• sa
  • Highlands
  • K
  • H
  • MNE
  • F
  • R
  • Roma
  • SA
  • Un
  • a
  • 1
  • Transalpina Pass
  • Transalpina Pass
  • Romania
  • Riding....
  • Moldova....
  • My shadow...
  • Ukraine
  • In Evinos river reservoir, Greece...
  • Curving...
  • Montenegro...
  • Croatia...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • In Graz, Austria...
  • In Montenegro...
  • Ljubljana...
  • Bled lake
  • Bled lake to Bohinj lake
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Bohinj lake, Slovenia
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • Grossglockner, Austria...
  • Grossglockner Pass
  • Grossglockner, Austria...
  • Don't drink and drive...
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Graz
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Nockalmstrasse, Austria
  • Nockalmstrasse, Austria
  • A1, Croatia
  • Curving in MotoLeonidio Race...
  • In a Gas Station in Serbia
  • On the road...
  • On the road in Hungary...
  • On the road in Belarus...
  • In Minsk, Belarus...
  • In Russia...
  • Borders Belarus - Russia...
  • On the road in Russia...
  • Riding in Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • On the road in Russia...
  • Crossing a bridge in Latvia...
  • On the road in Latvia...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • In Trakai, Lithuania...
  • On the road in Poland...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Trigrad Gorge, Bulgaria...
  • In Buzludzha Monument, Bulgaria...
  • Tsagkaralona - Greece
  • Morocco...
  • Morocco...
  • Morocco...
  • Morocco...
  • My son Konstantinos
  • Falkirk, Scotland...
  • Biogradsko Jezero, Montenegro...
  • Fez, Morocco...
  • Rabat, Morocco...
  • Transfagarasan Pass, Romania...
  • Careterra Austral, Chile...
  • Unpacking my new baby...
  • Leonidio, Greece....
  • Transalpina Pass, Romania
  • Transalpina Pass, Romania
  • In Romania...
  • Riding...
  • Moldova...
  • In Evinos river reservoir, Greece...
  • Curving...
  • Montenegro...
  • Croatia...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • Bosnia i Herzegovina...
  • In Graz, Austria...
  • Keeping notes of the trip, in Montenegro...
  • In Ljubljana, Slovenia...
  • In Bled lake, Slovenia...
  • On the road from Bled lake to Bohinj lake, Slovenia...
  • Crossing Nockalmstrasse, Austria...
  • In Bohinj lake, Slovenia...
  • Triglav National Park, Slovenia...
  • In Triglav National Park, Slovenia...
  • In Kaiser Franz Josef Hohe, Grossglockner, Austria...
  • Crossing Grossglockner Pass, Austria...
  • In Kaiser Franz Josef Hohe, Grossglockner, Austria...
  • In Benedikt, Slovenia...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Walking in Graz, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Crossing Nockalmstrasse Pass, Austria...
  • Heavy rain while crossing A1 Highway in Croatia...
  • Curving in MotoLeonidio Race...
  • In a Gas station in Serbia...
  • On the road...
  • On the road in Hungary...
  • On the road in Belarus...
  • In Minsk, Belarus...
  • In Russia...
  • Borders Belarus - Russia...
  • On the road in Russia...
  • Riding in Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • In Red Square, Moscow, Russia...
  • On the road in Russia...
  • Crossing a bridge in Latvia...
  • On the road in Latvia...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • On the road in Trakai, Lithuania...
  • In Trakai, Lithuania...
  • On the road in Poland...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Automotodrom Brno, Czech Republic...
  • In Trigrad Gorge, Bulgaria...
  • In Buzludzha Monument, Bulgaria...
  • On the road in Armenia...
  • Military Road - Georgia...
  • Silk Route - Armenia...
  • In Tabriz - Iran...
  • Caucasus Mountain - Georgia...
  • Military Road - Georgia...
  • Flame Towers - Baku (Azerbaijan)...
  • Genocide Memorial - Yerevan (Armenia)...
  • Kandovan Village - Iran...
  • Kazbegi - Georgia...
  • Military Road - Georgia...
  • Tatev Monastery - Armenia...
  • Iran...
  • Tbilisi - Georgia...
  • Yerevan - Armenia...
  • On the road in Azerbaijan...
  • Tsagkaralona - Greece...
Εκτύπωση

Tatras mountains (September 2014)

Γράφτηκε από τον/την Thanasis Vavaroutas. Posted in Ταξίδια

 

         Τα βουνά Tatras τα ανακάλυψα μέσω ενός οδοιπορικού του εκλιπόντος φίλου μου Κώστα (Doc). Ο Κώστας είχε πραγματοποιήσει ένα ταξίδι μαζί με τον γιό του τον Νικόλα (ο καθένας με την μοτό του) το φθινόπωρο του 2009. Ο στόχος του ήταν να επισκεφτεί το πατρικό του στην Τσεχία, αλλά εμπλούτισε το ταξίδι με όμορφες διαδρομές από τις χώρες που θα διάβαινε. Όλο το ταξίδι ήταν όμορφο και περιπετειώδες αλλά οι περιγραφές του Κώστα στο οδοιπορικό του γιά τα βουνά  Tatras με ενέπνευσαν και μέσα στο μυαλό μου πάντα αιωρείτο αυτή η εκκρεμότητα….ένα ταξίδι-εξερεύνηση πάνω σ’ αυτά τα μαγικά βουνά…

         Την άνοιξη του 2014 αποφάσισα πώς θα πραγματοποιούσα αυτό το ταξίδι τις αρχές του επερχόμενου φθινοπώρου. Τα Tatras βρίσκονται στην Σλοβακία και είναι το φυσικό συνοριακό σύνορο με την Πολωνία. Με την πάροδο του χρόνου άρχισα να το δουλεύω στο μυαλό μου και ξεκίνησα να συλλέγω πληροφορίες γιά τα βουνά, αλλά και να σχεδιάζω από ποιές χώρες θα περάσω γιά να χωρέσουν τα Tatras μέσα. Κατέληξα τελικά ότι θα διασχίσω την Βουλγαρία, την Ρουμανία και το βορειότερο σημείο που θα ανέβω θα είναι η πόλη Lviv της Ουκρανίας. Από εκεί στροφή πρός τα δυτικά, μέχρι την Κρακοβία της Πολωνίας. Μετά νότια όπου στα σύνορα Πολωνίας-Σλοβακίας θα ανέβω στα υψίπεδα....των Τάτρας κι από εκεί νότια κατεύθυνση πρός Ουγγαρία-Σερβία-Σκόπια και επιστροφή στην πατρίδα...

          Το να ταξιδεύει κάποιος που έχει την τρέλα με την φωτογραφία μόνος  με την μοτοσυκλέτα του είναι το ιδεατό, γιατί μπορεί να σταματήσει οποιαδήποτε στιγμή όταν κάτι του κάνει κλίκ γιά να το απαθανατίσει... Το ταξίδι το είχα συζητήσει με τον φίλο μου τον Νίκο και τον φίλο μου τον Adrian από την Ρουμανία. Μέχρι κάποια στιγμή ήταν ‘‘μέσα’’ αλλά μετά λόγω ανωτέρας βίας δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν. Έτσι... αυτόνομος!! Άρχισα να βγάζω διαδρομές, να μαζεύω πληροφορίες γιά να κάνω ενδιαφέρουσες τις διαδρομές μου ακολουθώντας δευτερεύοντες δρόμους και να ψάχνω γιά τα αξιοθέατα που θα ήταν close-by… Μέσα σε αυτή την τρομερά όμορφη διαδικασία γιά μένα, η φίλη μου η Έφη είχε αρχίσει να εξιτάρεται με την ιδέα ενός τέτοιου ταξιδιού με μοτοσυκλέτα, και καθ’ όσον κι αυτή είναι ταξιδιάρικο πουλί, κάποια μέρα δειλά-δειλά μου έριξε την πρόταση να με ακολουθήσει ώς συνεπιβάτης... Της επισήμανα τους κινδύνους που έχει κάποιος ταξιδεύοντας πάνω στην μοτό, την κούραση, ότι δεν θα πρέπει να παραπονιέται γιά τα πολλά χιλιόμετρα που θα κάνουμε κάποιες μέρες  κλπ κλπ, αλλά δεν μάσησε... Έτσι πέρα από την προετοιμασία μου άρχισα να εξετάζω τον εξοπλισμό αναβάτη που θα έπρεπε να έχει η Έφη. Κάποια είχα εγώ να της διαθέσω κι άλλα τα προμηθεύτηκε αγοράζοντάς τα, κι έτσι λύθηκε κι αυτό το θέμα... Λίγες ημέρες πρίν την αναχώρηση είχα κατασταλάξει και στην ακριβή διαδρομή κι έτσι εκτύπωσα τους χάρτες και τους πλαστικοποίησα γιά να πάρουν την θέση τους στο tank-bag μου. Δουλεύω τις διαδρομές με το Microsoft Autoroute, το Garmin Basecamp και γιά την Ουκρανία που δεν είχαν και τόσο καλή κάλυψη τα προαναφερόμενα προγράμματα το GoogleMaps. Ένα ταξίδι δέκα ημερών, 5.000 χιλιομέτρων… Η μοτό ήταν οκ από λάστιχα (Michelin Anakke 3), όπως επίσης και από service.  Έτοιμος λοιπόν!!!

