου έβγαινε ο σωφέρ και άνοιγε τις πίσω πόρτες κι έβγαιναν από το εσωτερικό του αυτοκινήτου νεαρά ζευγάρια που έρχονταν γιά τον καφέ τους ή γιά το μεσημεριανό τους... Χλιδή! Αυτή είναι η μία όψη της Μόσχας...

            Οι σταθμοί του μετρό της Μόσχας αποτελούν αξιοθέατα και είχα δεί πολλές φωτογραφίες τους στο παρελθόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και είχα εντυπωσιαστεί. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τους επισκεφτούμε... Κατεβήκαμε στον σταθμό του μετρό λοιπόν που ήταν κοντά στο καφέ Pushkin και μπήκαμε σε έναν συρμό που θα μας οδηγούσε σε έναν άλλο σταθμό που διασταυρωνόταν με την γραμμή 1 που μας ενδιέφερε περισσότερο. Τέσσερις από τους ωραιότερους σταθμούς βρίσκονται στη γραμμή 1: ο σταθμός Ploshchad Revolyutsii με τις εμβληματικές μπρούντζινες φιγούρες, ο σταθμός Mayakovskaya με τα εξαιρετικά μωσαϊκά, ο σταθμός Teatralnaya με τις πορσελάνινες δημιουργίες της Natalia Danko, και ο σταθμός Kropotkinskaya που παρουσιάζει κοινά στοιχεία με αρχαίους αιγυπτιακούς ναούς. Νομίζαμε πως περπατούσαμε σε μουσείο κάτω από τη γή! Τελειώσαμε το tour μας στον σταθμό Komsomolskaya ένας από τους πιο εντυπωσιακούς. Πρόκειται για έναν σταθμό με baroque στυλ, πολυελαίους στην οροφή και ψηφιδωτά που κλέβουν την παράσταση. Τα ψηφιδωτά είναι εμπνευσμένα από την περίφημη ομιλία του Στάλιν το 1941...

Άν θέλεις να διασχίσεις το δρόμο, μην αγνοήσεις το σήμα της υπόγειας διάβασης. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να περάσεις τις τεράστιες λεωφόρους της πρωτεύουσας. Είδαμε δρόμους που είχαν μέχρι και εφτά λωρίδες κυκλοφορίας... Αφού τελειώσαμε την υπόγεια επίσκεψή μας στην Μόσχα πήραμε τον δρόμο γιά το εμπορικό κέντρο GUM. Βρίσκεται απέναντι από το Κρεμλίνο σε ένα κτίριο με εντυπωσιακή γυάλινη οροφή που μαγνητίζει τα βλέμματα! Το 1520 είχε καταστραφεί ολοσχερώς από πυρκαγιά και ξαναδημιουργήθηκε το 1893 από δυο διάσημους Ρώσους αρχιτέκτονες. Μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν το μεγαλύτερο εμπορικό κέντρο της Ευρώπης με περισσότερα από 1200 καταστήματα. Κάτι σαν το Harrods στο Λονδίνο... Ένας παράδεισος όσων αγαπούν τα ψώνια κι εδώ βρήκαμε μπουτίκ μεγάλων σχεδιαστών στις γνωστές υψηλές τιμές... Το μόνο προσεγγίσιμο ήταν το παγωτό που πουλιόταν σε ένα κιόσκι στο ισόγειο του GUM και ήταν υπέροχο!!!

Κάναμε ένα διάλειμμα γιά λίγη ξεκούραση στο ξενοδοχείο μας και το απόγευμα είχαμε ραντεβού με τον Μοσχοβίτη φίλο μου Konstantin, στο γνωστό πλέον στέκι, στο Bikers Café στην Arbat str. Ήξερε ότι είχα σημειώσει να δοκιμάσω κάποια Ρώσικα παραδοσιακά εδέσματα κι έσκασε μύτη με μία σακούλα που είχε μέσα διαφορετικών ειδών chibureki ζεστά γιά να δοκιμάσουμε. Με συνοδεία μπύρας τα εξαφανίσαμε μέσα σε λίγα λεπτά... ήταν υπέροχααα!!! Αφού τα είπαμε με τον Konstantin και μας διαφώτισε σε αρκετά πράγματα σχετικά με τον Ρώσικο τρόπο ζωής και όχι μόνο, μας πήρε με το αυτοκίνητο γιά να γνωρίσουμε την νυχτερινή Μόσχα...

Ξεκινήσαμε από ένα “μπαλκόνι” απέναντι από το Πανεπιστήμιο που ήταν συγκεντρωμένοι περίπου εκατό μοτοσυκλετιστές και είχαν κάνει μικρά πηγαδάκια και συζητούσαν μεταξύ τους... Κάποιες μοτό με νέον φωτισμό που έδειχναν εντυπωσιακές μές την νύχτα... Ονόμασα τον χώρο ως μπαλκόνι, γιατί ήταν σε ύψωμα κι από κάτω έβλεπες τον ποταμό Μόσχοβα και την Μόσχα από ψηλά... Εντυπωσιακό θέαμα! Πάνω που ο Konstantin άρχισε να συζητάει με γνωστούς και φίλους, ξεκίνησε να βρέχει και σκορπίσαμε πάραυτα... Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κατευθυνθήκαμε και πάλι πρός το κέντρο. Περνούσαμε μπροστά από όμορφα φωταγωγημένα κτίρια και ο φίλος μας εξηγούσε τι ήταν το καθένα από αυτά. Έτσι είδαμε το παλιό κτίριο της πάλαι ποτέ KGB, το κτίριο των Μπολσόϊ, το εμπορικό κέντρο TSUM, το κτίριο του υπουργείου Άμυνας και άλλα πολλά. Και βέβαια από την πρώτη στιγμή που βρεθήκαμε στην Μόσχα, μας είχαν τραβήξει την προσοχή οι εφτά αδελφές... Έτσι ονομάζονται οι εφτά ουρανοξύστες που έχτισε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ο Στάλιν. Τα κτίρια δεσπόζουν και σήμερα στη Μόσχα και είναι ορατά από πολλά σημεία της πόλης. Τον καιρό του Στάλιν έμεναν εκεί οι προνομιούχοι του καθεστώτος: κομματικά στελέχη, επιφανείς καλλιτέχνες και μέλη της νεολαίας, διάσημοι αθλητές και πυρηνικοί επιστήμονες. Αφού ευχαριστήσαμε τον Konstantin γιά όλα, ευχαριστηθήκαμε τον τελευταίο ύπνο μας στο ξενοδοχείο μας στην Μόσχα...

            Σίγουρα αυτό που μας έκανε εντύπωση στην Μόσχα ήταν το πλήθος των πανάκριβων αυτοκινήτων που κυκλοφορούσαν. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη πόλη στην Ευρώπη με τέτοια αυτοκίνητα... Αυτοκίνητα γνωστών εταιρειώνπου τα μοντέλα αυτά δεν τα είχα ξαναδεί και σίγουρα δεν γνώριζα την ύπαρξή τους... Ακόμα και ο Άντριαν που έχει αρκετές γνώσεις πάνω στα μοντέλα που κυκλοφορούν έδειχνε εντυπωσιασμένος!

            Η καθαριότητα της πόλης ήταν κάτι που σίγουρα μας εντυπωσίασε όλους. Σταχτοδοχεία και κάδοι γιά τα σκουπίδια υπήρχαν έξω απ’ όλα τα κτίρια. Ούτε γόπα δεν έβλεπες κάτω. Ένα σκηνικό πρωτόγνωρο γιά τον Έλληνα!

            Οι Μοσχοβίτες έδειχναν ήρεμοι μές στην ρουτίνα τους, και όταν θέλαμε κάποια πληροφορία, όλο και κάποιος που γνώριζε Αγγλικά βρισκόταν να μας βοηθήσει. Δεν αισθανθήκαμε άβολα σχετικά με την ασφάλειά μας κατά την παραμονή μας στην πόλη, αλλά δεν πήγαμε και κάπου εκτός κέντρου που θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Μόνο σε κάποια στιγμή κατεβαίνοντας σε ένα σταθμό μετρό έπεσα πάνω σε ένα σκηνικό όπου δύο τύποι μπροστά στο γκισέ του σταθμού αντάλλαξαν κάποια μπουνίδια, αλλά αυτά μπορεί να τα συναντήσει κάποιος παντού...

 

8η ημέρα                                Moscow to St. Petersburg (Russia)  730 km

 

            Έφτασε η ώρα να αφήσουμε την Μόσχα γιά να ανέβουμε πιό βόρεια... Γύρω στις οχτώ το πρωί είμασταν πάνω στην μοτοσυκλέτα και με την Αγία Πετρούπολη ως προορισμό στο GPS, ξεχυθήκαμε στους δρόμους της Μόσχας γιά να βγούμε στον αυτοκινητόδρομο Μ11 που θα μας οδηγούσε στην Βενετία του Βορρά... Δεν μπορώ να πώ πώς συναντήσαμε ιδιαίτερο μποτιλιάρισμα καθώς φεύγαμε από την πόλη, άν και ήταν Παρασκευή πρωί. Εκείνο όμως που ήταν έντονο ήταν η παρουσία αρκετών Harley και όχι μόνο... Είχαν την ίδια κατεύθυνση με εμάς, αφού όπως είχαμε ήδη πληροφορηθεί από τον Konstantin, το τριήμερο (ΠΣΚ) που θα βρισκόμασταν στην Αγία Πετρούπολη, ήταν και το meeting της Harley - Davidson...

            Εκατό χιλιόμετρα μετά την Μόσχα, άρχισε να ρίχνει γερή βροχή, και βρεθήκαμε με άλλους μοτοσυκλετιστές κάτω από την προφύλαξη μιάς γέφυρας να φοράμε τα αδιάβροχά μας... Η βροχή μας συνόδευσε γιά τα επόμενα 150 χιλιόμετρα περίπου,  όταν τα σύννεφα άρχισαν να αραιώνουν και ο ήλιος ξεκίνησε ένα κρυφτούλι μαζί τους. Ότι έπρεπε γιά οδήγηση! Ο δρόμος πρός την Αγία Πετρούπολη ήταν τριών λωρίδων και γιά τις δύο κατευθύνσεις. Από μία η κάθε κατεύθυνση και η τρίτη, δινόταν εναλλάξ σε κάθε κατεύθυνση γιά 500-600 μέτρα περίπου... Ο δρόμος περνούσε μέσα από πόλεις και χωριά κι έτσι τα όρια ταχύτητας έπεφταν και ήθελε ιδιαίτερη προσοχή μην διαλάθει της προσοχής μας κάποιο όχημα που θα έστριβε ή θα ήθελε να στρίψει αριστερά...

            Ο Konstantin μας είχε δώσει οδηγίες ότι πρέπει να σταματήσουμε στην χιλιομετρική θέση 444, στα κιόσκια γιά να φάμε πιρόκι και να πιούμε ζεστό τσάϊ από σαμοβάρι... Ήταν μιά πολύ καλή και γευστική εμπειρία!

