North & Central Peloponnisos (March 2016)
Ένα μαγικό μέρος γιά μιά διήμερη εξόρμηση είναι σίγουρα η Πελοπόννησος! Έχει μία πληθώρα επιλογών που περιλαμβάνει υπέροχες διαδρομές στα βουνά της, μαγευτικές διαδρομές ακολουθώντας την ακτογραμμή της και όλες τους είναι γεμάτες ιστορία! Η εξόρμηση είναι ακόμα καλύτερη όταν γίνεται μεσοβδόμαδα που οι δρόμοι δεν είναι γεμάτοι εκδρομείς του Σαββατοκύριακου και οι κάτοικοι των χωριών που περιδιαβαίνεις ασχολούνται με τις καθημερινές τους δουλειές...
Έτσι, την πρώτη εβδομάδα του Μάρτη, η φίλη μου η Έφη κι εγώ ξεκινήσαμε την περιήγησή μας στο βορειοδυτικό και κεντρικό τμήμα της Πελοποννήσου. Η μοτοσυκλέτα έτοιμη, φορτωμένη με φωτογραφικές μηχανές και κάμερες γιά να αποτυπώσουμε την ομορφιά της Πελοποννήσου, αλλά και τα απαραίτητα προσωπικά μας είδη γιά το διήμερο. Ο καιρός καλός, με λίγη συννεφιά ότι έπρεπε γιά οδήγηση. Αφήσαμε πίσω την Πάτρα νωρίς το πρωί, και ακολουθήσαμε τον δρόμο Πάτρας-Τρίπολης, τον γνωστό 111. Μετά την διασταύρωση πρός Χαλανδρίτσα άρχισε το αστικό σκηνικό να χάνεται και να ξεδιπλώνεται μπροστά μας η Ελληνική επαρχία... Ο Ερύμανθος στα αριστερά μας οριοθετούσε την Αχαϊα με την Ηλεία. Ο πρώτος μας σταθμός πρίν την Ανδρίτσαινα ήταν η Μονή Σεπετού. Έντεκα χιλιόμετρα πρίν την Ανδρίτσαινα συναντήσαμε την διασταύρωση γιά την μονή. Τρία χιλιόμετρα οδήγησης σε δευτερεύοντα επαρχιακό δρόμο μας οδήγησαν στην Ιερά Μονή, όπου στον περίβολό της συναντήσαμε τον παπά που λειτουργεί στο μοναστήρι μαζί με δυό μοναχές να ασχολούνται με το κλάδεμα των δέντρων...
Η μονή Σεπετού που είναι κτισμένη στο πλάι ενός απόκρημνου βράχου, είναι γυναικείο μοναστήρι και είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Ο καλός πατέρας όταν τον ρωτήσαμε πως πήρε το όνομά της η μονή μας απάντησε πώς σύμφωνα με μία εκδοχή που στηρίζεται στην παράδοση το «Σεπετό» προήλθε από το εξής γεγονός... Μια μητέρα έκανε τάμα στην Παναγία ότι αν γιατρεύονταν το παιδί της από την επιληψία, θα το πέταγε από τον βράχο για χάρη της. Το παιδάκι έγινε καλά και η μητέρα εκπλήρωσε το τάμα της. Πήρε το παιδί και με πίστη στην Παναγία το πέταξε από ψηλά λέγοντας «σε πετώ». Τότε έγινε θαύμα και το παιδάκι δεν έπαθε τίποτα. Από τότε η Παναγία ονομάστηκε «Σεπετιώτισσα». Η μονή κτίστηκε τον 12ο ή 13ο αιώνα. Η παράδοση αναφέρει ότι ένας βοσκός έβλεπε συνεχώς φως μέσα στα νερά του ποταμού Τρίτωνα. Κοντά στις όχθες του βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας. Για να την τιμήσουν οι πιστοί έκτισαν εκεί την πρώτη εκκλησία. Το έτος 1826 είναι σημαδιακό για την μονή. Είναι το έτος που ο Ιμπραήμ Πασάς αλωνίζει την Πελοπόννησο. Το πέρασμα του από την Ηλεία ήταν καταστροφικό. Έκαψε, κατέστρεψε και αφάνισε άμαχο πληθυσμό. Το μοναστήρι γνώρισε και αυτό με την σειρά του την καταστροφική του μανία, μετά από σκληρή αντίσταση των ηρωϊκών του μοναχών.