          Το ταξίδι ξεκίνησε στις 26 του Σεπτέμβρη. Από την προηγούμενη ημέρα είχα φορτώσει την μοτό. Η πλαϊνή βαλίτσα που είχα διαθέσει στην Έφη άν και ήταν η μεγαλύτερη από τις δύο με το ζόρι έκλεισε... Παρ’ όλες τις παραινέσεις μου να πάρει μαζί της μόνο τα απαραίτητα, τελικά κατάφερε να πάρει μαζί της κι εκείνο το κιμονό που της είχε φέρει η θεία της η Ευτέρπη από την Ιαπωνία.... Ευτυχώς που είχα πάρει μαζί μου κι ένα σάκο της KRY-O, 36 λίτρων...

1η ημέρα              Πάτρα – Προμαχώνας – Σόφια – Ρούσε – Βουκουρέστι  1.170km

          Ξύπνημα στις 02:30, και αμέσως χώθηκα μέσα στην στολή μου (BMW Rallye-3), μπότες, εσπρεσάκι και αναχώρηση στις 03:30... Η διαδρομή της ημέρας φορτωμένη στο GPS  μου (Garmin Zumo 660) και κατεύθυνση πρός την γέφυρα Χαρίλαος Τρικούπης (Ρίου-Αντιρρίου).  Το ταξίδι στην Ιονία οδό (κατ’ ευφημισμόν… γιά την στιγμή), ειδικά την νύχτα είναι κάτι που πρέπει να κάνει τον μοτοσυκλετιστή να οδηγεί με όλες τις αισθήσεις του σε επιφυλακή. Τα κομμάτια από Αντίρριο μέχρι να βρεθώ στην αρχή της περιμετρικής του Αγρινίου, όπως επίσης και οι στροφές του Μενιδίου είναι επικίνδυνα γιατί δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός, ο ασφαλτοτάπητας είναι οικτρός και η χάραξη  του δρόμου δεν βοηθά την ασφαλή οδήγηση… Ο ουρανός ήταν φορτωμένος με σύννεφα και δεν άφηνε το φεγγάρι να φωτίσει λίγο την διαδρομή μας. Η θερμοκρασία εκινείτο σε μονοψήφια νούμερα, αλλά τα ισοθερμικά και οι στολές μας δεν μας έκαναν να νοιώσουμε το κρύο... 

          Στίς 05:30 είχαμε φτάσει στον κόμβο της Ιονίας με την Εγνατία οδό. Ήπιαμε ένα εσπρεσάκι ακόμα σε παρακείμενο καφέ και συνεχίσαμε στην Εγνατία οδό. Αμέσως ένοιωσα την ασφάλεια που μου παρείχε ο αυτοκινητόδρομος και σιγά-σιγά το δεξί μου χέρι έκανε την μπέμπα μου να κινείται ταχύτερα... Ήταν πολλά τα χιλιόμετρα που έπρεπε να καλυφτούν την συγκεκριμένη ημέρα και έπρεπε να φτάσουμε στον προορισμό μας πρίν αρχίσει να κάνει την εμφάνισή της η κούραση, η οποία είναι κακός σύντροφος όταν κάποιος οδηγεί. Κάναμε άλλη μία σύντομη στάση στον ΣΕΑ Πλατάνου, λίγο πρίν συναντήσουμε την Ε.Ο. Αθηνών-Θες/νίκης, φάγαμε ένα σνάκ, έβαλα καύσιμο στην μοτό και συνέχεια... Πρίν σταματήσουμε και αφού είχαμε περάσει την Βέροια άρχισαν να έρχονται οι πρώτες ψιχάλες. Έτσι φορέσαμε τα αδιάβροχά μας και ξεκινήσαμε. Προσπεράσαμε την Θεσσαλονίκη και πήραμε τον δρόμο πρός Σέρρες και μετά γιά τον συνοριακό σταθμό του Προμαχώνα, στα σύνορα Ελλάδας-Βουλγαρίας. Η βροχή σταθερή συνοδοιπόρος μας... Φτάσαμε στα σύνορα λίγο πρίν τις δέκα και κάναμε μιά σύντομη στάση στο Duty Free γιά ένα καφεδάκι.

          Είχαμε καλύψει ήδη τα μισά χιλιόμετρα της ημερήσιας διαδρομής και είχαμε άλλα 580 χιλιόμετρα γιά Βουκουρέστι και οι δρόμοι δεν θα ήταν της ίδιας ποιότητας με αυτούς που είχαμε διανύσει. Η θερμοκρασία είχε πέσει ακόμα περισσότερο και η δυνατή-πλέον- βροχή δυσκόλευε την οδήγηση. Αφού περάσαμε τα σύνορα μετά από λίγα χιλιόμετρα εκτελούνταν έργα στην Ε79 και υπήρχε παράκαμψη μέσω Petrich… Αφού κάναμε και κάποια extra χιλιόμετρα συνεχίσαμε, περάσαμε το Sandanski και φτάσαμε στην Σόφια η οποία είχε αυξημένη κίνηση. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο OMV, έβαλα καύσιμο και ήπιαμε άλλο ένα καφεδάκι γιά να μας ζεστάνει... Τα αδιάβροχα ήταν μουλιασμένα από το νερό που έπεφτε αδιάκοπα... Ίσα που είχε αρχίσει να νοτίζει το μπουφάν μου... Άλλαξα γάντια αφού το πρώτο ζευγάρι είχε παραδώσει πνεύμα πλέον από το νερό(πάντα παίρνω κι ένα δεύτερο ζευγάρι μαζί μου), και συνεχίσαμε πρός βορρά. Αστυνομία δεν συνάντησα πουθενά μέχρι το Ruse, στα σύνορα με την Ρουμανία, αφού η βροχή απέτρεπε τα όργανα της τάξης να κάνουν τους γνωστούς ελέγχους γιά ταχύτητα... Φτάσαμε στο Ruse με την συνοδεία της βροχής λίγο πρίν τις πέντε. Πλήρωσα το αντίτιμο γιά να περάσω την γέφυρα που βρίσκεται πάνω από το ποτάμι που αποτελεί το φυσικό σύνορο Βουλγαρίας-Ρουμανίας και έφτασα στην αντίπερα όχθη, στο Giurgiu της Ρουμανίας. Η βροχή σταμάτησε και έμειναν μόνο τα απειλητικά σύννεφα στον ουρανό... Η κούραση, και η συνεχής βροχή και το κρύο κατά την διαδρομή, είχαν αρχίσει να μας επηρεάζουν λίγο, ειδικά την Έφη και σταματήσαμε λίγο στο Giurgiu γιά ένα τσιγαράκι και λίγο τέντωμα των άκρων μας. Άλλωστε μας είχαν μείνει μόνο 65 χιλιόμετρα μέχρι το ξενοδοχείο μας στο Βουκουρέστι...

          Φτάσαμε στο Volo Hotel (στο κέντρο της πόλης) λίγο μετά τις έξι, όπου μας περίμενε ο φίλος μου ο Adrian από την Braila της Ρουμανίας, αλλά και ο φίλος μου ο Djoko, ο ιδιοκτήτης του ξενοδοχείου. Ξεφορτωθήκαμε από πάνω μας τα αδιάβροχα και τα jackets και καθίσαμε όλοι μαζί στο café του ξενοδοχείου και ανταλλάξαμε τα νέα μας. Συμφωνήσαμε με τον Adrian να συναντηθούμε κατά την διαδρομή μου προς Ουκρανία, και να κάνουμε μία “μικρή” παράκαμψη και να περάσουμε μαζί το φαράγγι του Bicaz, το οποίο το είχαμε περάσει βράδυ και δεν είχαμε την ευκαιρία να το απολαύσουμε. Ανεβήκαμε στο υπέροχο δωμάτιό μας που είχε απίστευτη θέα πρός το υπέροχο κτίριο του κοινοβουλίου, φρεσκαριστήκαμε και κατόπιν άρχισα να ξεναγώ την Έφη στο Βουκουρέστι, μέχρι η κούραση να μας οδηγήσει πίσω στο ξενοδοχείο γιά ύπνο και ξεκούραση!