            Δεν υπήρχε διαχωριστικό στον Μ11 μέχρι την Αγία Πετρούπολη... Στην διαδρομή συναντήσαμε αρκετές μοτοσυκλέτες που είχαν την ίδια κατεύθυνση με εμάς. Όλοι χαιρετούσαν και χαίρονταν τον δρόμο... Φτάνοντας στα περίχωρα της πόλης μας έπιασε δυνατή μπόρα. Το εκπληκτικό GPS μου μας οδήγησε κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο μας (Hotel Cameo), που είχα κλείσει μέσω booking, και ξεφορτώσαμε τα πράγματά μας από την μοτό γιά να κάνουμε και μία ανασύνταξη αφού θα μέναμε 3 ημέρες στην πόλη.

            Τακτοποιηθήκαμε, φρεσκαριστήκαμε και κατά τις έξι το απόγευμα βρισκόμασταν στους δρόμους της Αγίας Πετρούπολης με κατεύθυνση την γνωστή λεωφόρο Nevsky Prospekt... Πρώτα ήπιαμε το καφεδάκι μας και μετά ξεκινήσαμε γιά μιά αναγνωριστική βόλτα στην Nevsky. Μεγάλα και εντυπωσιακά κτίρια κοσμούσαν την μεγάλη λεωφόρο. Ο λόγος που η Αγία Πετρούπολη συχνά αποκαλείται και η Βενετία του Βορρά είναι επειδή είναι κτισμένη επάνω σε ένα σύμπλεγμα μικρών νησιών, που χωρίζονται από φυσικά και τεχνητά κανάλια και επικοινωνούν μεταξύ τους με γέφυρες. Εμπνευσμένη από το Άμστερνταμ και συγκρινόμενη με τη Βενετία, η πόλη αυτή συνδυάζει κουλτούρα και αριστοκρατικότητα, το μοντέρνο με το παραδοσιακό, την ιστορία με το σύγχρονο πολιτισμό. Είναι η μοναδική μεγαλούπολη στον κόσμο (με περίπου 5 εκατ. κατοίκους), η οποία έχει συμπεριληφθεί στον κατάλογο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO ως μνημείο αρχιτεκτονικής και πολιτισμού, το οποίο αντικατοπτρίζεται σε περισσότερα από 4000 αξιοθέατα και μνημεία της, σε 250 μουσεία, 50 θέατρα και 80 αίθουσες τέχνης.

Κάναμε μία επίσκεψη στον χώρο που είχε οριστεί ως meeting point της Harley γιά να δούμε τι παίζει... σκέτη τρέλα! Αμέτρητες μοτό, διαφορετικές η μία από την άλλη είχαν ‘‘πιάσει’’ έναν μεγάλο χώρο και πολλά άτομα σαν ένα μεγάλο μελίσσι γύρω-γύρω από τις μηχανές! Περιηγηθήκαμε λίγο στον χώρο θαυμάζοντας αυτές τις κατασκευές και λίγο αργότερα επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας να ξεκουραστούμε αφού η μέρα ήταν μεγάλη και έπρεπε να αναλάβουμε δυνάμεις γιά την επόμενη αφού είχαμε πολλά να κάνουμε και να δούμε...

 

9η ημέρα                                St. Petersburg (Russia) 

 

            Πρωϊνό ξύπνημα, καφεδάκι και πλούσιο πρωϊνό  που εκτός των συνηθισμένων είχε και pancakes με μαρμελάδα blueberry που και τα δύο αυτά τα συναντήσαμε σχεδόν παντού! Υπάρχει αφθονία στις βόρειες χώρες από blueberry, raspberry, cranberry καί άλλους τέτοιου είδους καρπούς και είδαμε σε αρκετά σημεία στους αυτοκινητόδρομους, χωρικούς να τους πουλάνε χύμα ή μέσα σε γυάλινα βαζάκια... Τέλειο λοιπόν το πρωϊνό και... εξόρμηση στην πόλη!!!

            Η πρώτη μας επίσκεψη ήταν στον ναό του του Σωτήρα του Αιμοραγούντα.  Ο συγκεκριμένος ναός αποτελεί το όνειρο κάθε φωτογράφου που γίνεται πραγματικότητα. Μοιάζει πολύ με τον Άγιο Βασίλειο στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας. Η φαντασμαγορική εξωτερική όψη με τους κρεμμυδόσχημους τρούλους του Faberge, είναι απίστευτη, ωστόσο το εσωτερικό του ναού μας αφήσε άφωνους. Κάθε εκατοστό των 7.000 τετραγωνικών μέτρων του ναού καλύπτονται από μωσαϊκό. Το «αίμα» στο όνομα της εκκλησίας αναφέρεται στον Αλέξανδρο II, ο οποίος δολοφονήθηκε στο σημείο αυτό, δίπλα στο κανάλι Griboedov, το 1881 από αναρχικούς. Ο γιος του, Αλέξανδρος III έχτισε την πολύχρωμη αυτή εντυπωσιακή εκκλησία στη μνήμη του πατέρα του ξεκινώντας το 1883. Στο εσωτερικό του ναού βρίσκεται το σημείο της δολοφονίας του Αλέξανδρου και είναι περικυκλωμένο από μία κορδέλα...

            Στην συνέχεια επικεφτήκαμε τον ναό του Καζάν που βρίσκεται στην κεντρική οδό Nevsky Prospekt και είναι σχεδιασμένος στα πρότυπα της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στη Ρώμη. Το εσωτερικό είναι εντυπωσιακό, με τις κολόνες οι οποίες είναι επενδεδυμένες με γρανίτη...

            Μετά τον ναό του Καζάν, σιασχίσαμε την Nevsky κι απέναντι βρίσκεται το παλιό κτίριο της Singer που σήμερα στεγάζει ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο. Στον πρώτο όροφο λειτουργεί το φημισμένο καφέ...  Εμείς όμως προτιμήσαμε να πάμε να πιούμε καφεδάκι στο Literatura kafe εκεί που έπιναν καφέγνωστοί παλιοί Ρώσοι λογοτέχνες, που βρίσκεται κι αυτό πάνω στην Nevsky, αλλά άνοιγε και πάλι μετά τις 15:00, κι έτσι ήπιαμε τον καφέ μας σε ένα από τα άλλα καφέ που βρίσκονται στην Nevsky. Εκείνη την ώρα είδαμε και την μεσημεριανή παρέλαση των Harley που διέσχισαν αγέρωχες την κεντρική λεωφόρο της Αγίας Πετρούπολης...

            Μετά πήραμε το metro και πήγαμε σε ένα προάστειο της πόλης γιά να πάμε στο flea market της Udelka όπου η Έφη ήθελε να ρίξει μιά ματιά σε αντίκες μιάς άλλης εποχής. Με το που βγήκαμε έξω από τον σταθμό του metro ήρθαμε σε επαφή με μία διαφορετική εικόνα από αυτήν που βλέπαμε στο κέντρο της πόλης... Ο κόσμος φτωχικός, τα κτίρια έδειχναν άσχημα το πέρασμα του χρόνου από πάνω τους και κάποιοι μικροπωλητές είχαν στήσει την πραμάτεια τους στον εξωτερικό χώρο του σταθμού. Μέσα σε όλα είδα μία γιαγιά που πούλαγε δύο ζευγάρια παιδικά παπούτσια και ένα φυτό μές σε μία γλάστρα... Όλα αυτά!!! Πραγματικά λυγίσαμε σκεφτόμενοι αυτά που θα δούμε στην συνέχεια... Ρωτήσαμε πως ακριβώς θα πάμε στην αγορά και περπατώντας  βρήκαμε ότι ξεκινούσε δίπλα από τις γραμμές του τρένου. Στην αρχή ήταν κάποια κιόσκια που έκλειναν μέσα την πραμάτεια τους όταν τελείωνε η μέρα. Μετά, βγήκαμε σε μιά αλάνα όπου οι πωλητές είχαν στρώσει κουβερτούλες πάνω στο χώμα και εκεί είχαν αποθέσει τα πρός πώληση αγαθά τους. Μπορούσες να δείς στα πρός πώληση, ότι πάει αλλά και ότι δεν πάει στο μυαλό σου από την πάλαι ποτέ Σοβιετική εποχή και όχι μόνο. Παλιές πορσελάνες, ραδιόφωνα Σοβιετικής κατασκευής, παλιά βιβλία και δίσκους, μεταχειρισμένα ρούχα και παπούτσια, εργαλεία, μεταχειρισμένα γυαλιά σε σωρούς, μεταχειρισμένα είδη σπιτιού και όλα αυτά και πολλά άλλα γιά λίγα ρούβλια... Καταραμένη φτώχεια. Εδώ είδαμε την άλλη όψη της Ρωσίας, το αντίθετο από αυτό που είδαμε στην Μόσχα. Ηλικιωμένοι άνθρωποι, ταλαιπωρημένοι να προσπαθούν να βγάλουν τα πρός το ζείν ξεπουλώντας το παρελθόν τους στην αλάνα... Αυτό που κυριάρχησε μέσα μας ήταν η θλίψη!!! Περάσαμε παραπάνω από δύο ώρες περιφερόμενοι γύρω από αυτό το μελίσσι ανθρώπων, παρατηρώντας ανθρώπους και υλικά. Αισθανθήκαμε τυχεροί που μπορέσαμε και είδαμε και την άλλη όψη, πίσω από την αποστράπτουσα βιτρίνα που έχουν δημιουργήσει στα μυαλά μας κάποιοι νεόπλουτοι Ρώσοι.

            Είχε προχωρήσει αρκετά το μεσημέρι όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας γιά λίγη ξεκούραση. Ξαναβγήκαμε γιά βραδινό ποτάκι στο Cafe del Mar στην Nevsky, όπου το πρωί ήπιαμε το καφεδάκι μας και γνωρίσαμε τον Αλεξέϊ, ένα παληκάρι 33  χρονών όπως μας είπε, merchant broker, κι εκεί που τα λέγαμε βγήκαμε έξω από το café γιά να καπνίσουμε (στην Ρωσία απαγορεύεται το κάπνισμα μέσα στα καταστήματα), μας ρώτησε άν θέλουμε να καπνίσουμε μαριχουάνα... Η Έφη εννόησε κάτι διαφορετικό από αυτό που μας πρότεινε και άρχισε να του λέει ότι φάγαμε καλό πρωϊνό και τον ευχαριστούσε γιά την ευγενική προσφορά του... Πεθάναμε στο γέλιο μετά σκεφτόμενοι το περιστατικό!

            Το Cafe del Mar στην πόρτα ήθελε deposit 20.000 ρούβλια γιά να μπούμε και να κάτσουμε σε τραπέζι... Έτσι λοιπόν αρνηθήκαμε ευγενικά να συζητήσουμε κάν αυτή την προοπτική και κατευθυνθήκαμε στο bar αλλά κι αυτό ήταν γεμάτο. Το Del Mar είχε απίθανη εσωτερική διακόσμηση, οι κλασσάτοι θαμώνες ντυμένοι άψογα και η μουσική πάρα πολύ καλή! Μία άλλη φορά όμως... Πήγαμε σε ένα άλλο café-bar-club στην Nevsky και απολαύσαμε το ποτάκι μας...