Εντύπωση μας έκανε η εκκλησία της Παναγίας της μονής η οποία έχει παραλληλόγραμο σχήμα και δεν έχει τόσο βάθος αλλά πλάτος... Στο εσωτερικό της βρίσκεται σε ξυλόγλυπτο θρόνο η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, έργο του Απόστολου Λουκά. Θαυμάσαμε το ξυλόγλυπτο τέμπλο που είναι επιχρυσωμένο, ανάψαμε το κεράκι μας και βγήκαμε στον περίβολο της μονής. Από εκεί θαυμάσαμε τον καταρράκτη του ποταμού Τρίτωνα που φαίνεται στο βάθος και κάναμε άλλη μιά συζήτηση με τον πάτερ γιά το πως γλύτωσε η μονή από την καταστροφική μανία της φωτιάς που κατέκαψε την Ηλεία τον Αύγουστο του 2007. Όλη η περιοχή γύρω από το μοναστήρι φαίνεται ότι υπέστη τα χειρότερα από το πέρασμα της φωτιάς, το μοναστήρι όμως έμεινε ανέγγιχτο... Θαύμα? Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα σε βάζει σε ‘‘ανώτερες’’ σκέψεις για το πώς γλίτωσε το μοναστήρι...
Η Ανδρίτσαινα απείχε μόλις 17 φιδογυριστά και ασφαλώς στριφτερά χιλιόμετρα από την μονή... Λίγο πρίν μπούμε στο χωριό, σταματήσαμε να την θαυμάσουμε! Δεν μπορεί κάποιος ταξιδιώτης να μην εντυπωσιαστεί από την εικόνα ενός χωριού που είναι κτισμένο αμφιθεατρικά πάνω σε μιά καταπράσινη πλαγιά... Η Ανδρίτσαινα ανήκει στον νομό Ηλείας και βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Λυκαίου όρους, κοντά στα σύνορα με τους νομούς Αρκαδίας και Μεσσηνίας. Θαρρείς ότι τα πετρόχτιστα σπίτια της, με τις κόκκινες σκεπές είναι στολίδια στην πλαγιά! Ένα χωριό γεμάτο ιστορία, σήμερα έχει μόνιμο πληθυσμό περίπου 600 κατοίκων, ενώ την περίοδο της ακμής της (στα τέλη του 19ου αι.) ξεπερνούσε ακόμη και τις 3.000. Ήταν εμπορικό κέντρο με πολλά εμπορικά καταστήματα, αλευρόμυλους, βυρσοδεψεία και υφαντουργεία. Τότε χτίστηκαν και τα περισσότερα πέτρινα αρχοντικά που κοσμούν το χωριό, στην συντριπτική τους πλειοψηφία από χέρια έμπειρων μαστόρων της πέτρας από τα Λαγκάδια Αρκαδίας. Εδώ στην Ανδρίτσαινα γεννήθηκαν ο εκ των συνιδρυτών της Φιλικής Εταιρείας Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος καθώς και ο γνωστός πολιτικός Αθανάσιος Κανελλόπουλος.