          Σε αυτό το σημείο πρέπει να κάνω ιδιαίτερη μνεία στις αντοχές της Έφης η οποία πήρε το βάπτισμα του πυρός σε μιά δύσκολη μέρα. Πρώτο της ταξίδι στο εξωτερικό με μοτοσικλέτα, 1.160 χιλιόμετρα διαδρομή την πρώτη μέρα, με συνεχή και δυνατή βροχή. Χωρίς παράπονα και διαμαρτυρίες και απόλυτα συνεργάσιμη. Βέβαια η ενδοσυνεννόηση στα κράνη βοηθάει αρκετά τον συνεπιβάτη ο οποίος δεν έχει και πολλά να κάνει κατά την διαδρομή -σε αντίθεση με τον οδηγό- και οι πολλές ώρες πάνω στην μοτό είναι ίσως βαρετές… Η συζήτηση (τις περισσότερες φορές…) δίνει ενδιαφέρον στον συνεπιβάτη! Η Έφη λοιπόν στο πρώτο δύσκολο test πήρε άριστα!!! Iron butt…

2η ημέρα                                          Βουκουρέστι 

           Ένα διάλειμμα από τα πολλά χιλιόμετρα της πρώτης ημέρας χρειαζόταν, και μιά καί ήταν η πρώτη επίσκεψη της Έφης στο Βουκουρέστι όφειλα να την ξεναγήσω αφού έχω μείνει κάμποσες φορές και γιά μέρες στην πρωτεύουσα της Ρουμανίας. Το ‘‘Παρίσι των Βαλκανίων’’ όπως αποκαλούν το Βουκουρέστι,  χρονολογείται από τον 14ο αιώνα και έχει πληθυσμό 2.150.000 κατοίκους. Τα μεγάλα πάρκα, οι κήποι και γενικώς το πράσινο που αφθονεί σε όποιο σημείο και να πάς είναι αυτά που με έχουν εντυπωσιάσει σε αυτή την πόλη. Τα μεγάλα κτίρια του πρώην κομμουνιστικού καθεστώτος καταπλήσουν τον επισκέπτη! Ξεκινήσαμε την μεγάλη βόλτα στην πόλη από το Παλάτι του Κοινοβουλίου αφού μέναμε δίπλα, το οποίο έχει επιφάνεια που φτάνει τα 330.000 τ.μ. και είναι σήμερα το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο δημόσιας διοίκησης στον κόσμο, μετά το Πεντάγωνο των ΗΠΑ. Μετά περπατήσαμε κατά μήκος του ποταμού Ντιμπρόβιτα πρός την παλιά πόλη και επισκεφτήκαμε την εκκλησία της Σταυροπόλεως η οποία χτίστηκε το 1.724 και ξεχωρίζει γιά την ομορφιά της και την απλότητά της. Είδαμε το Εθνικό Μουσείο Τέχνης στην πλατεία Επανάστασης, όπως και το Εθνικό Μουσείο Ιστορίας το οποίο έχω επισκεφτεί σε προηγούμενο ταξίδι μου. Μπήκαμε πιό ‘‘βαθιά’’ στην ανανεωμένη παλιά πόλη και βολτάραμε στους ωραίους και καθαρούς πεζόδρομους, ήπιαμε το καφεδάκι μας και αργότερα πήγαμε για shopping therapy στο Afi Palace Cotroceni Mall...

            Το βραδάκι επισκεφτήκαμε την παλαιότερη μπιραρία της πόλης το Cara cu Bere όπου η μπύρα έρεε άφθονη και το ψητά ήταν πεντανόστιμα. Μετά από αυτή την γαστρονομική πανδαισία, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γιά να ξεκουραστούμε, αφού η επόμενη μέρα είχε αρκετά χιλιόμετρα πρός την Ουκρανία, συνοριακό έλεγχο γιά είσοδο σε μία εμπόλεμη χώρα, και οδήγηση σε δύσκολους δρόμους….

3η ημέρα                                 Βουκουρέστι – Bicaz – Lviv (Ukraine)

            Πρωινό ξύπνημα και προετοιμασία λοιπόν. Μας περίμενε μία πρόκληση (η Ουκρανία) και ένα ραντεβού... Η συνάντηση με τον Άντριαν θα γινόταν στο Focșani, 185 χιλιόμετρα βορειοανατολικά του Βουκουρεστίου. Το σημείο αυτό ήταν στο δρόμο μας και δεν μας έβγαζε εκτός πορείας. Βρεθήκαμε με τον Άντριαν και τον φίλο του τον  Gabi, τον οποίο τον είχα γνωρίσει σε πρόσφατο ταξίδι τους στην Ελλάδα. Φτάσαμε στο βενζινάδικο (SOKAR)όπου είχαμε ορίσει ώς σημείο συνάντησης, ήπιαμε ένα γρήγορο καφεδάκι και ξεκινήσαμε γιά το φαράγγι του Bicaz. Η λιακάδα και η νορμάλ (γιά την εποχή) θερμοκρασία μας έκανε να απολαμβάνουμε την διαδρομή και η οδήγηση με άλλες δύο BMW (η μία ήταν η προηγούμενη μοτό μου) δημιουργούσαν αίσθηση στον δρόμο. Ακολουθήσαμε τον Ε85 και στο Bacau στρίψαμε δυτικά πρός Piatra Neamt, μία πόλη με πολυκατοικίες βαμμένες με έντονα χρώματα. Αφήσαμε πίσω μας την  Piatra Neamt και κατευθυνθήκαμε πρός Bicaz, στο φαράγγι. Η διαδρομή ήταν πάρα πολύ όμορφη, και μάλιστα μόλις αφήσαμε πίσω μας την κατοικημένη περιοχή και αρχίσαμε να μπαίνουμε πρός το βραχώδες σύμπλεγμα του Bicaz, με το ποτάμι να ρέει ανάμεσα στα δέντρα που βρίσκονταν στα αριστερά μας όπως οδηγούσαμε, έγινε εκπληκτική! Το φαράγγι του Bicaz αποτελεί μέρος των Ανατολικών Καρπαθίων, και οι κάθετοι βράχοι κάνουν το τοπίο να φαντάζει άγριο. Ο δρόμος φιδωτός, ότι έπρεπε γιά τις μοτό μας. Όταν άρχισε να πλαταίνει λίγο το φαράγγι ξεκίνησαν οι πάγκοι των μικροπωλητών που πουλούσαν... τα πάντα. Από προτομές του Κόμη Δράκουλα, χαλιά, τοπικά προϊόντα, αναμνηστικά κλπ κλπ. Συνεχίσαμε πρός την Κόκκινη Λίμνη (Lacul Rosu), η οποία είναι η μεγαλύτερη φυσική βουνίσια λίμνη στην Ρουμανία  και βρίσκεται σε υψόμετρο 1.000 μέτρων. Το χρώμα του νερού που φαίνεται να κοκκινίζει λίγο οφείλεται στα πετρώματα των βουνών και θαυμάσαμε τους κορμούς των δέντρων που ανεβαίνουν κάθετα από τον πυθμένα στην επιφάνεια της λίμνης. Τα βουνά που την περιέβαλλαν ήταν καταπράσινα και έδιναν στο τοπίο την μαγεία που χρειάζεται ένας τέτοιος συνδυασμός της φύσης. Φάγαμε Kurtos Kalacs, ένα πεντανόστιμο γλύκισμα Ουγγρικής καταγωγής που φτιάχνεται επί τόπου από δύο εστιατόρια που βρίσκονται δίπλα από την λίμνη. Η ώρα είχε φτάσει δύο το μεσημέρι όταν πήγαμε να χτυπήσουμε μία σουπίτσα στο ομώνυμο ξενοδοχείο-εστιατόριο δίπλα από την λίμνη, αποχαιρετήσαμε τον Άντριαν και τον Gabi που πήραν τον δρόμο της επιστροφής γιά Braila, και ξεκινήσαμε γιά το υπόλοιπο της ημερήσιας διαδρομής μας, το οποίο γιά να συμπληρωθεί έπρεπε να καλυφτούν άλλα 500 χιλιόμετρα…

            Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής πρός Piatra Neamt και από εκεί ακολουθήσαμε τον 15 και μετά τον 15B, γιά να βγούμε στον Ε85 και να συνεχίσουμε βόρεια… Ο 15 περνούσε δίπλα από την λίμνη Bicaz και η διαδρομή εναλλασόταν ανά διαστήματα μέσα στο δάσος, και δίπλα από την λίμνη. Ο ήλιος έλαμπε και τι άλλο καλύτερο θα μπορούσε να ζητήσει ένας μοτοσικλετιστής από το να οδηγεί σε ένα τέτοιο σκηνικό? Μεθυσμένος από το σκηνικό, πήρα τον 15Β και μετά από 45 χιλιόμετρα ξαναβρέθηκαμε στον Ε85. Η όλη ‘‘παράκαμψη’’ που κάναμε γιά να επισκεφτούμε το φαράγγι διάρκεσε.... 5 ώρες.... Από την στιγμή που βρεθήκαμε και πάλι στον Ε85, μας απέμεναν άλλα 100 χιλιόμετρα γιά να φτάσουμε στο Siret, στον συνοριακό σταθμό Ρουμανίας-Ουκρανίας. Το τοπίο ήταν επίπεδο και εκτός των κατοικημένων περιοχών βλέπαμε μεγάλες επίπεδες καλλιεργημένες εκτάσεις. Όταν πλησιάζαμε σε κατοικήμένες περιοχές – χωριά, θαυμάζαμε τις εκκλησίες όπου ο ήλιος έκανε τους χρυσοχρωματισμένους ή ασημοχρωματισμένους τρούλους τους να φεγγοβολούν! 