 

            10η ημέρα                             St. Petersburg (Russia) 

 

            Η Κυριακή, ήταν η τελευταία μας μέρα στην Αγία Πετρούπολη και ήταν αφιερωμένη πρωτίστως στο μουσείο Ερμιτάζ. Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας κατά τις εννιά το πρωί και υπό βροχή πήγαμε στον κοντινότερο σταθμό του μετρό γιά να πάμε στο μουσείο. Κατεβήκαμε στον σταθμό Administral και πρώτα επισκεφτήκαμε τον Καθεδρικό Ναό του Αγίου Ισαακίου. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της Αγίας Πετρούπολης και προσφέρει θέα στην πόλη που κόβει την ανάσα. Ο Γάλλος αρχιτέκτονας Auguste de Montferrand, κατασκεύασε αυτό τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό, ο οποίος είναι ο τρίτος μεγαλύτερος στον κόσμο, πάνω από τον οποίο δεσπόζει ένας κολοσσιαίος τρούλος καλυμμένος από 100 κιλά χρυσάφι. Ο επιβλητικός Ναός του Αγίου Ισαάκ ( 1818 ), ο οποίος χτιζόταν επί 40 χρόνια και για την αποπεράτωσή του χρησιμοποιήθηκαν 40.000 εργάτες, αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα και εντυπωσιακότερα μνημεία της πόλης. Ο εσωτερικός του διάκοσμος είναι εξαιρετικά πλούσιος, και το βλέμμα προσελκύουν αμέσως οι γιγαντιαίοι κίονες από μαλαχίτη και λάπις λάζουλι. Εντυπωσιασμένοι πήραμε το πρωϊνό μας καφεδάκι σε ένα καφέ διαγώνια απέναντι από τον ναό, σχολιάζοντας αυτά που είδαν τα ματάκια μας...

            Σκέτη απόλαυση το καφεδάκι μας με θέα τον Καθεδρικό απέναντι! Μόλις αφήσαμε το καφέ πήγαμε πρός την πλατεία του Αγ. Ισαακίου, όπου θαυμάσαμε και φωτογραφηθήκαμε με το άγαλμα του έφιππου τσάρου Νικολάου του Α’. Στην συνέχεια ακολουθώντας μιά όμορφη διαδρομή περπατήσαμε πρός το Ερμιτάζ, όπου βρεθήκαμε μέσα σε δέκα - δεκαπέντε λεπτά. Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει από την online σελίδα του μουσείου γιά να αποφύγουμε την πολύωρη αναμονή στις ουρές γιά να εκδώσουμε εισιτήρια εισόδου, κι αυτό ήταν super!!! Μπορεί να κόστιζε κάτι παραπάνω η online αγορά του εισιτηρίου απ’ ότι στο εκδοτήριο, αλλά άξιζε γιά την ταλαιπωρία που δεν είχαμε και τον χρόνο που δεν χάσαμε στην αναμονή.

Βρεθήκαμε στην τεράστια πλατεία μπροστά από τα χειμερινά ανάκτορα του τσάρου όπου στεγάζεται το Ερμιτάζ, βαμμένο σε πράσινους παστέλ και λευκούς τόνους. Το μουσείο φιλοξενείται σε έξι ιστορικά κτίρια μεταξύ των οποίων και το χειμερινό ανάκτορο των Ρώσων αυτοκρατόρων. Βρήκαμε την είσοδο γιά αυτούς που είχαν κλείσει εισιτήρια μέσω internet και μετά από τον απαραίτητο έλεγχο εισόδου στο μουσείο, βρεθήκαμε στην αρχή της ξενάγησής μας στην ιστορία... Το Ερμιτάζ είναι εξωπραγματικά μεγάλο καθώς στεγάζει περισσότερα από 3 εκατ. έργα τέχνης. Για να περιηγηθεί ο επισκέπτης σε όλα τα εκθέματα αφιερώνοντας ένα μόνο λεπτό σε κάθε έκθεμα θα χρειαστούν 7 χρόνια!! Έτσι μάθαμε... Εμείς όπως φαντάζεστε δεν είδαμε και όλα τα εκθέματα...

Εστιάσαμε περισσότερο στην πτέρυγα που βρίσκονταν έργα των Φλαμανδών και Ιταλών ζωγράφων που μας ενδιέφεραν. Αργά το μεσημέρι βγήκαμε “γεμάτοι” από το μουσείο και περπατήσαμε  δίπλα στην όχθη του ποταμού παρατηρώντας και θαυμάζοντας το surrounding... Κάναμε μία τελευταία βόλτα στην Nevsky Prospekt και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας γιά λίγη ξεκούραση αφού ο ποδαρόδρομος όλων αυτών των ημερών είχε συσσωρευτεί και μας έβγαινε...

Το βραδάκι μας βρήκε σε ένα πολύ όμορφο εστιατόριο, δίπλα στην όχθη του ποταμού Νέβα, να απολαμβάνουμε ένα υπέροχο δείπνο με τοπικές σπεσιαλιτέ, ενώ όπως βλέπαμε από τα παράθυρα του εστιατορίου έξω, ξέσπασε κάποια στιγμή ένας δυνατός αέρας και μία ξαφνική μπόρα, που πλημμύρισε τους δρόμους της πόλης...

Κλείνοντας την επίσκεψή μας στην Αγία Πετρούπολη θα ήθελα να πώ ότι σε σύγκριση με το βιοτικό επίπεδο της Μόσχας σίγουρα η Αγία Πετρούπολη “έδειχνε” μία κατηγορία κάτω... Ο κόσμος φαινόταν πιό φτωχικός, τα καταστήματα, τα καφέ, τα εστιατόρια κλπ, δεν φαίνονταν να έχουν την “κλάση” των αντίστοιχων της Μόσχας... Αναμφισβήτητα η άλλοτε πρωτεύουσα της τσαρικής Ρωσίας έχει να επιδείξει τον ατέλειωτο πλούτο των ανακτόρων, αλλά και την μεγαλοπρέπεια των ρωσικών ορθόδοξων ναών και αποτελεί μια τεράστια ανοιχτή έκθεση μνημειακής, διακοσμητικής και χρηστικής αρχιτεκτονικής, με μεγαλοπρεπή κτήρια, κήπους και πάρκα, πλατιές λεωφόρους, σκαλιστές γέφυρες, αγάλματα και μνημεία αλλά είναι (γιά εμάς τουλάχιστον) ένα σκαλοπάτι κάτω από την Μόσχα. Σίγουρα μας άρεσε η πόλη και μας εντυπωσίασε και χαρήκαμε την διαμονή μας και θα ξαναπηγαίναμε... Ένα συγκριτικό ήταν το παραπάνω... Αφήσαμε αξιοθέατα που δεν προλάβαμε να επισκεφτούμε, γιά να έχουμε έναν καλό λόγο να ξαναπάμε...!!!

 

11η ημέρα                 St. Petersburg (Russia) – Tallinn (Estonia) 370 km

 

 

            Το πακετάρισμα και το φόρτωμα-ξεφόρτωμα στην μοτό είχε γίνει και πάλι, σχεδόν η καθημερινότητά μας. Γιά άλλη μία φορά με τον Άντριαν, φορτώσαμε τις μοτό μας με την συνοδεία ενός ψιλόβροχου... Αποχαιρετίσαμε λοιπόν την υγρή και φιλόξενη Αγία Πετρούπολη και βγήκαμε στον Ε20 με κατεύθυνση τα σύνορα Ρωσίας – Εσθονίας. Ο Ε20, ένας επαρχιακός με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση με πολύ καλής ποιότητας ασφαλτοτάπητα ήταν αυτός που διανύσαμε τα τελευταία μας 160 χιλιόμετρα στην Ρωσική επικράτεια. Φτάσαμε στα σύνορα και πέσαμε πάνω σε μία Ρωσίδα μεγαλοκυρία αστυνομικό η οποία ήταν αρκετά εριστική και δημιούργησε μεγάλο θέμα γιατί είχα προσαρμοσμένη την κάμερα πάνω στο κράνος μου. Ζήτησε από έναν άλλο αστυνομικό που μου ζήτησε να σβήσω τα αρχεία της κάμερας. Έκανα κάτι μαγικά με την GoPro και τους έδωσα να καταλάβουν ότι τα έσβησα, αλλά δεν... Αφού μας καθυστέρησε αρκετά αυτή η καλή κυρία, περάσαμε από τελωνειακό έλεγχο, όπου μας έβαλαν να ανοίξουμε τις βαλίτσες και αφού συνολικά σπαταλήσαμε καμμιά ώρα στον Ρωσικό συνοριακό σταθμό πήγαμε στο Duty Free που υπήρχε και αγοράσαμε τις βότκες μας...

            Περάσαμε την γέφυρα πάνω από τον ποταμό Narva που είναι το φυσικό σύνορο των δύο χωρών και βρεθήκαμε στον Εσθονικό συνοριακό σταθμό, όπου μέσα σε ένα εικοσάλεπτο είχαμε ξεμπερδέψει με τα διαδικαστικά και ξαναμπήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση... Συνεχίσαμε στον Ε20 και καλύψαμε τα υπόλοιπα 215 χιλιόμετρα που απέμεναν από τα σύνορα μέχρι την πρωτεύουσα της Εσθονίας, το Ταλλίν. Η διαδρομή ήταν σε ένα επίπεδο πράσινο τοπίο, και σε κάποια σημεία ο δρόμος ήταν κοντά στην Βαλτική θάλασσα και στα τελευταία 90 χιλιόμετρα έγινε αυτοκινητόδρομος. Ο ουρανός σκεπασμένος από βαριά σύννεφα που δεν μας δημιούργησαν πρόβλημα όμως.

Ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν το Ταλλίν, και η παλιά της πόλη (από τον 13ο αιώνα) και οι χαμογελαστοί όπως και οι εύθυμοι κάτοικοί της με είχαν κερδίσει και είχαν αφήσει μία όμορφη ανάμνηση στο μυαλό μου! Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, το Tallink Express, το οποίο ήταν πολύ κοντά στην παλιά πόλη κι έτσι αφήσαμε τις μοτό και αφού ετοιμαστήκαμε, βγήκαμε στους δρόμους γιά να αδράξουμε την υπόλοιπη ημέρα, αφού θα μέναμε μόνο ένα βράδυ στο Ταλλίν. Πρώτη μας στάση η πλατεία του Δημαρχείου, όπου τα κτίρια που περιβάλλουν την πλατεία χρονολογούνται από το 1.400 μ.Χ. περίπου! Το κτίριο του Δημαρχείου σε γοτθικό ρυθμό χρονολογείται από το 1.404 μ.Χ.!!! Το παλιότερο φαρμακείο στην Ευρώπη, που λειτουργεί συνεχώς μέχρι και σήμερα, βρίσκεται πιό δίπλα. Στα αρχεία αναφέρεται ότι ο τρίτος ιδιοκτήτης του τα ανέλαβε το 1.422 μ.Χ. !!! Αφού απολαύσαμε το καφεδάκι μας και τον κόσμο που περπατούσε και φωτογραφιζόταν στην πλατεία, αρχίσαμε να περπατάμε στα στενά σοκάκια της Παλιάς πόλης. Περπατήσαμε στο σοκάκι της Αγίας Αικατερίνης καί ήταν σαν να μπήκαμε σε χρονομηχανή όπου γύρω μας ήταν κελάρια, λαγούμια, ανώγεια, σοφίτες, παμπάλαιες σκάλες και ξύλινα δοκάρια... Αυτό το σκηνικό μας γύρισε πίσω στον καιρό της Χανσεατικής Ένωσης, κανονικός Μεσαίωνας!!!