Το χωριό φαινόταν ψιλοέρημο από κόσμο, μιάς και ήταν μεσημεράκι καθημερινής. Παρκάρισα την μοτοσυκλέτα στην πλατεία και καθίσαμε να απολαύσουμε το καφεδάκι μας στο καφενείο ‘‘Επικούριος Απόλλων’’, στη σκιά του αιωνόβιου πλάτανου, από τον κορμό του οποίου ξεπρόβαλλε μία βρυσούλα... Στην Ανδρίτσαινα μπορεί κάποιος να επισκεφτεί την Δημόσια Νικολοπούλειο Βιβλιοθήκη, που ιδρύθηκε το 1838, δωρεά του Ανδριτσάνου στην καταγωγή ευεργέτη Αγαθόφρωνα Νικολόπουλου η οποία διαθέτει περίπου 40.000 τόμους βιβλίων, μεταξύ των οποίων και μία σπάνια Αγία Γραφή του 1657. Επίσης άλλο ένα αξιοθέατο είναι το καταπληκτικό Λαογραφικό Μουσείο, που στεγάζεται στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό της οικογένειας του Γεωργίου Κανελλόπουλου. Στη συλλογή περιλαμβάνονται πάνω από 4.000 εκθέματα, μεταξύ άλλων παραδοσιακές φορεσιές, πολεμικά κειμήλια, εργαλεία, χειρόγραφα, κοστούμια, υφαντά, φωτογραφίες, πήλινα και χάλκινα σκεύη, αργαλειός, λιθογραφίες, κεντήματα, δαντέλες, έργα ζωγραφικής, γραμμόφωνα, εφημερίδες εποχής κ.ά. Ήπιαμε το καφεδάκι μας, πήραμε τις ανάσες μας και ετοιμαστήκαμε γιά τον επόμενο σταθμό μας, τον Ναό του Επικούριου Απόλλωνα, που απείχε μόλις 14 χιλιόμετρα από την Ανδρίτσαινα. Η διαδρομή ήταν σύντομη, κι έτσι σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε στον αρχαιολογικό χώρο. Γιά την Έφη ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν τον χώρο ενώ εγώ είχα ξαναβρεθεί εκεί στο παρελθόν... Παρκάρισα την μοτοσυκλέτα έξω από τον αρχαιολογικό χώρο, και μετά από λίγα μέτρα περπάτημα βρεθήκαμε στο κιόσκι που εκδίδει τα εισιτήρια, πληρώσαμε 3 ευρώ, και συνεχίσαμε την περιήγησή μας στον χώρο...
Ο Ναός του Επικούριου Απόλλωνα (γνωστός και ώς “μικρός Παρθενώνας”), βρίσκεται στο χωριό Βάσσες και συμπεριλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Απέχει 14 χλμ. από την Ανδρίτσαινα, βρίσκεται πάνω στο Λύκαιο Όρος, σε υψόμετρο 1.130 μ. και σε έδαφος του Ν. Μεσσηνίας. Οι αρχαίοι Φυγαλείς έκτισαν τον Ναό τον 5ο αιώνα π.Χ. από ντόπιο πορόλιθο σε Δωρικό ρυθμό, και η αρχιτεκτονική του ναού αποδίδεται στον αρχιτέκτονα που έχτισε και τον Παρθενώνα, τον Ικτίνο. Τα τελευταία χρόνια το Υπουργείο Πολιτισμού έχει αναλάβει τη συντήρηση και την αποκατάσταση του μνημείου. Σύμφωνα με τους υπεύθυνους το σαθρό έδαφος της περιοχής, οι ψυχρές κλιματολογικές συνθήκες και τα ασβεστολιθικά υλικά από τα οποία αποτελείται ο ναός επέβαλαν την κάλυψή του με ένα αντιαισθητικό στέγαστρο και αντισεισμικό ικρίωμα. Αυτά θα απομακρυνθούν μετά την ολοκλήρωση των επεμβάσεων αποκατάστασης. Την ζωοφόρο που κοσμούσε τον ναό, την είχα δεί στο Βρεταννικό Μουσείο στο Λονδίνο... Τι να πώ...
Αφού ολοκληρώσαμε την επίσκεψή μας στον Ναό και αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι γιά την ιστορική κληρονομιά μας, συνεχίσαμε τον δρόμο μας πρός το χωριό Φυγάλεια. Αφού περάσαμε το χωριό Περιβόλια βρεθήκαμε στην Φυγάλεια. Στην είσοδο της Φυγάλειας υπάρχουν τα ερείπια του ναού της θεάς Αθηνάς. Συνεχίσαμε πρός την έξοδο του χωριού και μετά το τέλος του πλακόστρωτου δρόμου βρεθήκαμε στην αρχαία κρήνη του 4ου π.Χ. αιώνα, από την οποία έτρεχε ακόμα νεράκι... Η κρήνη σκιάζεται από ένα μεγάλο πλάτανο, όπου κι εμείς απολαύσαμε την σκιά του...