            Στις 18:30 είχαμε φτάσει στά σύνορα. Στην Ρουμάνικη επικράτεια δεν ήταν τόσο αυστηρός ο έλεγχος όσο μπαίνοντας στην Ουκρανική. Νοιώθαμε να υπάρχει μία ένταση στην ατμόσφαιρα. Οι στρατιώτες με τα όπλα προτεταμένα δεν μας άφηναν να βγάλουμε ούτε τις καθιερωμένες (γιά μένα τουλάχιστον) φωτό... Είχαμε μία μικρή καθυστέρηση μέχρι να κάνουν τον έλεγχο των διαβατηρίων μας οι καλλίγραμμες κυρίες του τελωνείου, αλλά στις επτά το απόγευμα βρισκόμασταν παρκαρισμένοι στο πρώτο βενζινάδικο που βρήκαμε. Αντάλλαξα στην μαύρη ευρώ με το τοπικό νόμισμα Hryvnia (Γρίβνα) σε καλό rate, με έναν τύπο ο οποίος περιφερόταν στο βενζινάδικο κάνοντας αυτή την δουλειά. Έβαλα βενζίνη στην μοτό, και την ώρα που πίναμε το καφεδάκι μας γιά να ζεσταθούμε και λίγο γιατί η θερμοκρασία είχε αρχίσει να πέφτει, άρχισαν....τα τηλέφωνα.... Ήταν από τα κεντρικά του booking.com και ήθελαν να μάθουν τι ώρα θα φτάσω στον ξενώνα που είχα κλείσει στο Lviv, γιατί θα μας περίμενε η ιδιοκτήτρια να μας ανοίξει το δωμάτιο... Με εξέπληξε ευχάριστα το booking με το service του!

Τι μας έμενε λοιπόν? Μόνο 300 χιλιόμετρα. Ο ήλιος είχε δύσει όταν ξεκινήσαμε... Ο δρόμος (Ε85) μετά τα σύνορα φαινόταν να γίνεται γιά πολύ λίγο αυτοκινητόδρομος, ο οποίος είχε κάποιες λακουβίτσες, αλλά υπέθεσα ότι αυτό θα οφειλόταν στις συχνές διελεύσεις των μεγάλων φορτηγών... Πρίν πολύ καιρό είχα δεί πολλά video στο youtube γιά την οδήγηση σε Ουκρανικούς δρόμους καί ήμουν λίγο προετοιμασμένος γιά το τι θα επακολουθούσε... Μετά από 40 χιλιόμετρα άρχισε ο Γολγοθάς μας... Μές στο απόλυτο σκοτάδι ο δρόμος μπροστά μας μετατράπηκε σε βομβαρδισμένο τοπίο. Μετά το Chernivtsi αφήσαμε τον Ε85 και μπήκαμε στον Η10. Οι λακκούβες στην άσφαλτο ήταν σκέτος εφιάλτης αφού ήταν άπειρες και κάποιες δεν μπορούσα  να τις αποφύγω γιατί ήσαν ολόκληροι τάφροι. Η ταχύτητά μου κυμαινόταν από 30km/h έως 70 km/h. Τα LED φώτα της μοτοσικλέτας μου, όπως και τα προβολάκια της, είναι πάρα πολύ καλά  και δίνουν αρκετά καλή αίσθηση του δρόμου, αλλά χρειαζόταν να οδηγώ με την μεγάλη σκάλα αναμμένη γιά να μπορώ να εντοπίζω ευκολότερα τις λακκούβες. Το δύσκολο ήταν όταν διασταυρωνόμουν μία στο τόσο με αυτοκίνητα που ερχόντουσαν από την αντίθετη κατεύθυνση, και έπρεπε να κλείνω την μεγάλη σκάλα... Πόνεσε η καρδιά μου αρκετές φορές όταν η μοτό χώθηκε σε κάποιες λακούβες! Φοβόμουν κατ’ αρχάς μήπως σκιστεί κάποιο λάστιχο, μην στραβώσει κάποια ζάντα και τέλος μην χωθώ σε κάποια λακκούβα και μου ‘‘γυρίσει’’ το τιμόνι και πέσω με απρόβλεπτες συνέπειες γιά το ταξίδι... Σπάνια συναντούσαμε αυτοκίνητα κατά την διαδρομή... 

            Κάποια στιγμή μπήκα σε μιά κωμόπολη και είχε μία αναγκαστική παράκαμψη και βρέθηκα να οδηγώ σε έναν χωματόδρομο ο οποίος ήταν στρωμένος με αγκωνάρια και η μοτό χοροπηδούσε πολύ άτσαλα! Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο στο Ivano-Frankivsk, μία πόλη στο ενδιάμεσο της διαδρομής, και γέμισα το τεπόζιτο με βενζίνη. Η τιμή της ήταν κατά κάτι λιγότερο του ενός ευρώ. Ήπιαμε και κανά δυό γουλιές από ένα φλασκί με whiskey (που έχω πάντα μαζί μου στα ταξίδια), γιατί η θερμοκρασία ήταν κοντά στους 0°C, το οποίο μας ανέβασε λίγο την θερμοκρασία του σώματός μας. Συνέχισα στον Η09 ο οποίος δεν έφερε την επανάσταση στον ασφαλτοτάπητα. Ίδιο σκηνικό… Κάποια στιγμή συναντήσαμε ένα αυτοκίνητο που προπορευόταν και το ακολούθησα με την λογική ότι κάπως θα ξέρει τον δρόμο κι έτσι είχα μία προειδοποίηση όταν έβλεπα τα κόκκινα φώτα του Stop του αυτοκινήτου να ανάβουν... 

            Η οδήγηση ως επί το πλείστον γινόταν μέσα σε δάση και ανοιχτές περιοχές. Κάθε χιλιόμετρο που προστίθετο στο κοντέρ της μοτό μου μέχρι να φτάσω από τα σύνορα ώς το Lviv, ένοιωθα ότι το κέρδιζα... Στα τελευταία 50 χιλιόμετρα ο ασφαλτοτάπητας βελτιώθηκε αισθητά και μπορούσα να οδηγώ με 90-120 km/h. Φτάσαμε στο Lviv ακριβώς τα μεσάνυχτα. Η πόλη δεν φαινόταν όμορφη, περιποιημένη και σιωπηλή αφού ήταν αργά. Ο ξενώνας (Lviv Centre Apartment) ήταν στο κέντρο της πόλης και δεν δυσκολευτήκαμε να τον εντοπίσουμε. Στον κεντρικό δρόμο το κτίριο είχε μία μεγάλη πόρτα η οποία οδηγούσε σε μία μεγάλη εσωτερική αυλή που χρησίμευε και γιά χώρος στάθμευσης κι εκεί άφησα την μοτό μου. Η ιδιοκτήτρια, μιά πολύ φιλική νεαρή κοπελιά μας περίμενε και μας έδειξε το apartment μας. Βρισκόταν στον πρώτο όροφο ενός παλιού κτιρίου και το κατάλυμά μας ήταν ανακαινισμένο και σχετικά λειτουργικό. Αφήσαμε τα πράγματά μας και με τις οδηγίες της ξενοδόχου μας κατευθυνθήκαμε σε ένα από τα λίγα εστιατόρια που λειτουργούσαν εκείνη την ώρα και φάγαμε δύο ωραία πιάτα από τον πλούσιο μπουφέ που διέθετε. Το αξιοσημείωτο ήταν ότι η τιμή του πιάτου υπολογιζόταν με το ζύγι... Έβαζες όσο φαγητό ήθελες στο πιάτο σου και στο ταμείο το ζύγιζε σε μιά ζυγαριά και σου έλεγε την τιμή... Τα συνοδέψαμε και με μία Ουκρανική μπύρα και απολαύσαμε τις στιγμές μιλώντας γιά τα τελευταία μας 300 χιλιόμετρα που διανύσαμε στην Ουκρανική επικράτεια! 