Ανεβήκαμε στο κάστρο Toompea που το είχα επισκεφτεί και το 2010, που είχα ξαναπάει στο Tallin όταν κατέβαινα, από το ταξίδι μου στο Βόρειο Ακρωτήρι. Δεν μπορώ να πώ ότι είδα κάποια αλλαγή στην πόλη μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια που πέρασαν... Γιά δείπνο προτιμήσαμε το μεσαιωνικό εστιατόριο Olde Hansa και δοκιμάσαμε μεσαιωνικού τύπου εδέσματα που μας ξετρέλαναν! Το συνιστώ ανεπιφύλακτα γιά αυτούς που ψάχνονται γιά κάτι διαφορετικό από ένα συνηθισμένο γεύμα! Αφού έκλεισαν και τα καταστήματα και άρχισε να σκοτεινιάζει γιά τα καλά, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας γιατί το επόμενο πρωϊνό θα μας έβρισκε και πάλι στον δρόμο.

 

12η ημέρα                 Tallinn (Estonia) – Riga (Latvia) 305 km

 

            Η βροχή και ο δυνατός αέρας ήταν το χαρακτηριστικό της μέρας. Πήραμε το πρωϊνό μας, φορέσαμε τα αδιάβροχά μας πάνω από τις στολές μας και ξεκινήσαμε πλέον να κατηφορίζουμε... Επόμενος σταθμός του ταξιδιού μας ήταν η Ρίγα της Λετονίας. Δεν ήταν πολλά τα χιλιόμετρα που είχαμε να κάνουμε, αλλά οι καιρικές συνθήκες άρχισαν να μας ταλαιπωρούν από τα πρώτα χιλιόμετρα... Δεν σταμάτησε να βρέχει σε όλη την διαδρομή! Ούτε λεπτό, έτσι να πάρει μιά ανάσα... Πάντα στα ταξίδια μου παίρνω τρία ζευγάρια γάντια γιά εμένα και δύο γιά την συνεπιβάτισσά μου, γιατί όσο αδιάβροχα και να είναι όπως λένε οι κατασκευαστές μετά από κάποια ώρα οδήγησης στην βροχή, μουσκεύουν... Το πάνω αδιάβροχο άρχισε να μαρτυρά την ηλικία του (το έχω κοντά στα 10 χρόνια) και άρχισε να κρατάει νερό, να μουσκεύει και να μουσκεύει και το τζάκετ της στολής μου... Ήρθε η ώρα του...

Ο 4 (Ε67) δεν ήταν αυτοκινητόδρομος, αλλά ένας δρόμος διπλής κατεύθυνσης με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση με πολύ καλό ασφαλτοτάπητα. Δεύτερη φορά που έκανα αυτή την όμορφη διαδρομή. Μέσα από ένα καταπράσινο τοπίο με δάση ανά διαστήματα και μέ ένα δρόμο που ήθελε ιδιαίτερη προσοχή αφού πέρα από την βροχή, είχαμε να την παλέψουμε και με τις πολλές νταλίκες που διασχίζουν αυτόν τον εμπορικό δρόμο και με το spray που άφηναν πίσω τους. Μετά την πόλη Parnu ο δρόμος έγινε παράκτιος και είχαμε θέα πρός τον κόλπο της Ρίγας. Κάποια στιγμή σταματήσαμε με τον Άντριαν σε ένα βενζινάδικο που είχε και καφέ καί όταν μπήκαμε στην αίθουσα, στάζαμε τόσο πολύ που ντράπηκα... Τόσο πολύ νερό! Φυσικά δεν τραβήξαμε φωτό κατά την διαδρομή, παρά μόνο βίντεο έγραψα σε κάποια κομμάτια με την GoPro...

Αφού περάσαμε τα σύνορα Εσθονίας – Λετονίας έμεναν μόνο 115 χιλιόμετρα, κι αυτά βρόχινα... Φτάσαμε στην Ρίγα λίγο πρίν τις μία το μεσημέρι και πήγαμε καρφί στο ξενοδοχείο, όπου ζητήσαμε από ένα παληκάρι στην ρεσεψιόν να μας δώσει κάποιο θερμαντικό σώμα προκειμένου να στεγνώσουμε τις στολές μας, τα γάντια μας αλλά και τα κράνη μας, αφού στο σημείο που ακουμπά το κράνος στους ώμους, η επένδυση απορροφά νερό από αυτό που υπάρχει πάνω στο αδιάβροχο αλλά και από το νερό που σούρωνε από το ίδιο το κράνος...

Απλώσαμε γύρω από το σώμα τα μουσκεμένα, κάναμε ένα ζεστό μπανάκι γιά να έρθουμε στα ίσα μας και φωνάξαμε ένα ταξί που μας πήγε στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, στο κέντρο της πόλης. Μπορώ να πώ ότι το κόμιστρο δεν ήταν ακριβό... Από το επισκέψιμο καμπαναριό έχεις μιά πολύ όμορφη θέα στην πόλη, και δεν χάσαμε την ευκαιρία...

Δεύτερη φορά στην Ρίγα λοιπόν... Η κουκλίστικη, πολυπρόσωπη πρωτεύουσα της Λετονίας αποτελεί ιδανικό προορισμό για long weekend. Στις όχθες του ποταμού Νταουγκάβα, περιτοιχισμένη από πανύψηλα τείχη, η Παλιά Πόλη έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Μετά την επίσκεψή μας στην εκκλησία του Αγίου Πέτρου, πήγαμε γιά καφεδάκι κοντά στον Καθεδρικό ναό... Η βροχή από το πρωί δεν είχε σταματήσει λεπτό! Μιά και ήμασταν δίπλα, ξεκινήσαμε το δεύτερο μέρος της περιήγησής μας από τον Καθεδρικό με τα χαρακτηριστικά κόκκινα τούβλα. Στο εσωτερικό του θαυμάσαμε ένα από τα μεγαλύτερα εκκλησιαστικά όργανα που υπάρχει στην Ευρώπη, το οποίο έχει κοντά στους 7.000 αυλούς!!!

Συνεχίσαμε το περπάτημα στα δαιδαλώδη πλακόστρωτα της παλιάς πόλης και πήγαμε στο σπίτι με τις γάτες στην κορυφή των δύο πύργων του (Kaķu māja) και μετά πρός το Μνημείο της Ελευθερίας, ύψους 42 μέτρων όπου στην κορυφή του είναι μία νεαρή κοπέλα που κρατάει 3 αστέρια, πρός τιμή των στρατιωτών που σκορτώθηκαν κατά την διάρκεια του απελευθερωτικού πολέμου (1918-1920). Μετά την περιήγησή μας στο κέντρο της Παλιάς πόλης, αράξαμε σε ένα εστιατόριο γιά να γεμίσουμε τα στομάχια μας που είχαν αρχίσει να διαμαρτύρονται έντονα... Το βραδάκι επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας και διαπιστώσαμε ότι τα βρεγμένα είχαν στεγνώσει και ήταν ετοιμοπόλεμα γιά την επόμενη μέρα....

 

13η ημέρα                 Riga (Latvia) – Vilnius (Lithuania) 315 km

 

            Η βροχή δεν είχε κλείσει τον κύκλο της.... Συνεχής όλο το βράδυ και στο ίδιο μοτίβο και το πρωί! Πήραμε το πρωϊνό μας και ξεκινήσαμε να φορτώνουμε τις μοτό μας. Η βροχή δεν μας έκανε να χάνουμε το κέφι μας! Εμείς το ταξίδι μας θα το απολαμβάναμε είτε έτσι είτε αλλοιώς!

            Ξεκινήσαμε κατά τις εννιά λοιπόν γιά να κατηφορίσουμε πρός Λιθουανία. Ο ασφαλτοτάπητας σε κανένα σημείο δεν μας έκανε να αισθανθούμε άβολα! Τραχύς και αντιολισθητικός δεν έδινε περιθώρια για γλιστρίματα... Εκείνο που είχαμε στο νού μας και προσέχαμε ιδιαίτερα ήταν μήπως σε κάποιο σημείο ο δρόμος είχε συγκεντρωμένη ποσότητα νερού και έχουμε υδρολίσθηση. Ήμασταν συνέχεια alert, όμως δεν υπήρχαν πολλά τέτοια σημεία. Οι βόρειες χώρες λόγω των καιρικών συνθηκών (χιόνια και βροχές) φροντίζουν το οδικό δίκτυο να μην αποτελεί κινδύνου γιά τον χρήστη.

            Τα σύνορα της Λετονίας με την Λιθουανία απείχαν μόνο 85 χιλιόμετρα και ακολουθώντας τον Α7(Ε67)σε λιγότερο από μία ώρα από την ώρα που ξεκινήσαμε είχαμε μπεί στην Λιθουανία. Ο Α7, δρόμος διπλής κατεύθυνσης με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και πολύ καλό ασφαλτοτάπητα δεν μας δημιούργησε κανένα θέμα παρά την συνεχή βροχόπτωση. Περνώντας τα σύνορα ο Ε67 μετονομάστηκε σε Α10 με τις ίδιες προδιαγραφές και στα τελευταία 160 χιλιόμετρα, μετά την πόλη Panevezys έγινε αυτοκινητόδρομος (Α2) με διάζωμα στην μέση και δύο λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση.