Γυρίσαμε από εκεί που μπήκαμε στο χωριό, και πήραμε τον δρόμο πρός τους καταρράκτες της Νέδας. Από τα ερείπια του ναού της θεάς Αθηνάς συνεχίσαμε στον χωματόδρομο και μετά στρίψαμε δεξιά στον πλακόστρωτο δρόμο ο οποίος μετά από λίγα μέτρα έγινε ένας βατός χωματόδρόμος μέχρι τους καταρράκτες. Από την Φυγάλεια είναι σύνολο 4 χιλιόμετρα δρόμος. Στο τέλος του δρόμου αφήσαμε την μοτό και με σύμβουλο τις πινακίδες ακολουθήσαμε το μονοπάτι πρός τους καταρράκτες. Μέσα σε 15-20 λεπτά περπάτημα δίπλα από την κατάφυτη πλαγιά, φτάσαμε σε ένα πολυφωτογραφημένο μέρος! Στον μικρό καταράκτη όπου την αράξαμε γιά να θαυμάσουμε και να χαρούμε το τοπίο!
Από το πρωί είχαμε δεί και ζήσει τόσα διαφορετικά πράγματα... Είχε περάσει το μεσημέρι όταν φύγαμε από την Νέδα. Το βράδυ μας θα το περνούσαμε στην Καρύταινα, κι έτσι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής πρός την Φυγάλεια αρχικά και μετά δεν θα πηγαίναμε την σύντομη διαδρομή Φυγάλεια-Ανδρίτσαινα-Καρύταινα που ήταν 57 χιλιόμετρα, αλλά θα κάναμε τον κύλο από Κοπανάκι-Δώριο-Αλλαγή-Χράνοι-Καρύταινα που ήταν 87 χιλιόμετρα. Κατά τις έξι το απόγευμα φτάσαμε στην Καρύταινα και αναζητήσαμε τον Ξενώνα Βρένθη, ο οποίος ήταν ένα απο τα δύο καταλύματα που είχα καταλήξει, μετά από αναζήτηση που είχα κάνει πρίν ξεκινήσω από Πάτρα. Πολύ ωραίο κτίσμα και 30 ευρώ γιά ένα δίκλινο θεωρώ ότι ήταν πολύ καλή τιμή. Βέβαια ήταν και Τρίτη βράδυ και όχι high season... Το δωμάτιο πολύ καλό και η οικοδεσπότης ευγενέστατη. Η πανοραμική θέα από το μπαλκόνι στο καταπράσινο τοπίο , ήταν καταπληκτική!!! Αφού ξεφορτώσαμε την μοτοσυκλέτα, βολευτήκαμε στο δωμάτιό μας, φρεσκαριστήκαμε και ροβολήσαμε στους δρόμους της Καρύταινας... Τα φώτα στις κολόνες άρχισαν να ανάβουν και το μεσαιωνικό κάστρο που δεσπόζει πάνω από το χωριό, έδειξε αλλιώς όταν φωτίστηκε κι αυτό!
Μιάς και είχε περάσει η ώρα και δεν είχαμε φάει μεσημεριανό, τα στομάχια μας άρχισαν να διαμαρτύρονται έντονα, και πήγαμε στην ταβέρνα ‘‘Κάστρο’’ στο κέντρο του χωριού που μας είχε συστήσει η οικοδέσποινά μας. Δυστυχώς ήταν κλειστή και ήταν και η μόνη ταβέρνα που θα ήταν ανοιχτή τέτοια εποχή... Ξαναγυρίσαμε στο καφέ που ιδιοκτήτρια ήταν η κοπελιά που είχε τον Ξενώνα, και επικοινώνησε με τα παιδιά που έχουν την ταβέρνα ‘‘Σταυροδρόμι’’ στην είσοδο του χωριού, η οποία και λειτουργούσε... Άν δεν... τότε θα έπρεπε να πάμε στο χωριό Ελληνικό, εννιά χιλιόμετρα απόσταση από την Καρύταινα γιά να φάμε... Τέλος καλό, όλα καλά!