4η ημέρα                                 Lviv (Ukraine) – Κρακοβία (Poland) 

            Ξημέρωσε μία πολύ όμορφη και λαμπερή μέρα! Δεν υπήρχε σύννεφο στον ουρανό. Πρωϊνό καφεδάκι στο στενό αλλά γεμάτο λουλούδια μπαλκονάκι της εσωτερικής αυλής, και χάζι στον κόσμο που πηγαινοερχόταν στην αυλή… Εκείνο το πρωϊνό είχαμε να εξερευνήσουμε την πόλη και μετά να φύγουμε γιά Κρακοβία. Φορτώσαμε την μοτό, χαιρετήσαμε την ξενοδόχο μας και βγήκαμε στην πόλη. Παρκάρισα την μοτό στην λεωφόρο Svobody, έξω από ένα μαγαζάκι που πούλαγε τυρόπιτες. Η Έφη ανακάλυψε ότι η ιδιοκτήτρια μιλούσε Ελληνικά γιατί είχε διαμείνει στην Ελλάδα γιά αρκετά χρόνια και χωρίς κανένα πρόβλημα αφήσαμε τα κράνη μας και το tank-bag και ξεχυθήκαμε να κάνουμε την περιήγησή μας στο ιστορικό κέντρο του Lviv. Μία Ουκρανική πόλη με δυτικοευρωπαϊκή ψυχή! Μου θύμιζε λίγο το Freiburg της Γερμανίας... Πολλά παλιά κτίρια είχαν αναπαλαιωθεί, υπήρχε έντονη η αίσθηση της καθαριότητας και της νοικοκυροσύνης και ο κόσμος αξιοπρεπής παρά το γεγονός ότι η χώρα ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση. Απολαύσαμε το καφεδάκι μας έξω, στην πλατεία Ρίνοκ και μετά επισκεφτήκαμε μία υπαίθρια αγορά με αντίκες και παλιά βιβλία. Επισκεφτήκαμε την  Chapel of the Boim Family που βρίσκεται κοντά στην πλατεία Ρίνοκ, μία εκκλησία που είχα επιλέξει όταν σχεδίαζα το ταξίδι να επισκεφτούμε, γιατί τα γλυπτά της είναι μοναδικά. Μακάρι να είχα κι άλλη μιά μέρα διαμονής στο Lviv γιατί μας άρεσε αρκετά αλλά ο χρόνος ποτέ δεν είναι αρκετός γιά να κάνουμε όλα αυτά που θέλουμε… Πάντα αφήνουμε κάτι γιά την επόμενη φορά! Να έχουμε λόγο γιά να ξαναπάμε! 

            Είχε φτάσει μία το μεσημέρι όταν αποχαιρετίσαμε το Lviv και βάλαμε πλώρη γιά τον συνοριακό σταθμό  Krakovets - Korczowa γιά να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στην Πολωνική επικράτεια... Κάποιοι δρόμοι στο Lviv είναι ακόμα λιθόστρωτοι και πάνω στην μοτό νοιώθαμε λίγο πώς είναι να δουλεύει κομπρεσέρ... Όταν βγήκαμε από την πόλη όμως ο δρόμος (Μ10) ήταν άψογος και δεν μας επέτρεψε να ζήσουμε τον εφιάλτη της προηγούμενης νύχτας! Τα σύνορα απείχαν μόλις 70 χιλιόμετρα, και ο καλός καιρός μας έκανε να νοιώθουμε υπέροχα πάνω στην μοτό και να απολαμβάνουμε την διαδρομή! Πρίν φτάσω στα σύνορα φούλαρα με καύσιμο και την μοτό γιατί αυτές οι τιμές δεν βρίσκονται εύκολα! Η διαδικασία στα σύνορα κράτησε περίπου 45 λεπτά. Ο Ουκρανός τελωνειακός με έβαλε και άνοιξα όλες μου τις βαλίτσες για να τις ελέγξει.... 

            Μόλις μπήκαμε στην Πολωνία όλα άλλαξαν! Η Πολωνία έδειξε από τα πρώτα μέτρα ότι ήταν μία τελείως διαφορετική χώρα από την Ουκρανία! Οι δρόμοι είτε ήταν αυτοκινητόδρομοι, είτε ήταν δευτερεύοντες (επαρχιακοί), ήταν άψογοι! Ο ασφαλτοτάπητας χαρτί!Είναι στο επίπεδο των Γερμανικών και Ιταλικών δρόμων!!! Τα σπίτια καλοσυντηρημένα και νοικοκυρεμένα. Αισθανόσουν ότι παντού υπάρχει τάξη. Οι οδηγοί αρκετά καλοί στην συμπεριφορά τους στον  δρόμο και αρκετά πειθαρχημένοι. 

            Είχα σχεδιάσει να μήν πάω κατ’ ευθείαν στην Κρακοβία χρησιμοποιώντας τον αυτοκινητόδρομο Α4, αλλά να επισκεφτώ το νοτιοανατολικό κομμάτι της Πολωνίας κοντά στα σύνορα με την Ουκρανία και την Σλοβακία. Έτσι μετά τα σύνορα, αφού κάναμε πολύ λίγα χιλιόμετρα στον Α4, έστριψα νότια και ακολούθησα τον 77 περάσαμε το Przemysl, και ακολουθώντας τον 28 βρέθηκα στα χωριά Bircza και Kuzmina. Εκεί πήρα τον 890 και κινηθήκαμε νοτιοανατολικά και φτάσαμε στο χωριό Kroscienko. Από εκεί ακολούθησα τον 84, περάσαμε το Lesko και φτάσαμε στο Sanok. Στην συνέχεια πήραμε τον 28 και βρεθήκαμε στο Jaslo. Όλη αυτή η διαδρομή ήταν ονειρεμένη! Σε κάποιες στιγμές το τοπίο μου θύμιζε αλπικά Ελβετικά υψίπεδα. Τα σπίτια της επαρχίας Podkarpackie County, οι αχυρώνες, τα σπιτάκια αποθήκευσης των καυσόξυλων, οι περιποιημένοι κήποι τους, τα λουλούδια που στόλιζαν τα περβάζια των παραθύρων, όλα τέλεια! Μιά διαδρομή μέσα στα δάση και στην πυκνή βλάστηση, απλά ονειρική! Τι άλλο θέλει ένας φτωχός και μόνος μοτοσικλετιστής? Ένα σκηνικό σαν κι αυτό, με έναν άψογο ασφαλτοτάπητα και στροφιλίκια... Τό έζησα κι αυτό! Κοντά στο Jaslo σταματήσαμε γιά μιά σουπίτσα, και η επιλογή του εστιατορίου ήταν τόσο καλή που μας έδωσε τα μέγιστα... γαστρονομικά! Είχε φτάσει απογευματάκι και είχα σχεδιάσει να επισκεφτώ την πόλη Tarnow γιά την οποία είχα διαβάσει ότι είναι must see αλλά το γεγονός ότι είχε αρχίσει να ψιλοσουρουπώνει και είχαμε άλλα 150 χιλιόμετρα μέχρι την Κρακοβία, με έκανε να αφήσω το Tarnow σε εκκρεμότητα γιά την επόμενη φορά που θα ταξιδέψω στην Πολωνία. Πήρα λοιπόν τον 73 και συνάντησα τον Α4 και φτάσαμε στην Κρακοβία όταν είχε πέσει γιά τα καλά το σκοτάδι.

            Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που θα επισκεπτόμουν την Κρακοβία. Η προηγούμενη ήταν το 2010 όταν επέστρεφα από το Βόρειο Ακρωτήρι (Nordkapp). Το apartment (Words & Swords) που είχα κλείσει με 30€ την ημέρα, ήταν λίγα μέτρα έξω από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η άψογη οικοδέσποινά μας, η Magdalena μας υποδέχτηκε και μας έδειξε το δωμάτιό μας και αφού φρεσκαριστήκαμε βγήκαμε βολτίτσα στην πόλη γιά να ξεναγήσω την Έφη. Εντυπωσιάστηκα πάρα πολύ από τις αλλαγές που παρατηρούσα στην πόλη που είχαν συντελεστεί από την τελευταία φορά που βρέθηκα εκεί! Η πόλη μου φαινόταν καινούργια! Τα κτίρια αναπαλαιωμένα, οι δρόμοι άψογοι, τα σπίτια κουκλιά και τα καταστήματα ‘‘φορτωμένα’’ με εμπορεύματα. Έλαμπε η πόλη! Είχε αλλάξει σχεδόν όλος ο στόλος των τράμ της πόλης. Αυτά που θυμόμουν να είναι σε λειτουργία πρίν 4 χρόνια ήταν τα παλιά του κομμουνιστικού καθεστώτος. Είχα μία συζήτηση με την Magdalena πάνω στο θέμα της βελτίωσης της πόλης, και μου είπε ότι η Δημοτική αρχή με τα Ευρωπαϊκά προγράμματα αλλά και η ιδιωτική πρωτοβουλία οδήγησαν σε αυτό το εκπληκτικό αποτέλεσμα! Η πόλη εκμεταλλεύεται τον υψηλό τουρισμό της και προσφέρει ταυτόχρονα μία όμορφη καθημερινή ζωή στους κατοίκους της!

5η ημέρα                                 Κρακοβία (Poland) 

            Ξημέρωσε μιά ηλιόλουστη μέρα κι ετοιμαστήκαμε να επισκεφτούμε το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Θα ήταν η δεύτερη φορά μου σε αυτό τον χώρο αλλά αφού η Έφη δεν είχε ξαναπάει, έπρεπε! Το Άουσβιτς βρίσκεται στο χωριό Oswiecim, 67 χιλιόμετρα δυτικά της Κρακοβίας. Όσες φορές και να επισκεφτεί κάποιος αυτόν τον χώρο θα του προκαλεί την ίδια ανείπωτη θλίψη και θα του δίνει την ίδια βεβαιότητα πως ο άνθρωπος μπορεί να γίνει υπό καταστάσεις το μεγαλύτερο κτήνος! 

            Επιστρέψαμε στην Κρακοβία το μεσημεράκι και σπαταλήσαμε το υπόλοιπο της ημέρας στα σοκάκια του ιστορικού της κέντρου… 

6η ημέρα             Κρακοβία (Poland) – Tatras mountains - Stary Smokovec (Slovakia) 

            Πουρνό-πουρνό αποχαιρετήσαμε την κουκλίστικη Κρακοβία και την Magdalena και την ευχαριστήσαμε γιά την άψογη φιλοξενία της, και κατευθυνθήκαμε νότια ακολουθώντας τον 77. H πρώτη μας στάση θα ήταν στο Zakopane, αλλά ήθελα να κάνω μία διαδρομή στις υπώρειες των Πολωνικών Tatras  πρίν μπώ στο Zakopane. Έτσι στο Poronin έστριψα ανατολικά ακολουθώντας τον 961 και περνώντας ανάμεσα από όμορφα χωριουδάκια πάνω στα καταπράσινα βουνά καταλήξαμε στον μικρό επαρχιακό δρόμο Droga Oswalda Balzera που μας οδήγησε στο Zakopane. Μία αξέχαστη διαδρομή! Γίνεσαι ένα με την φύση!

            Το Zakopane είναι μιά μικρή παραδοσιακή κωμόπολη στην νότια Πολωνία, κρυμμένη στην καρδιά του βουνού. Πασίγνωστο χιονοδρομικό κέντρο γιά τους Πολωνούς και όχι μόνο. Φτάνοντας στην πόλη το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν οι Γκοράλεν (οι κάτοικοι της περιοχής όπως λέγονται στη γλώσσα τους), ντυμένοι πολλοί με τις παραδοσιακές φορεσιές κάθονταν δεξιά και αριστερά του δρόμου και έκαναν ό,τι και πολλοί Έλληνες στα νησιά τους καλοκαιρινούς μήνες: «ψάρευαν» τουρίστες για δωμάτια. Περπατήσαμε στο κέντρο της πόλης όπου τουρίστες ψώνιζαν στον τεράστιο πεζόδρομο με τα εκατοντάδες μαγαζάκια τοπικά παραδοσιακά και όχι μόνο είδη. Εξαιρετικά δερμάτινα σε απίστευτες τιμές, τσάντες, ξύλινα αντικείμενα, υφαντά χαλιά, αλλά και τυριά, αλλαντικά και άλλες λιχουδιές . Γιά μεσημεριανό γευτήκαμε ένα υπέροχο χοιρινό κότσι και φτιαγμένοι γαστριμαργικά ξεκινήσαμε με την μοτό να μπούμε Σλοβακία. Είχε αρχίσει να ρίχνει ψιλόβροχο και τα αδιάβροχα είχαν φορεθεί πάνω από τις στολές μας. Περάσαμε τα σύνορα από το χωριό Chyzne όπου δεν υπήρχε συνοριακός σταθμός παρά μία ταμπέλα σε κάποιο σημείο που έγραφε ‘‘Σλοβακία’’. Έτσι απλά μπήκαμε στην Σλοβακία και συνεχίσαμε στον Ε77 γιά το Ruzomberok. Στα πλάνα μου είχα να περιδιαβούμε τα Low Tatras αλλά η ώρα ήταν περασμένη κι έτσι επέλεξα να συνεχίσουμε και να ανέβουμε στα High Tatras και να συναντήσουμε την Tatras Magistrale που θα μας ξεναγούσε στον Παράδεισο... 

            Μετά το Ruzomberok ακολουθήσαμε τον Ε50 περνώντας δίπλα από την όμορφη τεχνητή λίμνη Liptovská Mara. Μετά την λίμνη αφήσαμε τον Ε50 και πήραμε τον 18, περάσαμε από την γραφική κωμόπολη Liptovsky Mikulas και μετά από 10 χιλιόμετρα περίπου βρήκαμε αυτό που ζητούσαμε…. τον 537, ή αλλιώς την Tatras Magistrale… Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στα High Tatras λοιπόν, ή αλλιώς Vysoke Tatry στην Σλοβακική γλώσσα. Η βροχή δεν μας είχε εγκαταλείψει από την ώρα που ξεκινήσαμε από το Zakopane, σταθερή σύντροφος!!! Αυτό δεν μας εμπόδιζε να οσφραινόμαστε τις μυρωδιές που ανέδινε το βουνό! Τα Tatras αποτελούν τμήμα των Καρπαθίων και αποκαλούνται και μικρές Άλπεις. Τα High Tatras φτάνουν μέχρι τα 2.600 μέτρα υψόμετρο... Μετά το χωριό Pribylina άρχισε η ανάβαση. Ο δρόμος σε αρκετά καλή κατάσταση μου έδινε μιά υπέροχη αίσθηση γιά να οδηγώ μέσα στο βουνό, παρ’ όλο που έβρεχε. Αφού διανύσαμε 30 χιλιόμετρα περίπου στον 537 βρεθήκαμε δίπλα από την Strbske Pleso (Pleso=Λίμνη) σε υψόμετρο 1.350 μέτρων, γιά την οποία είχα διαβάσει ότι μαζί με τον ορεινό όγκο που την περιβάλλει αποτελεί ένα τοπίο βγαλμένο από τις σελίδες παραμυθιού... Επειδή όμως είχε προχωρήσει η ώρα συνέχισα πρός το χωριό Stary Smokovec, όπου βρήκαμε έναν πολύ όμορφο ξενώνα για να μείνουμε. Η λίμνη είχε μπεί στην λίστα must do της επόμενης μέρας. 

            Η βροχή δεν είχε σταματήσει μέχρι την ώρα που φτάσαμε στον ξενώνα και η θερμοκρασία ‘‘έπαιζε’’ σε μονοψήφια νούμερα. Ο ξενώνας λεγόταν Koliba και τα 35€ την ημέρα ήταν θαυμάσια γιά αυτά που πρόσφερε. Το Stary  (Stary= παλιό) Smokovec,  ένα χωριό κοντά σε χιονοδρομικό κέντρο δεν είχε και πολλά να προσφέρει τις απογευματινο-νυχτερινές ώρες Οκτώβρη μήνα στον επισκέπτη του. Δεν ήταν full-season… Είναι κτισμένο πάνω στην πλαγιά του βουνού και περιβάλλεται από πανέμορφα δάση. Από το υψόμετρο αυτό έχει πολύ όμορφη θέα στην πεδιάδα. Η γεωγραφική του θέση είναι σημαντική γιατί βρίσκεται στο κεντρικό κομμάτι των High Tatras και από εκεί ξεκινούν πολλά μονοπάτια γιά πεζοπορία και αναρρίχηση. Ο σιδηροδρομικός σταθμός ήταν μιά ευχάριστη έκπληξη! Κάναμε την βόλτα μας στο χωριό με την ομπρέλα να μας προστατεύει από την αχώριστη σύντροφό μας, την βροχή. Τα ξύλινα κτίσματα θύμιζαν αλπικά χωριουδάκια με τα λουλουδάτα παράθυρα και μπαλκόνια τους. Ήπιαμε ένα ζεστό καφεδάκι και επιστρέψαμε να φάμε μία ζεστή σουπίτσα στο υπέροχο παραδοσιακό εστιατόριο του ξενώνα μας που πρόσφερε σλοβάκικη κουζίνα. Κόκκινο κρασάκι, σουπίτσα, τζάκι και έξω η βροχή να πέφτει right through που έλεγε κι ο Ζαμπέτας. Τέλεια!!! 