            Την προηγούμενη φορά που είχα επισκεφτεί την Λιθουανία είχα πάει στο Κάουνας. Τώρα σειρά είχε η πρωτεύουσα της χώρας, το Βίλνιους. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας (Grata Hotel) που το είχα κλείσει μέσω booking καί ήταν πολύ καλό και σε πολύ λογική τιμή. Φρεσκαριστήκαμε και εξορμήσαμε πρός την Παλιά Πόλη του Βίλνιους. Ο ποταμός Νέρις χωρίζει την Παλιά Πόλη από την καινούργια. Το ιστορικό κέντρο της Παλιάς Πόλης, συμπεριλαμβάνεται στη λίστα των Μνημείων της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Η Παλιά Πόλη κλείνει μέσα της το παλαιότερο μέρος της λιθουανικής πρωτεύουσας, και είναι από τις μεγαλύτερες διασωζόμενες μεσαιωνικές πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης. Βρήκαμε την κεντρική πεζοδρομημένη οδό Pilies, με τα δεκάδες μικρά εμπορικά καταστήματα και τα cozy καφέ-ρεστοράν, που είναι ουσιαστικά η καρδιά της Παλιάς Πόλης. Σουλατσάραμε στην Pilies, που προσφέρεται και για ψώνια. Εδώ συναντήσαμε τον Λιθουανό μηχανόβιο φίλο μου τον Κonstantinas, τον οποίο τον είχαμε γνωρίσει με την Έφη σε προηγούμενο ταξίδι μας, στους δρόμους της Κροατίας... Ο φίλος μας skipper και μηχανόβιος!!! Παίρνει την μοτό του από το Βίλνιους και κατεβαίνει στις Δαλματικές ακτές (Σπλίτ ή Ντουμπρόβνικ), επιβιβάζεται στο ιστιοπλοϊκό και κάνει tour τους επιβαίνοντες πελάτες του στην Μεσόγειο. Έχει έρθει αρκετές φορές στην Ελλάδα και δηλώνει μαγεμένος από τα νησιά! Ήπιαμε το καφεδάκι μας, ανταλλάξαμε τα νέα μας, και άρχισε να μας ξεναγεί στην πόλη του. Ξεκινήσαμε από τον πάλλευκο καθεδρικό ναό με τον πανύψηλο πύργο που δεσπόζει στον χώρο της ομώνυμης πλατείας. Αφιερωμένος στους Αγίους Stanislaus και Ladislaus, είναι ο κυριότερος ρωμαιοκαθολικός ναός της Λιθουανίας και χτίστηκε το 1783 στη θέση προγενέστερου, ο οποίος καταστράφηκε από πυρκαγιά όπως μας εξήγησε ο φίλος μας. Στην συνέχεια πήραμε το τελεφερίκ και ανεβήκαμε στον καταπράσινο λόφο που φιλοξενεί τον πύργο Gediminas. Χτισμένος από κόκκινα τούβλα, ο τριώροφος πύργος είναι το ιστορικό σύμβολο της πόλης και η κορυφή του είναι το ιδανικότερο σημείο για μια αποκαλυπτική φωτογράφηση του Βίλνιους και των ποταμών που το διαρρέουν. Σε μικρή απόσταση από τον κοκκινωπό πύργο βρίσκεται το μεσαιωνικό κάστρο της πόλης. Κατεβήκαμε με τα πόδια και περιδιαβήκαμε καταπράσινα πάρκα με πολλά παρτέρια γεμάτα πολύχρωμα λουλούδια... Μου θύμιζε την Αθήνα... λέμε τώρα...  Περπατήσαμε πρός την Ρωμαιοκαθολική εκκλησία της Αγίας Άννας, η οποία έχει κτιστεί με 33 διαφορετικά είδη τούβλων και έχει βαφτεί κόκκινη κάνοντάς την άκρως εντυπωσιακή!

Αφού χαιρετηθήκαμε με τον Κonstantinas και πήραμε τις πληροφορίες μας γιά το που θα μπορούσαμε να βρούμε καλό φαγητό και καλή μπύρα πήγαμε να δοκιμάσουμε ντόπιες σπεσιαλιτέ... στο ‘Leiciu bravoras’, όπου δοκιμάσαμε (πάντα δοκιμάζουμε, δεν τρώμε, δεν πίνουμε...) ντόπια μπύρα από το ζυθοποιείο τους! Όλα υπέροχα!!! Μετά από αυτήν την υπέροχη κατάνυξη, είπαμε στον σερβιτόρο και μας κάλεσε ένα ταξί γιά να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο μας. Το ταξί μπήκε στα στενάκια της Παλιάς Πόλης, ήρθε έξω από την μπυραρία, μας πήρε και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο...

 

 

14η ημέρα                 Vilnius (Lithuania) – Warsaw (Poland) 490 km

            Ήρθε το πρωϊνό που θα αποχαιρετιζόμασταν με τον Άντριαν... Το δικό του ταξίδι ήταν από το Μίνσκ μέχρι το Βίλνιους. Δεν είχε άλλες διαθέσιμες μέρες και έπρεπε να επιστρέψει στην Ρουμανία. Έτσι εμείς θα συνεχίζαμε γιά Βαρσοβία και ο Άντριαν θα έμπαινε Ουκρανία γιά να κατηφορίσει πρός Ρουμανία. Αφού αποχαιρετηθήκαμε και ανεβήκαμε στις μοτοσυκλέτες μας, του Άντριαν η μοτό (και πρώην δική μου), δεν ανταποκρινόταν στις μιζιές... Το μυαλό μου πήγε στο antenna ring (immobilizer), αλλά δεν είχε κάν τροφοδοσία στο καντράν και κάποιες φορές που είχε ρεύμα και την έβαζε μπροστά, όταν έστριβε το τιμόνι (στατικά) έσβηνε η μοτό και χανόταν η τροφοδοσία. Τότε καταλάβαμε ότι κάτι έτρεχε με κάποια συνδεσμολογία κάτω από το τιμόνι... Ένα τηλέφωνο στον Κonstantinas έλυσε το πρόβλημα του Άντριαν... Εμείς ξεκινήσαμε το ταξίδι μας, και ο Άντριαν με τον Κonstantinas φόρτωσαν την μοτό και την πήγαν σε ένα συνεργείο όπου έφτιαχνε και ο Λιθουανός φίλος μας την δική του GS... Μετά από μία ώρα ήταν έτοιμος ο Άντριαν να συνεχίσει το ταξίδι του... Ένα καλώδιο κάτω από τον διακόπτη δεν έκανε επαφή... Το είδαμε κι αυτό!!! Τέλος καλό, όλα καλά χάρη στον Κonstantinas!

            Εμείς κατευθυνθήκαμε πρώτα πρός το Trakai, εκεί που μένει ο Κonstantinas και μας είχε πεί πάρα πολλά γιά αυτό το όμορφο μέρος. Είχα διαβάσει για το Trakai και είχα δεί αρκετές φωτό πρίν ξεκινήσουμε το ταξίδι και ήταν μέσα στην διαδρομή μας, οπότε δεν θα το χάναμε με τίποτα... Μόλις 55 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Βίλνιους... Σε λιγότερο από μία ωρίτσα βρισκόμασταν στο πιό δημοφιλές τουριστικό θέρετρο της Λιθουανίας. Πρόκειται για μία πόλη κυριολεκτικά χτισμένη πάνω στο νερό, περιτριγυρισμένη από περισσότερες 200 λίμνες και 21 μικρά νησάκια. Αναμφισβήτητα σήμα κατατεθέν του Τρακάι είναι τα 3 μεσαιωνικά κάστρα που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή του, που έχουν συνδεθεί με πλήθος θρύλων και παραδόσεων της περιοχής. Σημαντικότερο θεωρείται αυτό που βρίσκεται στο νησάκι της λίμνης Γκαλβέ, του 15ου αιώνα. Σταματήσαμε απέναντι από το κάστρο της λίμνης Γκαλβέ το οποίο φάνταζε πολύ όμορφο στα κόκκινα, μία αντίθεση με τα γαλάζια νερά της λίμνης και το καταπράσινο τοπίο που περιέβαλλε την λίμνη και το κάστρο! Μετά από λίγα λεπτά από την άφιξή μας άρχισαν να έρχονται τα τουριστικά λεωφορεία και να αποβιβάζουν τουρίστες. Ευτυχώς είχαμε προλάβει να θαυμάσουμε το τοπίο και να βγάλουμε τις φωτό μας... Αναχωρήσαμε συζητώντας με την Έφη πόσο όμορφο και γραφικό είναι το μέρος που μένει ο Κonstantinas με την οικογένειά του!

            Συνεχίσαμε δυτικά στον Α16 και μετά ακολουθήσαμε τον επαρχιακό 132. Κάπου πρίν το Alytous η βροχή έκανε την εμφάνισή της και φορέσαμε γιά άλλη μιά μέρα τα αδιάβροχά μας... Διασχίζοντας ένα επίπεδο καταπράσινο τοπίο φτάσαμε στα σύνορα με την Πολωνία. Τα Πολωνικά δάση πήραν την θέση του σκηνικού που είχαμε συνηθίσει στην Λιθουανία... Περάσαμε την πόλη Augustow και συνεχίσαμε την πορεία μας υπό βροχή στον 61 μέχρι την πόλη Ostrow Mazowieska και μετά τον Ε67 μέχρι το Wyszkow. Τα τελευταία 60 χιλιόμετρα από το Wyszkow μέχρι την Βαρσοβία τα διανύσαμε στον αυτοκινητόδρομο S8. Μπήκαμε στην Βαρσοβία κατά τις 4 το απόγευμα και πήγαμε καρφί γιά το Apartment που είχα κλείσει μέσω booking, όπου μας περίμενε ο ευγενικότατος ιδιοκτήτης του με τον  εγγονό του. Μας έδειξε το διαμέρισμα που ήταν κοντά στο κέντρο της πόλης και η όλη η συνεννόηση έγινε μέσω του tablet του με την βοήθεια ενός voice translator, αφού δεν μιλούσε Αγγλικά... Η συνεννόηση πάντως έγινε!

            Η Έφη κουρασμένη πήρε τον υπνάκο της ενώ εγώ σενιαρίστηκα και πήγα στο Hard Rock Café, γιά να πιώ ένα καφεδάκι και να κρατήσω τις σημειώσεις της ταξιδιωτικής μας ημέρας στο ημερολόγιο που κρατάω, στο ταξιδιωτικό μου τετράδιο... Ήταν η τέταρτη φορά που βρισκόμουν στην Βαρσοβία και γνώριζα πως να κινηθώ άνετα στο κέντρο της πόλης. Έτσι, μετά από λίγα λεπτά απολάμβανα το καφεδάκι μου και έγραφα... Δεν πέρασε μία ωρίτσα και έφτασε και η Έφη. Αφού έκανε τα ψώνια της στο mall που είναι δίπλα από το Hard Rock Café, πήγαμε πρός την παλιά πόλη μαζί με την ξαδέλφη μου που ζεί στην Βαρσοβία. Αφού περπατήσαμε αρκετά, μετά καταλήξαμε σε ένα εστιατόριο που ήξερε και φάγαμε υπέροχα dumblings!!! Μετά από αυτή την γαστριμαργική απόλαυση γυρίσαμε στο διαμέρισμά μας...

15η ημέρα                 Warsaw (Poland) – Hustopece (Czech Republik) 600 km

 

            Μία ηλιόλουστη Παρασκευή ξημέρωσε στην πρωτεύουσα της Πολωνίας και ήταν ότι έπρεπε γιά ταξίδι... Είχαμε αφήσει την βροχή γιά τα καλά πίσω στην Λιθουανία. Γύρω στις οχτώ είχαμε φορτώσει την μοτό και βγήκαμε στους δρόμους της Βαρσοβίας γιά να “κατέβουμε” πρός Τσεχία και συγκεκριμένα στο Brno γιά να παρακολουθήσουμε το motoGP, αφού ήταν το Σαββατοκύριακο που το καλεντάρι του motoGP ‘‘έδειχνε’’ Brno!!!