Το πρωινό της επόμενης μέρας ξεκίνησε υπέροχα! Η θέα από το μπαλκόνι τρομερή! Η πρωινή ομίχλη είχα πέσει χαμηλά και κάλυπτε όλη την πεδιάδα μέχρι τις καμινάδες του εργοστασίου της ΔΕΗ στην Μεγαλόπολη... Πήραμε το πρωϊνό μας και απολαύσαμε το καφεδάκι μας μαζί με τους θαμώνες του καφέ-Βρένθη και μετά ξεχυθήκαμε στους ιστορικούς δρόμους της Καρύταινας. Επιβλητικό το κάστρο της Καρύταινας που είναι του 13ου αιώνα, στέκει ακοίμητος φρουρός στην κορυφή του βράχου πίσω της και οι κόκκινες κεραμιδοσκεπές της να δημιουργούν την τέλεια αντίθεση με το πράσινο του φόντου της. Το κάστρο αποτελούσε το αρχηγείο του Γέρου του Μωριά στην επανάσταση του 1821 και ορμητήριό του εναντίον των στρατιών του Ιμπραήμ. Περπατήσαμε στα λιθόκτιστα δρομάκια της, φωτογραφίσαμε τα παραδοσιακά πέτρινα κτίρια –τα περισσότερα εξ αυτών κτισμένα τον 19ο αιώνα–, ήπιαμε κρυστάλλινο νερό από τις πέτρινες κρήνες, επισκεφτήκαμε τις βυζαντινές εκκλησίες της: την Ζωοδόχο Πηγή του 16ου αιώνα, με το τριώροφο καμπαναριό της που στολίζει την κεντρική πλατεία, και το πέτρινο εκκλησάκι του Άι-Νικόλα με τα κεραμίδια στον τρούλο, που χρονολογείται από το 1831. Έχει χαρακτηρισθεί από το 1978 παραδοσιακός οικισμός με ιστορικό και αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Δικαίως η Καρύταινα έχει ονομαστεί και Τολέδο του Μωριά!
Επιστρέψαμε στο κατάλυμά μας, ετοιμαστήκαμε, φορτώσαμε την μοτό, αποχαιρετήσαμε την Καρύταινα και κατηφορίσαμε να επισκεφτούμε το ξακουστό γεφύρι της. Σε λιγότερα από 2,5 χιλιόμετρα από την Καρύταινα βρίσκεται το ιστορικό πεντάτοξο γεφύρι της Καρύταινας,πάνω από τον Αλφειό ποταμό. Βρίσκεται κάτω από την σκιά της νέας γέφυρας η οποία κάνει τον επισκέπτη να αναρωτιέται άν θα μπορούσε να έχει κατασκευαστεί σε άλλο σημείο γιά να μην κρύβει και αλλοιώνει την ομορφιά της παλιάς γέφυρας... Αφήσαμε την μοτό στον μικρό χώρο πάρκινγκ που υπάρχει δίπλα από την γέφυρα και πήραμε το μονοπάτι που μας οδήγησε στο ποτάμι, δίπλα από την γέφυρα. Στη μια πλευρά της γέφυρας, είναι γαντζωμένο ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Γέννηση της Θεοτόκου, με σκαλιά μπροστά στην είσοδό του.