7η ημέρα       Tatras mountains - Stary Smokovec (Slovakia) -  Strbske Pleso – Spis                                        Castle – Βουδαπέστη

            Η βροχή και η ομίχλη ήταν τα χαρακτηριστικά του πρωϊνού. Μετά από ένα τέλειο πρωϊνό φόρτωσα την μοτό υπό βροχή και πήραμε τον 537 πρός τα πίσω γιά να πάμε στην λίμνη. Η Strbske Pleso είναι ο πιό διάσημος προορισμός στα Tatras αφού το μέρος αποτελεί και χιονοδρομικό κέντρο πάνω στις πλαγιές των Tatras.  Μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες εξυπηρετούν τους επισκέπτες αλλά ταυτόχρονα ‘‘μολύνουν’’ αυτό το φυσικό κάλλος. Με την βοήθεια του GPS μου βρήκα το εγγύτερο σημείο πρόσβασης στην λίμνη. Μπήκαμε στον περίβολο του Kempinski και το πίσω μέρος της ξενοδοχειακής μονάδας είναι δίπλα από την λίμνη. Παρκάρισα την μοτό και καθίσαμε να απολαύσουμε το πανέμορφο τοπίο που την μιά στιγμή χανόταν λόγω της ομίχλης και την άλλη φανερωνόταν. Θύμιζε λίγο ταινία του Αγγελόπουλου η φάση... Τοπίο στην ομίχλη! Αφού γεμίσαμε την ψυχή μας με όμορφες εικόνες καβαλήσαμε την μοτό και αποχαιρετήσαμε τα Tatras!

            Επόμενη στάση στο δρόμο μας πρός την Ουγγαρία και την Βουδαπέστη ήταν το Spis Castle. Ένα κάστρο του 12ου αιώνα, κτισμένο πάνω σε ένα βραχώδη λόφο, ψηλά από τις πεδιάδες της περιοχής. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα της Ευρώπης και αποτελεί ένα από τα πιό επισκέψιμα αξιοθέατα στην Σλοβακία. Ήπιαμε και το καφεδάκι μας από την καντίνα του κάστρου και κατηφορίσαμε γιά να πάμε προς τα σύνορα. Η βροχή είχε σταματήσει, αλλά τα αδιάβροχα δεν τα αποχωριστήκαμε αφού ο ουρανός ακόμα ήταν βαρύς. Ακολουθώντας τον Ε50, περάσαμε τις πόλεις Presov και Kosice και μπήκαμε στην Ουγγρική επικράτεια. Από τα σύνορα μέχρι την πρωτεύουσα της Ουγγαρίας μας χώριζαν μόλις 235 χιλιόμετρα. Τα καλύψαμε αρκετά γρήγορα μιάς και πήραμε τον αυτοκινητόδρομο Μ3. Νωρίς το απόγευμα είμασταν στήν Βουδαπέστη. Φτάσαμε εύκολα στο apartment  που είχα κλείσει μέσω booking, παρκάρισα την μοτό σε ένα παρακείμενο κλειστό parking, αφήσαμε τα πράγματά μας, φρεσκαριστήκαμε και εξορμήσαμε στην πόλη. Είχα επισκεφτεί την πόλη κάμποσες φορές σε προηγούμενα ταξίδια μου και ήξερα πως και που να κινηθώ και να ξεναγήσω την Έφη που ήταν η πρώτη της φορά στην πόλη.  Βολτίτσα και καφέ λοιπόν στην Vaci Utca, και το βράδυ φαγητό στο Hard Rock Cafe και ποτάκι στο Spiler το οποίο είναι στο κέντρο της πόλης, στο Gozsdu Udvar arcade. Πολύ όμορφα διακοσμημένο restaurant-bar, με ποιοτικό κόσμο και πολύ καλή μουσική. Η ώρα είχε περάσει κατά πολύ όταν αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο κατάλυμά μας κι εκείνο που μας έκανε τρομερή εντύπωση ήταν ότι πολύς κόσμος διασκέδαζε στα bar κι άλλος τόσος ήταν στους δρόμους. Η Βουδαπέστη διασκεδάζει μέχρι πρωίας.... Απέναντι από το δωμάτιό μας ήταν δύο club και ο νεαρόκοσμος ήταν μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες μέσα ή έξω από το club… 

8η ημέρα                                 Βουδαπέστη (Ουγγαρία) 

            Μία extra ημέρα στην Βουδαπέστη ήταν must! Και γιά να ξεκουραστούμε από το καθημερινό φόρτωμα-ξεφόρτωμα της μηχανής και να γεμίσουμε μπαταρίες, αλλά και γιά να πάρει η Έφη μία γεύση της πόλης αφού γιά να την γνωρίσεις κάπως χρειάζεσαι πάνω από τρείς μέρες... Έτσι το πρωί ξεκινήσαμε από την Όπερα, καφεδάκι στο Callas Cafe δίπλα από την Όπερα, μετά περπάτημα στην πόλη, επίσκεψη στο υπέροχο κτίσμα του κοινοβουλίου δίπλα από τον Δούναβη και κατόπιν περπάτημα μέχρι την Chain bridge. Βολτίτσα στην Vaci Utca που έσφυζε από κόσμο και μεσημεριανή ξεκούραση. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε η ανάπλαση και το άνοιγμα νέων café, bar, restaurant στην περιοχή γύρω από την οδό Kiraly. Παλιά εργοστάσια μετατρέπονταν σε χώρους εστίασης. Οργασμός νέων δραστηριοτήτων!

         Το απόγευμα σεργιανίσαμε και πάλι στην πόλη και το βράδυ συναντηθήκαμε με τον Σταύρο, τον ξάδερφο του φίλου μου του Σταύρου Δέρδα που ταξιδέψαμε μαζί το 2013 στην Νότια Αμερική με τις μοτό μας. Η παρέα μεγάλωσε και η συζήτηση περιφερόταν γύρω από την ζωή στην Βουδαπέστη, μιάς και ο Σταύρος και οι φίλοι του δούλευαν σε μιά πολυεθνική που είχε έδρα την Βουδαπέστη. Όλα αυτά συντροφιά με καλό Ουγγαρέζικο φαγητό και κόκκινο κρασί από τους φημισμένους αμπελώνες της περιοχής γύρω από την λίμνη Balaton.

9η ημέρα                 Βουδαπέστη (Ουγγαρία) – Zrenjanin - Βελιγράδι (Σερβία) 

            Πακετάραμε, φορτώσαμε την μοτό και νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε γιά Σερβία. Πρίν φύγουμε από την Βουδαπέστη μία στάση στην πλατεία των Ηρώων ήταν απαραίτητη. Βγάλαμε και τις φωτό μας και ξεκινήσαμε. Ο ουρανός συννεφιασμένος χωρίς να προδιαθέτει βροχή. Σταματήσαμε σε ένα βενζινάδικο γιά καύσιμα και είδαμε μία μάζωξη μοτοσικλετιστών που είχαν δώσει εκεί το ραντεβού τους γιά την Σαββατιάτικη βόλτα τους. Χαιρετηθήκαμε, βγάλαμε τις φωτό μας και αφού γεμίσαμε το τεπόζιτο της μοτό αποχαιρετηθήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Κατεύθυνση νότια.... κατηφόρα...!!! Πρίν το Βελιγράδι θα κάναμε μία στάση στο Zrenjanin γιά να συναντηθούμε με τους Σέρβους φίλους μου, τον Ernest και την σύζυγό του την Jelena. Από την Βουδαπέστη μέχρι τον συνοριακό σταθμό του Szeged είναι μιά απόσταση 170 περίπου χιλιομέτρων. Ο αυτοκινητόδρομος Μ5 μας οδήγησε στο Szeged κι από εκεί ακολουθήσαμε τον E75 μέχρι το Novi Sad και μετά τον 12 μέχρι το Zrenjanin. Ο ασφαλτοτάπητας του Ε75 δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση και ήθελε αρκετή προσοχή σε κάποια σημεία. Βρεθήκαμε με τους φίλους μου και πήγαμε σε ένα καφέ-εστιατόριο (Trofej)που είχαμε ξαναπάει, έξω από την πόλη, το οποίο είναι πολύ γραφικό και παραδοσιακό. Η Έφη σαν παιδάκι που το πάνε πρώτη φορά στο Λούνα Πάρκ περιδιάβαινε τους χώρους και προσπαθούσε να πάρει τις εικόνες μαζί της φωτογραφίζοντάς τους… Τα είπαμε γιά κάμποση ώρα με τον Ernest και την Jelena αφού είχαμε κάμποσο καιρό να τα πούμε, ήπιαμε τις μπύρες μας, δοκιμάσαμε τοπικά αλλαντικά και τυριά και αφού αποχαιρετήσαμε τους καλούς μου φίλους συνεχίσαμε να καλύψουμε τα 65 περίπου χιλιόμετρα που μας απόμεναν μέχρι το Βελιγράδι. Αργά το μεσημεράκι φτάσαμε στο Βελιγράδι, όπου είχα κλείσει δωμάτιο στο Booking Rooms, στο παλιό κομμάτι της πόλης, το οποίο είναι λίγα βήματα μακριά από τον κεντρικό πεζόδρομο, την οδό Μιχαήλοβα με τα υπαίθρια καφέ και τα κυριλέ καταστήματα. Αυτή ήταν η δεύτερη φορά που βρισκόμουν στο Βελιγράδι. 