 Ακολούθησα το GPS μου πού μας έβγαλε στον Ε75, τον οποίο θα ακολουθούσαμε μέχρι το Katowice. Ένας καλός αυτοκινητόδρομος μας βοήθησε να καλύψουμε γρήγορα τα χιλιόμετρα μιάς και είχαμε κάμποσα να κάνουμε... Μετά το Katowice συνεχίσαμε στον Α1 και λίγο μετά τις μία το μεσημέρι μπαίναμε στην Τσεχία. Η διαδρομή δεν είχε κάτι ιδιαίτερο να επιδείξει... Μετά τα σύνορα ακολουθήσαμε τον 1 και αφού φτάσαμε στο Olomouc μπήκαμε γιά λίγο στον Ε462 και μετά και πάλι στον 1 μέχρι που φτάσαμε στην περιμετρική του Brno, και πήραμε τον Ε65 που πήγαινε ΝΑ  πρός το χωριό Hustopece όπου είχαμε κλείσει το κατάλυμα μας, κοντά στα 30 χιλιόμετρα έξω από το Brno. Το Hustopece απείχε 53 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας... Φτάσαμε λοιπόν κοντά στις 4 το απόγευμα. Το κατάλυμα μας βρισκόταν περιτριγυρισμένο από αμπελώνες, ήταν πρόσφατα ανεγερμένο και διέθετε και κλειστό γκαράζ γιά την μοτό μου!!! Τέλεια!

Εκείνη την ημέρα που κατεβαίναμε εμείς από Πολωνία, ταυτόχρονα ανέβαιναν δύο φίλοι μου από Ελλάδα που θα πηγαίναμε να δούμε όλοι μαζί το motoGP, και είχαμε βγάλει όλοι τα εισιτήριά μας ηλεκτρονικά από την Ελλάδα. Τα παιδιά έφτασαν λίγο πρίν το βράδυ και πήγαν κατ’ ευθείαν στο ξενοδοχείο τους που ήταν σε ένα κοντινό χωριό.

 

16η ημέρα                 Hustopece (Czech Republik)  -  motoGP Brno

 

            Όταν ανέτειλε ο ήλιος βγήκα πρός το παράθυρο και είδα το τέλειο! Ήμασταν στον παράδεισο και ο ήλιος μας χαμογελούσε! Ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε! Στην μέση του πουθενά, ησυχία, ηρεμία σε ένα όμορφο πανδοχείο που το διεύθυνε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που συνεννοούμασταν με παντομίμα μιάς και δεν ήξερε κανείς από τους δύο Αγγλικά... Όλα υπέροχα!

            Κατεβήκαμε και πήραμε το πρωϊνό μας στην τραπεζαρία της πανσιόν, και λίγο αργότερα καθώς πίναμε το καφεδάκι μας με την Έφη στην αυλή, ήρθανε και τα παιδιά ανανεωμένα μετά από αρκετές ώρες ύπνου, αφού την προηγούμενη μέρα ταξιδέψανε straight από το Βελιγράδι μέχρι εκεί... Ντυθήκαμε, πήρα τον φωτογραφικό εξοπλισμό μου, τα εισιτήριά μας και δρόμο... Αφήσαμε την Έφη στο κέντρο του Brno, αφού ήταν too much γιά αυτήν να παρακολουθήσει τα δοκιμαστικά και τις κατακτήτριες του motoGP... Είκοσι χιλιόμετρα μας χώριζαν από το AutoMotodrom! Όσο πλησιάζαμε η κίνηση γινόταν όλο και πιό έντονη. Όταν αρχίσαμε να μπαίνουμε στα περίχωρα της πίστας, περνώντας από τα όμορφα δάση που την περιβάλλουν άρχισα να ανατριχιάζω από την συγκίνηση γιά αυτό που θα δούμε. Παρκάραμε τις μοτό μας μαζί με άλλες μοτοσυκλέτες στους ενδεδειγμένους χώρους parking και φύγαμε να βρούμε την κερκίδα που θα στεκόμασταν γιά να παρακολουθήσουμε το πανηγύρι... Λαός μιλάμε! Εντάξει, έχω πάει σε αγώνα Formula 1 και έχω ζήσει ένα παρόμοιο σκηνικό, αλλά το σκηνικό του motoGP δεν υπάρχει!!! Συνμοτοσυκλετιστέέές μου!!!

            Πολύ και διαφορετικό χρώμα από τους οπαδούς των οδηγών του motoGP, αλλά εκείνο που κυριαρχούσε ήταν και βέβαια το κίτρινο του γιατρού (aka Valentino Rossi)! Βρήκαμε ένα σημείο στην πλαγιά όπου βολευτήκαμε και περιμέναμε να ξεκινήσει... Μόλις αρχίσαμε να ακούμε τον ήχο των κινητήρων και των εξατμίσεων μας πλημμύρισε μία απίστευτη ευδαιμονία! Ζήσαμε μιά τρομερή εμπειρία και αδημονούσαμε πλέον γιά τον αγώνα!

            Το μεσημεράκι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής πρός το Brno. Οι Τσέχοι αστυνομικοί ρύθμιζαν την κυκλοφορία και μας ‘‘έριξαν’’ σε παράπλευρους δρόμους γιά να αποσυμφορίσουν την κίνηση. Πολύς λαός. Φτάσαμε λοιπόν στο κέντρο του Brno, παρκάραμε τις μοτό μας και πήγαμε να συναντήσουμε την Έφη που είχε χορτάσει βόλτες και είχε ξαπλώσει σε μία σέζ-λόνγκ στην κεντρική πλατεία (Freedom Square)... Μεσημέρι ήταν, είχε λίγο ζέστη, ευκαιρία ήταν να απολαύσουμε μιά ντόπια μπύρα σε ένα από τα καφέ-εστιατόρια που ήταν γύρω από την πλατεία.

            Το Brno είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Τσεχίας μετά την πρωτεύουσα Πράγα και βρίσκεται στην περιοχή της νότιας Μοράβιας. Η Έφη είχε προλάβει και είχε περιηγηθεί στην πόλη. Εκείνο όμως που της έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η Κρύπτη των Καπουτσίνων. Ένα από τα πιο αξιοπερίεργα αξιοθέατα λοιπόν στο Μπρνο είναι σίγουρα η κρύπτη των Καπουτσίνων, με το ροζ εξωτερικό της να μην προϊδεάζει καθόλου για το περιεχόμενό της. Η κρύπτη χρονολογείται εκατοντάδες χρόνια πριν και περιλαμβάνει νεκρούς, μουμιοποιημένους μοναχούς και μέλη της Εκκλησίας του Τιμίου Σταυρού με τα χέρια σταυρωμένα, με τα ρούχα τους και ένα αρχαίο κομπολόι να κρέμεται από τα χέρια τους. Είναι λίγο creepy αλλά είναι από τα must do στο Brno. Ο Καθεδρικός ναός Πέτρου και Παύλου είχε τραβήξει την προσοχή μας από το πρωί που πήγαμε στην πόλη να αφήσουμε την Έφη. Ο ναός, Γοτθικού ρυθμού, κτίστηκε τον 14ο αιώνα και κλέβει την ματιά αυτών που προσεγγίζουν την πόλη αφού βρίσκεται ψηλά, δίπλα από το παλιό τείχος που προστάτευε το Brno. Εκείνο που αφήσαμε γιά την επόμενη φορά που θα επισκεφτούμε την πόλη του Brno, είναι ο υπόγειος λαβύρινθος "LABYRINT POD ZELNÝM TRHEM"...

            Επιστρέψαμε στο κατάλυμμά μας γιά λίγη ξεκούραση και όταν άρχισε να δύει ο ήλιος ετοιμαστήκαμε να πάμε στο Boretice, στο χωριό που έμεναν τα παιδιά γιά να φάμε βραδινό και να πιούμε καλό κρασάκι αφού ήταν οινοπαραγωγός η περιοχή. Μπορώ να πώ ότι περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ!!!

 

17η ημέρα                 Hustopece (Czech Republik)  -  motoGP Brno

 

            Η μεγάλη μέρα ξημέρωσε!!! Race day! Όμως... Η βροχή ήταν κάτι που μας χάλαγε τα σχέδια... Πήραμε το πρωϊνό μας, ήπιαμε το καφεδάκι μας και περιμέναμε να ανοίξει ο καιρός... Τελικά κοντά στις 12 το μεσημέρι και ο καιρός δεν είχε αλλάξει διάθεση, φορέσαμε με την Έφη τα αδιάβροχά μας και φύγαμε μόνοι μας γιά την πίστα αφού τα παιδιά δεν έδειχναν διάθεση να ταλαιπωρηθούν από την βροχή. Όταν φτάσαμε στην πίστα, σταμάτησε να βρέχει και αυτό ήταν κάτι που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Κατευθυνθήκαμε πρός την κερκίδα μας (πλαγιά) και βρήκαμε ένα σημείο με καλή θέα γιά να παρακολουθήσουμε τον αγώνα του motoGP. Πίσω μας ήταν δύο Έλληνες που είχαν έρθει από την Ελλάδα γιά τον αγώνα και μόνο. Τα είπαμε λίγο, και όταν άρχισε ο αγώνας έπεσαν και τα σχετικά σχόλια. Ο γιατρός τελικά τελείωσε δεύτερος τον αγώνα, έχοντας πολύ καλή απόδοση στο δεύτερο μισό του. Με την ικανοποίηση από τον αγώνα ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας, πήγαμε στο parking και πήραμε την μοτό γιά να πάμε στο Brno, που είχαμε δώσει ραντεβού με τα παιδιά. Κάναμε τις βόλτες μας στην πόλη και αργά το απόγευμα επιστρέψαμε στα ξενοδοχεία μας. Το βράδυ τιμήσαμε την κουζίνα του πανδοχείου μας, η οποία ήταν εξαιρετική, όπως επίσης και το κρασί τους.

            motoGP mission -  -  - Accomplished!

 

18η ημέρα                 Hustopece (Czech Republik)  -  Karlovac (Croatia) 520 km

 

            Ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε την μοτό, συναντηθήκαμε με τα παιδιά και αρχίσαμε την κάθοδό μας ακολουθώντας στα πρώτα χιλιόμετρα τον Ε65. Στρίψαμε δυτικά και πήραμε τον 55 μέχρι τα σύνορα με την Αυστρία και μετά τον 47. Οι δρόμοι, επαρχιακοί μας ταξίδεψαν μέσα από μικρά χωριουδάκια και καλλιεργημένες αγροτικές εκτάσεις. Μπαίνοντας στην Αυστρία, αγοράσαμε και την βινιέτα γιά να είμαστε ήσυχοι. Βινιέτα γιά 10 ημέρες, 5 ευρώ. Συναντήσαμε τον αυτοκινητόδρομο Α5 που μας οδήγησε στην Βιέννη, μόλις 115 χιλιόμετρα από το Hustopece, η οποία ήταν και ο πρώτος σταθμός της ημέρας μας. Καφεδάκι στο Sacher και φυσικά Sacher torte...