Πήραμε τον δρόμο από Καρύταινα πρός Στεμνίτσα. Η απόσταση, μόλις 22 χιλιόμετρα. Ένας φιδογυριστός και στριφτερός δρόμος δίπλα στις πλαγιές του Μαίναλου. Η θέα όσο ανεβαίναμε γινόταν και καλύτερη! Η μοτό σου έδινε την αίσθηση ότι καθώς ανηφορίζεις... σε λίγο θα πετάξεις, θα απογειωθείς...!!! Ο ουρανός είχε πάρει ένα μολυβί χρώμα από τα σκούρα σύννεφα που είχαν κρύψει το σύνηθες γαλάζιο χρώμα του. Ήμουν σίγουρος ότι κάπου θα μας έβρισκε η βροχή, και για αυτό είχαμε φορέσει τα αδιάβροχά μας γιά να είμαστε έτοιμοι... Μετά από μία οδηγικά απολαυστική διαδρομή μπήκαμε στην Στεμνίτσα την οποία θεωρώ από τα πιό όμορφα ορεινά χωριά της Πελοποννήσου! Επιβλητικά πυργόσπιτα με τοξωτά υπέρθυρα, πέτρινα καλντερίμια που ανηφορίζουν περνώντας κάτω από τις καμάρες των σπιτιών και χάνονται μέσα στις καρυδιές και τις κερασιές, κεφαλόβρυσα στη σκιά αιωνόβιων πλατάνων και μια ζωντανή πλατεία γεμάτη καφενεία και ταβέρνες συνθέτουν ένα από τα ομορφότερα χωριά της Αρκαδίας.
Συνεχίσαμε πρός Δημητσάνα με τον καιρό να γίνεται όλο και πιό απειλητικός... Στεμνίτσα, Δημητσάνα, Λεβίδι... Πόσες φορές έχω επισκεφτεί αυτά τα χωριά και δεν χορταίνω να ξαναπηγαίνω! Μετά την Δημητσάνα τραβήξαμε πρός Βυτίνα που δεν είχα ξαναπάει. Η βροχή άρχισε να πέφτει καθώς φτάναμε στην Βυτίνα. Στην είσοδό της η Βυτίνα μου έφερε στο μυαλό κάτι από χειμερινά ski resort αλλά δέν... Καθίσαμε σε ένα όμορφο καφέ στην κεντρική πλατεία και ήπιαμε το καφεδάκι μας. Ήταν όμορφο να βλέπω μιά όμορφη παρέα από μαθητές και μαθήτριες (μάλλον Λυκείου) να κάθονται και να πίνουν το καφεδάκι τους και να τα λένε. Σίγουρα δεν είχαν πάει σχολική εκδρομή στο καφέ, κοπάνα μύριζε... Η θερμοκρασία έξω είχε πέσει σε μονοψήφια νούμερα. Η τιμή του καφέ πάντως θύμιζε κάτι από χειμερινά ski resort...
Μετά την Βυτίνα συνεχίσαμε τον δρόμο πρός το χωριό Λυκούρια για να πάμε πρός Φενεό. Μετά την Λυκούρια έχοντας στα αριστερά μας το όρος Ντουρντουβάνα σε υψόμετρο κοντά στα 1000 μέτρα, βγήκαμε στην λεκάνη του Φενεού. Η μοτό μου κάνει κάθε διαδρομή μοναδική και δεν θα μπορούσε να αποτελέσει αυτή η διαδρομή εξαίρεση. Μόλις βγήκαμε πρός Φενεό και αντικρίσαμε την λεκάνη του Φενεού νοιώσαμε την ομορφιά της περιοχής να μας περιβάλει και αισθανθήκαμε δέος από το θέαμα. Η λεκάνη του Φενεού περικυκλωμένη από τα βουνά Ντουρντουβάνα, Σαϊτάς, Μαυροβούνι και Γερόντιο έμοιαζε σαν τον κήπο της Εδέμ...