         Ένα γρήγορο φρεσκάρισμα στο απίθανο δωμάτιό μας και σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν να περπατάμε στον πεζόδρομο που ήταν γεμάτος κόσμο και διάφορα μουσικά δρώμενα. Όπου καταλάβαιναν ότι είμαστε Έλληνες, ένα χαμόγελο άνθιζε στα χείλια των αδελφών Σέρβων και θερμά αισθήματα ανάβλυζαν από την καρδιά τους. Είναι ο μόνος λαός που έχω νοιώσει ότι μας αγαπούν κυριολεκτικά και τους νοιώθω αδερφούς!!! Μετά από δύο καλές βόλτες στην Μιχαήλοβα, ο ίδιος δρόμος μας οδήγησε στο ιστορικό «κύτταρο» της πόλης, το κάστρο του Καλεμέγκνταν, χτισμένο εκεί ακριβώς που ενώνονται τα δύο ποτάμια τα οποία κυκλώνουν την πόλη, ο Δούναβης και ο Σάββας. Στην κεντρική του είσοδο, διάφοροι μικροπωλητές πωλούσαν memorabilia από τη σοσιαλιστική εποχή, ενώ από τα τείχη του θαυμάσαμε τη θέα στην πεδιάδα, τα ποτάμια αλλά και το σοσιαλιστικό κομμάτι της πόλης με τα ρετροφουτουριστικά εργατικά μπλόκ. Όταν άρχισε να βραδιάζει κατευθυνθήκαμε πρός την οδό Skadarska που είναι ένας από τους πιό γραφικούς (και τουριστικούς) δρόμους. Περιμέναμε υπομονετικά να βρούμε τραπέζι σε ένα εστιατόριο που μας άρεσε, και τρώγοντας Καρατζόρτζεβα (η Σερβική σπεσιαλιτέ) και πίνοντας κρασάκι έφτασαν τα μεσάνυχτα και άλλαξε η μέρα και ήρθαν τα γεννέθλιά μου… Η Έφη κρυφά είχε κανονίσει γιά ένα γλυκό με κεράκι πάνω (σε ρόλο τούρτας) και με εξέπληξε ευχάριστα όταν το έφερε ο σερβιτόρος! Μεγαλώνω και στα ταξίδια μου, και μεγαλώνω ευχάριστα!

10η ημέρα                  Βελιγράδι (Σερβία) – Θεσσαλονίκη – Βέροια – Πάτρα

            Η τελευταία μέρα του ταξιδιού είναι πάντα η πιό δύσκολη. Πρώτα γιατί τελειώνει το ταξίδι και μετά γιατί πάντα έχει πολλά χιλιόμετρα που πρέπει να καλυφθούν. Εκείνη την μέρα είχαμε να διανύσουμε 1.180 χιλιόμετρα μέχρι την Πάτρα και έπρεπε να σταματήσουμε στην Θεσσαλονίκη και στην Βέροια όπου με περίμεναν φίλοι μου. Ξεκινήσαμε στις 06:30 το πρωί γιά να προλάβουμε. Είπαμε αντίο στο Βελιγράδι δίνοντάς του την υπόσχεση ότι σύντομα θα ξαναπάμε αφού είναι μιάς μέρας δρόμος... Ο Ε75 μας έβγαλε στα σύνορα με τα Σκόπια κι από εκεί ο ίδιος δρόμος μας έφερε στους Ευζώνους, τον συνοριακό σταθμό της Ελλάδας με τα Σκόπια και μπήκαμε στα πάτρια εδάφη... Το μεσημεράκι είμασταν στην συμπρωτεύουσα και το ραντεβού με τον φίλο μου τον Αλέξανδρο ήταν στο τσιπουράδικο Ελιά Λεμόνι στην Ίωνος Δραγούμη. Συζητήσαμε γιά το ταξίδι, ήπιαμε τα τσιπουράκια μας, γευτήκαμε τους εκλεκτούς μεζέδες και αφού χορτάσαμε συζήτηση και ήλιο (καθόμασταν έξω), χαιρετηθήκαμε και ξεκινήσαμε γιά το υπόλοιπο της διαδρομής.

            Η επόμενη στάση ήταν στην Βέροια όπου μας περίμενε ο φίλος μου ο Χάρης γιά καφεδάκι. Δυστυχώς λίγο νωρίτερα είχε γίνει στην Εγνατία οδό κοντά στον κόμβο της Βέροιας, μία μεγάλη καραμπόλα με αρκετούς νεκρούς και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ήταν φορτισμένη. Τα είπαμε λίγο με τον Χάρη, γνώρισα και τον Δημήτρη, τον πρόεδρο της Μοτοσικλετιστικής Λέσχης Βέροιας και η κουβεντούλα άνοιξε με κύριο θέμα πάντα τους δύο τροχούς. Λίγο πρίν ξεκινήσουμε γιά να καλύψουμε τα υπόλοιπα χιλιόμετρα που μας απέμεναν μέχρι την Πάτρα, άρχισε να βρέχει. Φορέσαμε και πάλι τα αδιάβροχά μας και μέχρι τον κόμβο των Ιωαννίνων έριχνε καρέκλες... Σταματήσαμε στο γνωστό καφέ στον κόμβο, συναντήσαμε γιά λίγο και τον φίλο μας τον Κυριάκο που μας περίμενε, και συνεχίσαμε στην Ιονία οδό η οποία μέσα στο σκοτάδι είναι δύσκολο κομμάτι. Λίγο πρίν τις δέκα το βράδυ φτάσαμε σπίτια μας...

            Ακόμα ένα ταξίδι τελείωσε και άλλη μία κατάκτηση εμπειριών προστέθηκε στις προηγούμενες ταξιδιωτικές εμπειρίες μου. Σίγουρα η πιό έντονη ανάμνηση σε αυτό το ταξίδι ήταν η νυχτερινή οδήγηση στους Ουκρανικούς δρόμους, η οδήγηση στην Tatras Magistrale και η ομίχλη στην Strbske Pleso. Ευχάριστη έκπληξη γιά μένα ήταν η οφθαλμοφανής ανάπτυξη της Πολωνίας. Η συνεργασία που είχα σε όλο το ταξίδι με την πρωτόπειρη συνεπιβάτιδά μου την Έφη, ήταν ανώτερη των προσδοκιών μου. Ακούραστη, χωρίς παράπονα και διψασμένη γιά νέες παραστάσεις και εμπειρίες.

            Η μοτό μου? Μαγικό χαλί, όπως πάντα. Απόλαυσα οδήγηση σε όλες τις συνθήκες! Τα ελαστικά μου, Μichelin Anakee3, άψογα σε όλες τις συνθήκες του δρόμου, ακόμα και σε δύσκολες περιπατώσεις όπως στους βρεγμένους και γλιστερούς Βουλγάρικους δρόμους. Γιά άλλη μία φορά ένα ταξίδι απροβλημάτιστο. Μακάρι όλα τα ταξίδια γιά όλους να είναι έτσι, απροβλημάτιστα!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Created by Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

We use cookies to improve our website and your experience when using it. Cookies used for the essential operation of the site have already been set. To find out more about the cookies we use and how to delete them, see our privacy policy.

I accept cookies from this site.

EU Cookie Directive Module Information