            Αφού γλυκαθήκαμε αρκετά, συνεχίσαμε στον αυτοκινητόδρομο γιά 200 χιλιόμετρα, γιά τον επόμενο σταθμό μας, το Graz. Ήταν η τρίτη μου φορά στο Graz τα τελευταία δύο χρόνια. Πολύ όμορφη και γραφική πόλη που κατακλύζεται πάντα από τουρίστες. Περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης και ήπιαμε μιά μπυρίτσα στην πλατεία που βρίσκεται το υπέροχο κτίριο του Δημαρχείου...

            Και πάλι στον δρόμο, γιά την πρωτεύουσα της Κροατίας αυτή την φορά, γιά το Zagreb. Μόλις 190 χιλιόμετρα... Ο E59 μας πήγαινε καρφί στο Zagreb. Διασχίσαμε όλη την Σλοβενία, και φυσικά αγοράσαμε και βινιέτα... Μία επταήμερη μας κόστισε 7.50€! Φτάσαμε στο Zagreb λίγο μετά τις 7 το απόγευμα. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, τα παιδιά έκαναν την βόλτα τους στο κέντρο της πόλης και λίγο αργότερα ξεκινήσαμε γιά τον τελικό μας προορισμό, το Karlovac, 50 χιλιόμετρα απόσταση, αλλά δεν είχαμε κάνει κράτηση σε κάποιο ξενοδοχείο κι έτσι έπρεπε να έχουμε κι αυτό στο μυαλό μας. Ακολουθήσαμε τον Ε65 μέχρι λίγο πρίν από το Karlovac, όπου στρίψαμε αριστερά στον 1. Ο επαρχιακός 1 είναι αυτός που περνάει από τις λίμνες Plitvice που ήταν και ένας από τους σταθμούς της επόμενης ημέρας. Λίγο μετά το Karlovac σταματήσαμε πάνω στον δρόμο όπου είχε αρκετές πανσιόν και η Έφη μας κανόνισε ένα κατάλυμμα – ολόκληρο όροφο – με 50 ευρώ... Τέλεια! Αφήσαμε τα πράγματά μας, και γυρίσαμε πίσω πρός το Karlovac, όπου μετά από τις πληροφορίες της συμπαθέστατης ιδιοκτήτριας πήγαμε σε ένα πολύ ωραίο εστιατόριο δίπλα από τον ποταμό Kupa όπου φάγαμε Cevapi... ήπιαμε ντόπια μπύρα και μετά με το χαμόγελο της ευτυχίας κατευθυνθήκαμε στα κρεβάτια μας.

 

19η ημέρα                 Karlovac (Croatia) – Podgorica (Montenegro) 680 km

 

            Μιά δύσκολη ημέρα ξεκίνησε. Δύσκολη γιατί τα περισσότερα χιλιόμετρα θα τα βγάζαμε σε επαρχιακούς δρόμους με αρκετή ‘‘καλοκαιρινή’’ κίνηση, και δύο στάσεις σε Plitvice και Dubrovnik που θα μας έφευγε αρκετός χρόνος γιατί είχαμε 680 χιλιόμετρα μπροστά μας... Ξυπνήσαμε όμως ορεξάτοι γιά την ημέρα που ξεκίνησε. Ο καιρός καλός και η σπιτονοικοκυρά μας είχε φτιάξει μυρωδάτο καφεδάκι που τον ήπιαμε στην λουλουδάτη αυλή της όπου δύο εργάτες είχαν φέρει μία πριονοκορδέλα και έσκιζαν τα ξύλα που ήταν σωριασμένα, γιά έναν ζεστό χειμώνα! Αφού χαιρετήσαμε τους καλοσυνάτους ιδιοκτήτες της πανσιόν πήραμε τον 1 με νότια κατεύθυνση. Οι λίμνες Plitvice, το ομορφότερο σύμπλεγμα λιμνών που έχω δεί απείχαν μόλις 75 χιλιόμετρα από την πανσιόν μας. Ήταν η τρίτη φορά που θα τις επισκεπτόμουν και η πρώτη γιά τους υπόλοιπους και καταλάβαινα την έξαψή τους γιατί όλοι είχαν δεί φωτογραφίες από αυτό το απίστευτο τοπίο. Ανάμεσα στους οκτώ Εθνικούς Δρυμούς της Κροατίας, θεωρείται το μεγαλύτερο αξιοθέατο της χώρας και το πιο δημοφιλές. Είναι στην κυριολεξία ένα θαύμα της φύσης, ένας τόπος τέτοιας απερίγραπτης ομορφιάς, ώστε ανακηρύχθηκε το 1979 από την UNESCO μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς. Ο δρυμός των λιμνών Πλίτβιτσε είναι ιδιαίτερα γνωστός για τους πάμπολλους μικρούς και μεγάλους εντυπωσιακούς υδάτινους καταρράκτες που δημιουργούν πέφτοντας 16 μεγάλες και πολλές μικρότερες, γαλαζοπράσινες, πεντακάθαρες λίμνες, μέσα στις οποίες κολυμπούν ψάρια και φυτρώνουν νούφαρα και ορχιδέες. Η περιήγηση στο πάρκο γίνεται στο μεγαλύτερο διάστημα πάνω σε ξύλινους διαδρόμους – μονοπάτια που διασχίζουν το πάρκο πάνω από το νερό που άλλες φορές είναι στάσιμο και άλλες φορές κυλάει από κάτω μας. Ένα δίωρο ήταν αρκετό (ήταν?) γιά την σύντομη διαδρομή...

            Γεμάτοι ‘‘φύση’’ φύγαμε από το Plitvice γιά το Dubrovnik... Μετά από 50 χιλιόμετρα στον επαρχιακό 1, βγήκαμε στον αυτοκινητόδρομο Α1 (ή Ε75). Είχε αρκετή κίνηση και φύσαγε αρκετά. Σε κάποιο σημείο είχε ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα. Περάσαμε με τις μοτό σιγά-σιγά μπροστά και ευτυχώς δεν είχε γίνει κάποιο ατύχημα. Οι αστυνομικοί είχαν ‘‘κόψει’’ τον δρόμο και άφηναν λίγα-λίγα αυτοκίνητα να περνούν γιατί όπως μας εξήγησαν είχε δυνατούς ανέμους στα επόμενα χιλιόμετρα. Ο αέρας είχε αρχίσει ήδη να μας δέρνει. Αρχίσαμε να οδηγούμε υπό κλίση και στα τούνελ του Sveti Rock μας χτυπούσαν ριπές με μεγάλη δύναμη που δυσκόλευαν την ευστάθεια των μοτοσυκλετών. Μου θύμισε στιγμές που έζησα φεύγοντας από το Nordkapp ως επίσης και από την Παταγονία... Η Αδριατική φαινόταν τελείως άσπρη από τα μανιασμένα κύματα. Η Έφη πρωτόπειρη σε τέτοια κατάσταση είχε σοκαριστεί. Αφού διανύσαμε αρκετά χιλιόμετρα, λίγο πρίν από το Sibenik άρχισε να κοπάζει η τρελή ένταση του ανέμου και να γίνεται βατός... Μία στάση σε ένα βενζινάδικο γιά καύσιμα αλλά και ένα ζεστό καφεδάκι μας έκανε να νοιώσουμε καλύτερα.

            Ο αυτοκινητόδρομος διάρκεσε μέχρι λίγο μετά το Split και τα τελευταία 130 χιλιόμετρα μέχρι το Dubrovnik τα καλύψαμε στον παράκτιο επαρχιακό, τον 8. Λίγα χιλιόμετρα πρίν το Dubrovnik σταματήσαμε σε μιά παραθαλάσσια ταβέρνα και απολαύσαμε ζεστή σουπίτσα και μιά καλή μπύρα. Μπήκαμε στο Dubrovnik και παρκάραμε τις μοτό σε ένα από τα parking δίπλα από τα τείχη της μεσαιωνικής πόλης. Πόσες φορές έχω πάει στο Dubrovnik? Πάρα πολλές μπορώ να πώ. Έτσι την αράξαμε με την Έφη σε ένα ωραίο καφέ (χρυσοπληρώσαμε όπως πάντα στο Dubrovnik αυτόν τον καφέ!) και παρατηρούσαμε τους άπειρους τουρίστες που περιδιάβαιναν τον κεντρικό πεζόδρομο, ενόσω τα παιδιά έκαναν την βόλτα τους στην πόλη. Ήταν προχωρημένο απόγευμα όταν αφήσαμε πίσω μας το Dubrovnik. Μάς έμεναν άλλα 150 χιλιόμετρα ως την πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου την Podgorica, και πολλά από αυτά ήταν πάνω στα βουνά, στο μαύρο σκοτάδι.

            Δέκα χιλιόμετρα μετά το Dubrovnik μπήκαμε στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ακολουθώντας τον ορεινό επαρχιακό Μ20 φτάσαμε στο Trebinje και μετά τον Μ6 μέχρι τα σύνορα με το Μαυροβούνιο. Αυτό το πέρασμα της Βοσνίας ήταν 50 μόλις χιλιόμετρα, αλλά ήθελαν προσοχή, ειδικά μές στο μαύρο σκοτάδι... Κατευθυνθήκαμε πρός το Niksic και λίγο πρίν φτάσουμε εντοπίσαμε στην άκρη του δρόμου μιά ταβέρνα του γούστου μας. Αράξαμε και γεμίσαμε τα στομάχια μας με νόστιμες λιχουδιές και ήπιαμε και την μπυρούλα μας.