Κατευθυνθήκαμε πρός Αρχαία Φενεό και την τεχνητή λίμνη Δόξα. Κάναμε τον γύρο της λίμνης η οποία είχε λιγοστούς επισκέπτες επειδή ήταν καθημερινή (Τετάρτη), και αφού η ηρεμία της μπήκε μέσα μας κατευθυνθήκαμε πρός το χωριό Γκούρα. Ακολούθησα τον χωματόδρομο μέσα από το δάσος πρός το χωριό Φενεός και μετά από την διασταύρωση πήρα τον δρόμο πρός τα χωριά Στενό και Γκούρα. Το πέρασμα από το χωριό Στενό δικαίωσε και το όνομα του χωριού... Τόσο στενός ο δρόμος που διασχίζει το χωριό! Φτάσαμε στην Γκούρα αργά το μεσημέρι και το μόνο που βρήκαμε ανοιχτό ήταν το γωνιακό καφενείο ‘‘Μπεκιάρη’’ στο πάνω μέρος της πλατείας του χωριού, και η κυρία μας ετοίμασε δύο τσιπουράκια με τα ανάλογα μεζεδάκια γιά να ζεσταθούμε αλλά και γιά να ‘‘δέσουμε’’ και με τους λιγοστούς συνδαιτυμόνες μας. Έπιασα την συζήτηση με ένα παληκάρι που μου εξηγούσε το πώς έφυγε μαζί με την οικογένειά του από την Αθήνα και ξαναγύρισε στο χωριό καθώς και τα προβλήματα που υπάρχουν στα χωριά και ‘‘διώχνουν’’ τους νέους πρός τα αστικά κέντρα. Με τα τσιπουράκια και την συζήτηση πέρασε η ώρα αλλά και η καταιγίδα που ξέσπασε την ώρα που χωθήκαμε στο καφενείο... Δύο τσίπουρα, δύο μεζεδάκια και μία Coco-Cola.... έξι ευρώ!
Αφήσαμε πίσω την Γκούρα και πήραμε τον δρόμο πρός Δερβένι. Στην πινακίδα που έλεγε πρός Κάτω Ταρσό, έστριψα αριστερά και κατευθύνθηκα πρός το χωριό. Προσπέρασα το χωριό και ακολουθώντας τις πινακίδες κατευθύνθηκα πρός το μοναστήρι της Παναγίας των Βράχων. Μετά το χωριό ένας πολύ βατός χωματόδρομος, κοντά στα δύο χιλιόμετρα μας οδήγησε στην μονή. Ήταν η δεύτερη φορά που επισκεπτόμουν το μοναστήρι, αλλά γιά την Έφη ήταν η πρώτη της. Το τοπίο θυμίζει κάτι από Μετέωρα. Το θέαμα του συμπαγούς κάθετου βράχου, που ορθώνεται σαν θεόρατο τείχος στη μέση του δάσους, είναι επιβλητικό. Εκεί, σε μια βαθιά ρωγμή της πέτρας, βρίσκεται φωλιασμένο το απέριττο ξωκλήσι, το οποίο όμως κακοποιούν αισθητικά οι τσιμεντένιες επεμβάσεις. Σύμφωνα με την παράδοση, το εκκλησάκι αυτό αποτελεί την ολοκλήρωση του τάματος κάποιας Ταρσιανής γυναίκας που σύμφωνα με τοπικό θρύλο σώθηκε με τη βοήθεια της Παναγίας μαζί με το παιδί της από βέβαιο θάνατο όταν, το 1458, ο Μωάμεθ Β' κατέλαβε το παρακείμενο κάστρο του βυζαντινού Ταρσού και έριξε όλες τις γυναίκες από τον κάθετο βράχο.
Μιά σύντομη επίσκεψη της Έφης στήν μονή ολοκλήρωσε τις στάσεις μας και πήραμε τον δρόμο πρός Ευρωστίνα και Δερβένι. Από το Δερβένι ακολουθήσαμε την Εθνική οδό Κορίνθου-Πατρών και με το ηλιοβασίλεμα κόντρα στα μάτια μας φτάσαμε από εκεί που ξεκινήσαμε αυτή την διήμερη εξόρμησή μας, στην Πάτρα.
Ένα γεμάτο διήμερο προσφορά της απίστευτης μοτοσυκλέτας μου! Γέμισε το μυαλό μας και τις ψυχές με όμορφες εικόνες και συναισθήματα!!!