            Μόλις περάσαμε το Niksic, και πήραμε τον Ε762, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη με σταμάτησε μπλόκο της αστυνομίας... Είχαμε συνεννοηθεί με τα παιδιά ότι, οποιαδήποτε στιγμή κάνει η αστυνομία σινιάλο γιά να σταματήσει ο πρώτος, οι άλλοι θα προσπεράσουν και θα σταματήσουν κανά χιλιόμετρο πιό κάτω και θα περιμένουν. Θα ήταν κουτό να σταματήσουμε και οι τρείς. Έτσι λοιπόν όπως πήγαινα μές στο μαύρο σκοτάδι, ήμουν πίσω από δύο αυτοκίνητα. Προσπερνώ το ένα που ήταν αρκετά δεξιά στον δρόμο κι έτσι δεν πάτησα στο αντίθετο ρεύμα ή ίσως πάτησα λίγο και βρίσκομαι πίσω από ένα Cinquecento το οποίο λίγα μέτρα πιό μετά ‘‘πέφτει’’ στα φρένα κι εγώ αντιδρώ άμεσα και δεν είχαμε κάποιο θέμα... Σταμάτησε μές στην μέση του δρόμου... Κοιτάω καλά μές στο μαυροσκόταδο και βλέπω έκπληκτος δύο αστυνομικούς... Τα παιδιά προσπερνούν εμάς που είχαμε κάνει δεξιά πλέον μετά από υπόδειξη των οργάνων και συνεχίζουν γιά να σταματήσουν πιό μετά. Έρχεται ένας αστυνομικός λοιπόν μεγάλης ηλικίας και χωρίς να μιλάει γρί Αγγλικά κατάλαβα ότι μου ζητούσε άδεια και δίπλωμα. Στην συνέχεια μου φέρνει ένα μηχάνημα γιά αλκοτέστ και μου έδειχνε πως έπρεπε να φυσήξω στο στόμιο. Επειδή δεν μου είχε τύχει να μου ξανακάνουν αλκοτέστ δεν φύσαγα αρκετά όπως ήθελε αυτός και συνέχεια φώναζε όλο και περισσότερο... Σε κάποια στιγμή ήρθε ο άλλος αστυνομικός, νέο παληκάρι που μιλούσε λίγα Αγγλικά και μου εξήγησε πως έπρεπε να φυσήξω γιά το αλκοτέστ. Το έκανα και το επίπεδο ήταν κάτω από το επιτρεπόμενο οπότε δεν υπήρχε θέμα. Στην συνέχεια μου είπε ότι προσπέρασα αντικανονικά και θα έπρεπε να με γράψουν. Του εξήγησα ότι ναί μεν προσπέρασα αλλά δεν πέρασα στο αντίθετο ρεύμα κι έτσι δεν παρανόμησα! Το δέχτηκε, μου έδωσε τα χαρτιά μου κι έφυγα γιά να συναντήσω τα παιδιά λίγο πιό κάτω, κι έτσι συνεχίσαμε γιά Podgorica. Φτάσαμε στην Podgorica κοντά στα μεσάνυχτα (η δύσκολη ημέρα που έλεγα στην αρχή...), και μέσα σε ένα τέταρτο είχαμε βρεί ξενοδοχείο με parking γιά τις μοτό. Καθάρισε η Έφη πάλι! Βολευτήκαμε στα δωμάτιά μας και πέσαμε ξεροί γιά ύπνο... Τέτοια κούραση! Είμασταν 16 ώρες περίπου στον δρόμο... Δεν τα συνηθίζω αυτά στα ταξίδια μου, αλλά έτυχε...

 

20η ημέρα                 Podgorica (Montenegro) – Patras (Greece) 665 km

 

            Τελευταία μέρα του ταξιδιού μας... σνίφ!!! Κατά τις 9 το πρωί αφήσαμε το ξενοδοχείο μας και ψάξαμε γιά το που θα μπορούσαμε να πιούμε το καφεδάκι μας στο κέντρο της πόλης. Έτσι, μετά από μερικές βόλτες στο κέντρο της πόλης βρεθήκαμε να καθόμαστε σε ένα καφέ, στην κεντρική πλατεία Δημοκρατίας. Από ένα κατάστημα τυροπιτοειδών πιό δίπλα πήραμε και κάποια κρουασάν βουτύρου κι έτσι φτιάξαμε το πρωϊνό μας...

            Η Podgorica μετά από όλες αυτές τις πόλεις που είχαμε περάσει και ζήσει τις προηγούμενες ημέρες του ταξιδιού μας, μας φάνηκε κίτς, άναρχη στην δόμηση και αρκετά βρώμικη. Η φτώχια των κατοίκων ήταν έκδηλη και ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με τις παράκτιες πόλεις του Μαυροβουνίου στις Δαλματικές ακτές, όπως το Κότορ, Μπούντβα κ.α. Περίμενα ότι σαν πρωτεύουσα η Podgorica θα κρατούσε ένα καλό επίπεδο αλλά...

            Τα σύνορα με την Αλβανία απείχαν μόλις 23 χιλιόμετρα κι έτσι ακολουθώντας τον Ε762 μπήκαμε στην γείτονα χώρα με κατεύθυνση πρός τα Σκόδρα. Είχε αρκετή κίνηση και η οδήγηση ήθελε προσοχή γιατί οι Αλβανοί είναι λίγο απρόβλεπτοι σαν οδηγοί... Μετά τα Σκόδρα, στον δρόμο πρός Τίρανα, πέσαμε σε ένα μεγάλο μποτιλιάρισμα γιατί όπως διαπιστώσαμε λίγο αργότερα είχα γίνει ένα τρακάρισμα (ένα Golf με ένα φορτηγάκι), όπου όπως μάθαμε μετά σκοτώθηκε ένα ζευγάρι Ιταλών... Είπαμε, η οδήγηση στην Αλβανία χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Σταματήσαμε λίγο μετά το Fier σε ένα καφέ-εστιατόριο, όπου ο ιδιοκτήτης μιλούσε Ελληνικά αφού είχε ζήσει κάποια χρόνια στην Ελλάδα. Ήταν μές στην καλή χαρά που σταματήσαμε εκεί να πιούμε το καφεδάκι μας. Την ώρα που απολαμβάναμε τον καφέ μας, άνοιξαν οι ουρανοί και ο δρόμος έγινε ποτάμι... Ήταν που ήταν ο ασφαλτοτάπητας γυαλί, έγινε χειρότερος! Φορέσαμε τα αδιάβροχά μας, καβαλήσαμε τις μοτό μας και λίγα χιλιόμετρα νοτιότερα ο δρόμος έγινε καλύτερος και λίγο αργότερα σταμάτησε και η βροχή...

            Κατά τις έξι το απόγευμα μπαίναμε Ελλάδα από τον συνοριακό σταθμό της Κακαβιάς. Σταματήσαμε στα Ιωάννινα γιά ένα καφεδάκι και μετά καρφί γιά τα τελευταία 200 χιλιόμετρα να φτάσουμε σπίτι. Λίγο πρίν τις δέκα το βράδυ είχαμε επιστρέψει στην βάση μας, μετά από ένα εικοσαήμερο στον δρόμο! Έδωσα ένα φιλάκι στην μοτό μου και ξεπέζεψα γιά το ξεφόρτωμα...

Άλλο ένα ταξίδι τελείωσε χωρίς προβλήματα, με εικόνες και θύμησες που γαληνεύουν την ψυχή μας! Είχα ταξιδέψει σε όλες τις άλλες πρώην Σοβιετικές χώρες που βρίσκονται στην Ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά δεν είχα ταξιδέψει στην μαμά-Ρωσία... Ένα ταξίδι που ήταν επικεντρωμένο στην Ρωσία λοιπόν, γιά να μπούμε έστω και λίγο στην Ρώσικη κουλτούρα. Σίγουρα θα θέλαμε κι άλλες ημέρες γιά να καταλάβουμε κι άλλα πράγματα, ώς επίσης και να ταξιδέψουμε περισσότερο στην Ρώσικη επαρχία και όχι μόνο στην Μόσχα και στην Αγία Πετρούπολη. Η επαρχία είναι αυτή που σε βάζει στο κλίμα... Ελπίζω σύντομα να ξαναβρεθούμε στους δρόμους της Ρώσικης επικράτειας και αυτή την φορά να ταξιδέψω πέρα από τα ανατολικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ρωσίας...

Αυτές τις είκοσι ημέρες λοιπόν, το κόστος των ξενοδοχείων έφτασε στο ποσό των 820€ γιά το ζευγάρι και της βενζίνης γιά τα 8.250 km, στο εκπληκτικό ποσό των 500€ περίπου!!! Τα υπόλοιπα έξοδα γιά φαγητό, διασκέδαση κλπ είναι υποκειμενικό θέμα και εξαρτώνται από το budget του καθ’ ενός.  Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού δεν διατρέξαμε κάποιον κίνδυνο και δεν νοιώσαμε ανασφαλείς σε καμμία περίπτωση.

            Ο Άντριαν ήρεμη δύναμη, καταχάρηκε τα χιλιόμετρα και τις στιγμές του ταξιδιού. Η σύντροφός μου, η Έφη, σαν μικρό παιδί που το ξαμολάς μές σε παιδική χαρά! Απόλαυσε κάθε στιγμή και ήταν πάντα με ένα απροσδιόριστο χαμόγελο ευδαιμονίας στα χείλη. Όλοι περπατήσαμε αρκετά στις πόλεις που περάσαμε γιατί ώς γνωστόν άν δεν περπατήσεις την πόλη, δεν την μαθαίνεις. Όσο γιά μένα, ρούφηξα ως το μεδούλι κάθε λεπτομέρεια του ταξιδιού, μικρή και μεγάλη. Είναι μεγάλο θέμα να γνωρίζεις κάποιον ντόπιο εκεί που πάς γιατί σε βοηθάει να γνωρίσει καλύτερα το μέρος που επισκέπτεσαι. Ευχαριστούμε θερμά τον Konstantin Morozov στην Μόσχα και τον Konstantinas Kozlovas στο Βίλνιους και βέβαια τους φίλους μας Ernest και Jelena στο Zrenjanin, γιά τον χρόνο που μοιράστηκαν μαζί μας και ελπίζουμε να τους ξαναδούμε σύντομα!

            Κάτι διαφορετικό που φόραγε η μοτοσυκλέτα μου σε αυτό το ταξίδι από τα προηγούμενα, ήταν τα λάστιχα. Αυτή την φορά της έβαλα τα Dunlop Trailsmart II, τα οποία μέχρι να αρχίσω να νοιώθω καλά μαζί τους μιάς και είμαι χρόνιος χρήστης των Michelin Anakee, πέρασαν μερικά χιλιόμετρα. Τα λάστιχα είχαν πολλή καλή πρόσφυση και δεν ένοιωσα άβολα μαζί τους είτε σε στεγνό είτε σε βρεγμένο ασφαλτοτάπητα, κι απ’ ότι διαπίστωσα κατά την επιστροφή μου έχουν μεγαλύτερη διάρκεια ζωής από τα Michelin...

            Κατά τα άλλα, ένα προβληματάκι είχα με το tankbag της BMW, το οποίο όταν έβρεχε έντονα μούσκευε το πάνω μέρος του που είναι η ζελατίνα και έχω τους χάρτες. Στο εσωτερικό που είχα τα πράγματά μου δεν υπήρχε κανένα θέμα, αλλά όταν επέστρεψα έψαξα και αγόρασα κάλλυμα γιά να αποφεύγω μελλοντικά θέματα...

            Ταξίδεψα με τρείς κάμερες μαζί, GoPro Hero3, GoPro Hero2 και την Contour Roam. Φωτογραφικές μηχανές είχα τις Sony DSC-HX20V, Sony DSC-HX60V και μία DSLR την Nikon D3200. Δυστυχώς είχα και μία απώλεια... Έξω από το μουσείο Ερμιτάζ μου έπεσε η GoPro Hero2 και έσπασε ο φακός της, και βγήκε άχρηστη... Τι να κάνουμε... Υπάρχουν και απώλειες!

            Η μοτοσυκλέτα μου? Όπως πάντα ΜΑΓΙΚΟ ΧΑΛΙ... περιμένει με ανυπομονησία το επόμενο ταξίδι... Γιατί τα καλύτερα ταξίδια μας δεν τα έχουμε κάνει ακόμα!!! 

Created by Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

We use cookies to improve our website and your experience when using it. Cookies used for the essential operation of the site have already been set. To find out more about the cookies we use and how to delete them, see our privacy policy.

I accept cookies from this site.

EU Cookie Directive Module Information